Η μεταφορά ενός κλασικού μυθιστορήματος στη μεγάλη οθόνη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πέραν από το να αποδυθεί σε μια στείρα αναπαράσταση καταστάσεων, ο σκηνοθέτης θα πρέπει να καθοδηγήσει τους ηθοποιούς έτσι ώστε να αποδώσουν τις εσωτερικές διαστάσεις του δράματος. Πόσο μάλλον όταν αυτό είναι το έργο ενός μεγάλου ανατόμου της ανθρώπινης ψυχής κι ενός βαθύ μελετητή των ανθρώπινων χαρακτήρων!
Η «Άννα Καρένινα» του Λέοντος Τολστόι γνώρισε αρκετές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές διασκευές (ιδιαίτερα αξιοσημείωτες οι παραγωγές του 1935 και του 1948). Η τελευταία απόπειρα κινηματογραφικής προσέγγισης του κλασικού αριστουργήματος έκανε πρόσφατα την εμφάνισή της στις αθηναϊκές αίθουσες (“Anna Karenina”, Αγγλία 2012) σε σκηνοθεσία Joe Wright (“Atonement”, “Pride & Prejudice”).
Θυμίζουμε την υπόθεση: Η Άννα Καρένινα είναι Ρωσίδα αριστοκράτισσα της δεκαετίας του 1870, παντρεμένη με τον Αλέξι Καρένιν, έναν ήσυχο αξιωματούχο της κυβέρνησης που όλοι στη Ρωσία χαρακτηρίζουν ως «άγιο». Εν τούτοις, η Άννα είναι πρόθυμη να θυσιάσει την υψηλή κοινωνική της θέση και να απαρνηθεί ακόμα και τον γιο της για χάρη μιας παθιασμένης σχέσης με έναν νεαρό αξιωματικό του ιππικού, προκαλώντας σκάνδαλο στη συντηρητική Ρωσική αριστοκρατία...
Η ταινία αναπόφευκτα δημιουργεί συνειρμούς με το κλασικό δράμα του Laurence Olivier, “Henry V” (1944). Και οι δύο ταινίες αρχίζουν ως κινηματογραφημένες θεατρικές παραστάσεις. Με τη διαφορά ότι η ταινία του Olivier δραπετεύει αριστοτεχνικά στον πραγματικό κόσμο αποκτώντας, τελικά, καθαρά κινηματογραφική υπόσταση, κάτι που αρνείται πεισματικά να κάνει (με εξαίρεση ελάχιστες σκηνές) η κλειστοφοβική προσέγγιση του Wright, εξαντλώντας το υλικό της (και όχι πάντα με τον κομψότερο τρόπο) στο χώρο ενός σχεδόν μεταφυσικού θεάτρου.
Η ταινία υποφέρει από ένα μάλλον χαλαρό μοντάζ που κάποιες στιγμές κάνει τη διάρκειά της να φαίνεται πιο μεγάλη απ’ ό,τι θα έπρεπε. Τα σκηνικά και τα κοστούμια, εν τούτοις, είναι εντυπωσιακά, ενώ υπέροχη είναι και η μουσική επένδυση του Dario Marianelli. Ως προς το casting, η επιλογή του Aaron Taylor-Johnson για τον ρόλο του Βρόνσκι ήταν ατυχής. Όπως εύστοχα παρατήρησε κάποιος κριτικός, ίσως θα ταίριαζε περισσότερο σε ένα σενάριο όπου η ηρωίδα αποπλανά ένα μαθητούδι, σίγουρα όμως δεν πείθει σαν μοιραίος εραστής που θα μπορούσε να ξεμυαλίσει τη γυναίκα ενός αριστοκράτη!
Η Keira Knightley επίσης χάνει τον στόχο. Αντί για την καλλιεργημένη, πνευματικά ώριμη αλλά και βαθιά ανθρώπινη κυρία της υψηλής κοινωνίας, μας δίνει μια ελαφρόμυαλη, αυτάρεσκη και συναισθηματικά ανώριμη νεαρή γυναίκα που δύσκολα θα μπορούσε να κερδίσει συμπάθειες σαν ηρωίδα μιας τραγωδίας. Αντίθετα, ο Jude Law δίνει μια έξοχη ερμηνεία στο ρόλο του εξωτερικά άχρωμου μα εσωτερικά τραγικού Αλέξι Καρένιν. Μαζί με την εξαιρετική μουσική του Marianelli, αποτελούν τα δύο ισχυρότερα στοιχεία της ταινίας!
Συμπερασματικά, μην περιμένετε βαθιές διεισδύσεις στον περίπλοκο διανοητικό και συναισθηματικό κόσμο του Τολστόι. Αν όμως σας ενδιαφέρει αυτό καθαυτό το θέαμα, τότε σίγουρα είναι μια ταινία που δεν πρέπει να χάσετε! (Βαθμολογία: 7/10)
ΤΟ ΒΗΜΑ
Η «Άννα Καρένινα» του Λέοντος Τολστόι γνώρισε αρκετές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές διασκευές (ιδιαίτερα αξιοσημείωτες οι παραγωγές του 1935 και του 1948). Η τελευταία απόπειρα κινηματογραφικής προσέγγισης του κλασικού αριστουργήματος έκανε πρόσφατα την εμφάνισή της στις αθηναϊκές αίθουσες (“Anna Karenina”, Αγγλία 2012) σε σκηνοθεσία Joe Wright (“Atonement”, “Pride & Prejudice”).
Θυμίζουμε την υπόθεση: Η Άννα Καρένινα είναι Ρωσίδα αριστοκράτισσα της δεκαετίας του 1870, παντρεμένη με τον Αλέξι Καρένιν, έναν ήσυχο αξιωματούχο της κυβέρνησης που όλοι στη Ρωσία χαρακτηρίζουν ως «άγιο». Εν τούτοις, η Άννα είναι πρόθυμη να θυσιάσει την υψηλή κοινωνική της θέση και να απαρνηθεί ακόμα και τον γιο της για χάρη μιας παθιασμένης σχέσης με έναν νεαρό αξιωματικό του ιππικού, προκαλώντας σκάνδαλο στη συντηρητική Ρωσική αριστοκρατία...
Η ταινία αναπόφευκτα δημιουργεί συνειρμούς με το κλασικό δράμα του Laurence Olivier, “Henry V” (1944). Και οι δύο ταινίες αρχίζουν ως κινηματογραφημένες θεατρικές παραστάσεις. Με τη διαφορά ότι η ταινία του Olivier δραπετεύει αριστοτεχνικά στον πραγματικό κόσμο αποκτώντας, τελικά, καθαρά κινηματογραφική υπόσταση, κάτι που αρνείται πεισματικά να κάνει (με εξαίρεση ελάχιστες σκηνές) η κλειστοφοβική προσέγγιση του Wright, εξαντλώντας το υλικό της (και όχι πάντα με τον κομψότερο τρόπο) στο χώρο ενός σχεδόν μεταφυσικού θεάτρου.
Η ταινία υποφέρει από ένα μάλλον χαλαρό μοντάζ που κάποιες στιγμές κάνει τη διάρκειά της να φαίνεται πιο μεγάλη απ’ ό,τι θα έπρεπε. Τα σκηνικά και τα κοστούμια, εν τούτοις, είναι εντυπωσιακά, ενώ υπέροχη είναι και η μουσική επένδυση του Dario Marianelli. Ως προς το casting, η επιλογή του Aaron Taylor-Johnson για τον ρόλο του Βρόνσκι ήταν ατυχής. Όπως εύστοχα παρατήρησε κάποιος κριτικός, ίσως θα ταίριαζε περισσότερο σε ένα σενάριο όπου η ηρωίδα αποπλανά ένα μαθητούδι, σίγουρα όμως δεν πείθει σαν μοιραίος εραστής που θα μπορούσε να ξεμυαλίσει τη γυναίκα ενός αριστοκράτη!
Η Keira Knightley επίσης χάνει τον στόχο. Αντί για την καλλιεργημένη, πνευματικά ώριμη αλλά και βαθιά ανθρώπινη κυρία της υψηλής κοινωνίας, μας δίνει μια ελαφρόμυαλη, αυτάρεσκη και συναισθηματικά ανώριμη νεαρή γυναίκα που δύσκολα θα μπορούσε να κερδίσει συμπάθειες σαν ηρωίδα μιας τραγωδίας. Αντίθετα, ο Jude Law δίνει μια έξοχη ερμηνεία στο ρόλο του εξωτερικά άχρωμου μα εσωτερικά τραγικού Αλέξι Καρένιν. Μαζί με την εξαιρετική μουσική του Marianelli, αποτελούν τα δύο ισχυρότερα στοιχεία της ταινίας!
Συμπερασματικά, μην περιμένετε βαθιές διεισδύσεις στον περίπλοκο διανοητικό και συναισθηματικό κόσμο του Τολστόι. Αν όμως σας ενδιαφέρει αυτό καθαυτό το θέαμα, τότε σίγουρα είναι μια ταινία που δεν πρέπει να χάσετε! (Βαθμολογία: 7/10)
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου