ΤΟ ΒΗΜΑ - Η αξημέρωτη «Νύχτα των Κρυστάλλων» για τους δημόσιους λειτουργούς

Ένα πρωί πριν κάμποσα χρόνια είδα τον Μάικ, τον συνάδελφο των Αγγλικών, να κατεβαίνει κουτσαίνοντας τη σκάλα στη σχολή. Φαινόταν αναστατωμένος. Μου εξήγησε πως τον είχε ενοχλήσει ένας κακόγουστος αστεϊσμός ετέρου συναδέλφου, ο οποίος τον είχε συμβουλέψει να αντιμετωπίσει τον πόνο που τον ταλαιπωρούσε στο πόδι... κόβοντάς το! Βέβαια, ο κυνισμός αυτός έκρυβε μια κάποια δόση αυτονόητου: ο πλέον ριζικός και σίγουρος τρόπος αντιμετώπισης μιας παθογένειας είναι η ολική εξόντωση του οργανισμού που την φέρει!

Η παραπάνω λογική –χωρίς, μάλιστα, απαραίτητα να διέπεται από τις αγνές προθέσεις ενός έστω άκομψου χιούμορ- πολλές φορές ξεπερνά τα όρια της Ιατρικής και παρεισφρέει στην πολιτική σκέψη, οδηγώντας την –συχνά σκόπιμα και μεθοδευμένα- σε ανεδαφικές γενικεύσεις και λαϊκιστικές υπεραπλουστεύσεις. Και, όπως διδάσκει η Ιστορία, θύματα αυτής της πρακτικής μπορεί να πέσουν ακόμα και ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, οι οποίες, επιδέξια δαιμονοποιούμενες από την εξουσία, χρησιμοποιούνται ως αποδιοπομπαίοι τράγοι σε μια εθνική κρίση. Ποιος ξεχνάει, για παράδειγμα, ότι το ξέσπασμα της βίας των Γερμανών ναζιστών κατά του συνόλου των Εβραίων την διαβόητη «Νύχτα των Κρυστάλλων» (Kristallnacht) τον Νοέμβριο του 1938, είχε ως πρόφαση τη δολοφονία ενός αδιάφορου, για το καθεστώς, Γερμανού διπλωμάτη από έναν απελπισμένο Εβραίο στο Παρίσι!

Οι «Εβραίοι» του Ελληνικού Kristallnacht ονομάζονται δημόσιοι λειτουργοί. Από την αρχή της οικονομικής κρίσης στοχοποιήθηκαν ως οι αποκλειστικοί, περίπου, υπεύθυνοι για την κατάρρευση της χώρας. Η πολιτική νομιμοποίηση αυτού του κοινωνικού ρατσισμού έγινε εξ επισήμων χειλέων στις 7-9-2011, με μια αμετροεπή και αψυχολόγητη δήλωση του Υπουργού Υγείας Α. Λοβέρδου στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, που σηματοδότησε μια ολομέτωπη επίθεση κατά του συνόλου των δημοσίων λειτουργών: «Το 1 εκατομμύριο υπάλληλοι που ταλαιπωρούν τα 10 εκατομμύρια με την βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν. Τα 10 εκατομμύρια πληρώνουν το 1 εκατομμύριο.» Προφανώς ο κ. Υπουργός, ίσως υπό το κράτος στιγμιαίας σύγχυσης (για να αποφύγω να σκεφτώ πολιτικό δόλο) θεώρησε ότι ο υπερτροφικός δημόσιος τομέας ήταν προϊόν παρθενογένεσης κατά την οποία οι δημόσιοι λειτουργοί, με κάποιον μαγικό τρόπο, αυτοδιορίστηκαν! Προφανώς, επίσης, λησμόνησε τις διαχρονικές πελατειακές σχέσεις ανάμεσα σε κόμματα εξουσίας και πολίτες-ψηφοφόρους, όπως λησμόνησε και τα ονόματα των κομματικών σχηματισμών που διέπρεψαν στη δημιουργία τέτοιων σχέσεων!

Αυτό που επακολούθησε ήταν ένας ανηλεής κοινωνικός κανιβαλισμός εις βάρος όλων ανεξαιρέτως των εργαζομένων στο δημόσιο. Οχετοί ύβρεων εναντίον τους κατέκλυσαν το Διαδίκτυο, ενώ ένα ρεύμα χαιρεκακίας άρχισε να απλώνεται μόλις έγινε γνωστή η επικείμενη κατάργηση κρατικών θέσεων εργασίας και η αναπόφευκτη, πλέον, εξώθηση χιλιάδων ανθρώπων στην ανεργία. Το «κόλπο γκρόσο» της εξουσίας πέτυχε απόλυτα: πατώντας στις αδιαμφισβήτητες δυσλειτουργίες και τις εν γένει παθογένειες του δημόσιου τομέα (για τις οποίες, εν τούτοις, κυρίως υπεύθυνη ήταν η ίδια η εποπτεύουσα εξουσία), κατάφερε να στρέψει την οργή και το ανάθεμα της κοινωνίας στην κατεύθυνση μιας ολόκληρης κοινωνικής ομάδας, στην οποία αποδόθηκε η αποκλειστική ευθύνη για την οικονομική κατάρρευση. Το «κόλπο», βέβαια, ήταν βολικό και για την ίδια την κοινωνία, αφού θα μπορούσε έτσι να αποσβέσει μεγάλο μέρος και των δικών της ενοχών για τον χρόνιο εθισμό και τις υψηλές επιδόσεις της στο σπορ της φοροδιαφυγής –ενεργητικής ή παθητικής, το ίδιο κάνει!

Το γελοίο (όσο και δόλιο) του πράγματος δεν θ’ αργήσει να καταδειχθεί. Αν όντως οι δημόσιοι λειτουργοί ήταν το μείζον πρόβλημα, τούτο σημαίνει ότι ο ήδη συντελούμενος αποδεκατισμός τους θα είναι αρκετός για να οδηγήσει τη χώρα σε τροχιά σταθερότητας και οικονομικής ανάκαμψης, χωρίς να απαιτείται ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός πρόσθετων οδυνηρών μέτρων για τους πολίτες. Ο αρχιμάστορας και ο μεγαλογιατρός θα εξακολουθήσουν, έτσι, να μας κλείνουν πονηρά το μάτι τη στιγμή που θα εισπράττουν τις διόλου ευκαταφρόνητες αμοιβές τους, ενώ κι εμείς θα συνεχίσουμε να αναζητούμε τρόπους να αποκρύψουμε όσα εισοδήματα μπορούμε από την Εφορία. Εξάλλου, τι τα θέλει τα χρήματα το κράτος τώρα που δεν χρειάζεται πια να ταΐζει τόσους πολλούς «τεμπέληδες»;

Εγώ πάντως συμβούλεψα τον Μάικ να κλείσει τ’ αυτιά του στις κακοήθεις παραινέσεις των «φίλων», να πάρει μια ασπιρίνη και να ξεκουράσει το πόδι του σε ένα μαξιλάρι. Πράγματι, σε λίγες μέρες ήταν περδίκι! 

ΤΟ ΒΗΜΑ