Στην αρχή ξεκίνησα κλασικά, γυρνώντας στις γειτονιές με το παραδοσιακό τρίγωνο. Αργότερα εξελίχθηκα – ή μάλλον, με εξέλιξαν: μου πήραν ακορντεόν και με περιέφεραν εκόντα-άκοντα από γραφείο σε γραφείο, να τα λέω σε φίλους και συναδέλφους (τους). Σήμερα πια, έχοντας ήδη κερδίσει (?) το δικαίωμα στην αυτοδιαχείριση, μπορώ να επιλέγω ο ίδιος πώς και σε ποιους θα τα λέω! Ως προς το «πώς», κατόπιν ωρίμου σκέψεως κατέληξα φέτος στο πληκτρολόγιο.
Σε ό,τι αφορά τους ευτυχείς αποδέκτες, τα κάλαντα απευθύνονται στη μεγάλη παρέα που τα μέλη της, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εμπλέκονται σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της εποχής: το δικαίωμα που εκχωρήθηκε στον γράφοντα να ταλαιπωρεί το ήδη καταταλαιπωρημένο πανελλήνιο με κείμενα ανούσιας φλυαρίας και απύθμενης κενολογίας, από τις σελίδες αυτού εδώ του ιστότοπου! Με αγάπη και γιορτινή συγκίνηση, λοιπόν, απευθύνω τα φετινά κάλαντα στους κάτωθι:
* Στη Θάλεια, που περνούσε από πέντε (και λίγα λέω) κόσκινα το κάθε άρθρο, πριν μου επιτρέψει να διανοηθώ καν να το στείλω στο «Βήμα»! Και που πολλάκις με γλίτωσε από κακοτοπιές που θα με εξέθεταν ως εκπαιδευτικό (και όχι μόνο...).
* Στο φίλο μου τον Αριστείδη, που με προσγείωνε πάντα λέγοντας: «Αρκετή δεν ήταν η πρώτη παράγραφος; Τι το ‘θελες το υπόλοιπο;»
* Στο θείο μου το Νικήτα, που πήγαινε ένα βήμα παραπέρα: «Τι τα θέλεις, βρε παιδί μου, και τα γράφεις αυτά κάθε τόσο;»
* Στον κ. αρχισυντάκτη, για τις ατέλειωτες ώρες που δαπάνησε διαβάζοντας και επιμελούμενος μια ατέλειωτη σειρά στρυφνών κειμένων μου, διατηρώντας πάντα τον τελευταίο λόγο στην παραγραφοποίησή τους (αυτό το τελευταίο ίσως και να υποκρύπτει μια κάποια μικρή ένσταση...).
* Στον ηρωικό αναγνώστη, που σαν σύγχρονος Σίσυφος έλεγε κάθε φορά, «ας του δώσω άλλη μια ευκαιρία». Και πατούσε στο link, για να βρεθεί και πάλι μπροστά σε ένα χαοτικό και ανιαρό κείμενο γεμάτο εξυπνακίστικους νεολογισμούς και χιλιοειπωμένες ατάκες!
* Στους μαθητές μου, μόνο και μόνο για εκείνο το «αρθράκι δεν έχει σήμερα;» που άκουγα συχνά να λένε καθώς πλησίαζε το τέλος της παράδοσης...
Μαζί με τα κάλαντα, στέλνω τις ευχές μου και σε όλο τον κόσμο που δοκιμάζεται σκληρά από τα δεινά της εποχής. Και θυμίζω σ’ εκείνους που έχουν ακόμα την (όποια) δυνατότητα επιβίωσης πως κάποιοι άλλοι δεν είναι τόσο τυχεροί. Αν όλοι είμαστε πρόθυμοι να στριμωχτούμε λίγο παραπάνω, ίσως κάποια μέρα δεν θα βλέπουμε πια ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια!
Δεν θα κουράσω άλλο. Εύχομαι σε όλους και όλες, ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!
ΤΟ ΒΗΜΑ
Σε ό,τι αφορά τους ευτυχείς αποδέκτες, τα κάλαντα απευθύνονται στη μεγάλη παρέα που τα μέλη της, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εμπλέκονται σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της εποχής: το δικαίωμα που εκχωρήθηκε στον γράφοντα να ταλαιπωρεί το ήδη καταταλαιπωρημένο πανελλήνιο με κείμενα ανούσιας φλυαρίας και απύθμενης κενολογίας, από τις σελίδες αυτού εδώ του ιστότοπου! Με αγάπη και γιορτινή συγκίνηση, λοιπόν, απευθύνω τα φετινά κάλαντα στους κάτωθι:
* Στη Θάλεια, που περνούσε από πέντε (και λίγα λέω) κόσκινα το κάθε άρθρο, πριν μου επιτρέψει να διανοηθώ καν να το στείλω στο «Βήμα»! Και που πολλάκις με γλίτωσε από κακοτοπιές που θα με εξέθεταν ως εκπαιδευτικό (και όχι μόνο...).
* Στο φίλο μου τον Αριστείδη, που με προσγείωνε πάντα λέγοντας: «Αρκετή δεν ήταν η πρώτη παράγραφος; Τι το ‘θελες το υπόλοιπο;»
* Στο θείο μου το Νικήτα, που πήγαινε ένα βήμα παραπέρα: «Τι τα θέλεις, βρε παιδί μου, και τα γράφεις αυτά κάθε τόσο;»
* Στον κ. αρχισυντάκτη, για τις ατέλειωτες ώρες που δαπάνησε διαβάζοντας και επιμελούμενος μια ατέλειωτη σειρά στρυφνών κειμένων μου, διατηρώντας πάντα τον τελευταίο λόγο στην παραγραφοποίησή τους (αυτό το τελευταίο ίσως και να υποκρύπτει μια κάποια μικρή ένσταση...).
* Στον ηρωικό αναγνώστη, που σαν σύγχρονος Σίσυφος έλεγε κάθε φορά, «ας του δώσω άλλη μια ευκαιρία». Και πατούσε στο link, για να βρεθεί και πάλι μπροστά σε ένα χαοτικό και ανιαρό κείμενο γεμάτο εξυπνακίστικους νεολογισμούς και χιλιοειπωμένες ατάκες!
* Στους μαθητές μου, μόνο και μόνο για εκείνο το «αρθράκι δεν έχει σήμερα;» που άκουγα συχνά να λένε καθώς πλησίαζε το τέλος της παράδοσης...
Μαζί με τα κάλαντα, στέλνω τις ευχές μου και σε όλο τον κόσμο που δοκιμάζεται σκληρά από τα δεινά της εποχής. Και θυμίζω σ’ εκείνους που έχουν ακόμα την (όποια) δυνατότητα επιβίωσης πως κάποιοι άλλοι δεν είναι τόσο τυχεροί. Αν όλοι είμαστε πρόθυμοι να στριμωχτούμε λίγο παραπάνω, ίσως κάποια μέρα δεν θα βλέπουμε πια ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια!
Δεν θα κουράσω άλλο. Εύχομαι σε όλους και όλες, ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου