Το κύριο άρθρο του Βήματος της 13-2-2012 («Μπορούμε να
προσβλέπουμε στο χάος;») εκφράζει την κοινή λογική, λέγοντας: «Οι
κυριακάτικες εικόνες ταραχών, καταστροφής, φωτιάς και απόλυτου χάους είναι
ενδεικτικές όσων θα επακολουθήσουν αν η Ελλάδα καταρρεύσει υπό το βάρος μιας
άτακτης χρεοκοπίας. Όσα βιώσαμε την Κυριακή παραπέμπουν σε μέλλον ζοφερό, σε
συνθήκες αντίστοιχες, αν όχι χειρότερες, εκείνων που επικράτησαν πριν από δέκα
χρόνια στην Αργεντινή.» Ένα σατανικό μυαλό, τώρα, θα έμπαινε στον πειρασμό μιας
δεύτερης ανάγνωσης που υπερβαίνει κατά πολύ τις προθέσεις του αρθρογράφου
(ενδεχομένως και την ίδια την κοινή λογική): Τι απέδειξε για μία ακόμα φορά η
δράση των γνωστών-αγνώστων (sic);
Πως αυτό που ψηφίστηκε στη Βουλή των Ελλήνων, όσο επαχθές κι αν είναι για τους
πολίτες της χώρας, δεν αποτελεί παρά το μη-χείρον, άρα το βέλτιστον! Αν έμπαινα
στον πειρασμό της δίκης προθέσεων, θα αναρωτιόμουν αν αυτός, τελικά, ήταν ο
αντικειμενικός σκοπός των «δημοκρατικών» και «προοδευτικών» δυνάμεων της
κουκούλας...
Συνεχίζω με το Βήμα της 12-2-2012. Διαβάζοντας το άρθρο «Ο
πολιτικός κόσμος καταδικάζει τα επεισόδια στην Αθήνα», βλέπουμε τις μάσκες να
πέφτουν από τα πρόσωπα της Ελληνικής Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πρώτα, μιλάει για
«προβοκάτορες κουκουλοφόρους» και για «ανενόχλητους παρακρατικούς (που) έκαψαν
την Αθήνα». Δεν τον ακούσαμε να εκφράζει τις ίδιες απόψεις τον Δεκέμβριο του
2008, όταν οι ίδιοι «παρακρατικοί προβοκάτορες» κατέκαψαν και λεηλάτησαν την
πόλη με αφορμή την δολοφονία Γρηγορόπουλου. Τότε ήταν απλώς «τα παιδιά» που, με
την «αυθόρμητη» και «δικαιολογημένη» αντίδρασή τους, εξέφραζαν συνολικά την
αντίθεσή τους στο «σάπιο» πολιτικό κατεστημένο (αυτονοήτως, του ΣΥΡΙΖΑ
εξαιρουμένου!). Σε απόλυτη εναρμόνιση και με την εκ του (αλ-)τσαντιρίου
προτροπή εθνικού γελωτοποιού προς «τα παιδιά» να «συνεχίσουν να είναι
θυμωμένα»!
Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και η ρητορεία του ΚΚΕ (με
μόνη στιλιστική διαφορά την υπέρ το δέον χρήση της λέξης «λαός», σήμα κατατεθέν
του συγκεκριμένου χώρου). Το κόμμα καταγγέλλει ότι «διάφοροι μηχανισμοί
πυρπολούν κτίρια για να διαμορφωθεί το σκηνικό της καταστροφής που φέρνουν στο
λαό» και ότι «ΜΑΤ και κουκουλοφόροι έδρασαν συντονισμένα ενάντια στις
μεγαλειώδεις λαϊκές διαδηλώσεις για να τις διαλύσουν». Όταν τον Μάιο του 2010
οι ίδιοι κουκουλοφόροι έκαψαν σαν τα ποντίκια τρεις ανθρώπους ζωντανούς (συν
ένα αγέννητο μωρό) μέσα στη Marfin,
η κυρία Παπαρήγα αρκέστηκε να καταδικάσει γενικά και αόριστα –και μάλλον με
μισή καρδιά- το περιστατικό (σαν να επρόκειτο για συνήθεις παράπλευρες απώλειες
κατά τα άλλα θεμιτών επαναστατικών δράσεων), τονίζοντας ότι αυτό που κυρίως την
ενδιέφερε ήταν η μη χρήση, από την τότε κυβέρνηση, του «τραγικού θανάτου τριών
ανθρώπων» (για δολοφονία ούτε λέξη!) «ως άλλοθι για να βάλει το λαό στο γύψο»!
Η επαμφοτερίζουσα στάση της Αριστεράς απέναντι στις δυνάμεις
του (δήθεν ακροαριστερού) παρακράτους αφήνει υπόνοιες πολιτικού καιροσκοπισμού.
Στη μία περίπτωση, θεωρήθηκε ίσως κάποια στιγμή ότι ο χώρος θα μπορούσε να
αποτελέσει μια υπολογίσιμη δεξαμενή ψήφων για ένα πρόσφατα ανανεωμένο αριστερό
κόμμα. Στην άλλη περίπτωση, κάποιοι ίσως είδαν αυτές τις βίαιες κοινωνικές
ομάδες σαν χρήσιμα εργαλεία στα πλαίσια ενός ουτοπικού οράματος μιας
μελλοντικής «επανάστασης» που θα ανατρέψει όχι απλά το υπάρχον πολιτικό
κατεστημένο, αλλά και το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας...
Αν τούτα αληθεύουν, πρόκειται πράγματι για ειρωνεία της
πολιτικής: η δημοκρατία δέχεται φιλόξενα στον οίκο της πολιτικές δυνάμεις που
τρέφονται από την υπονόμευσή της ή και απεργάζονται την καταστροφή της.
Δυνάμεις που, ενίοτε, προσφέρουν ακόμα και πολιτική κάλυψη σε βίαιες
αντικοινωνικές μειοψηφίες οι οποίες, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, μετέρχονται
μεθόδων που ελάχιστα διαφέρουν από εκείνες των κοινών εκβιαστών και των «νονών»
της νύχτας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου