Μεγάλη ανακούφιση στους Αθηναίους θα φέρει η πρόσληψη νέων υπαλλήλων στον τομέα καθαριότητας του δήμου τους. Οι ευσυνείδητοι αυτοί εργαζόμενοι έπιασαν ήδη δουλειά, όπως πιστοποιεί και το παρακάτω video:
Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010
Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010
Ελληνο-Γερμανικοί διάλογοι στο "Stern"!
ΤΟ ΣΤΕΡΝ ΞΑΝΑΧΤΥΠΗΣΕ - Η Απάντηση ενός Έλληνα
Η παρακάτω ανοιχτή επιστολή του Walτer Wuellenweber προς τους Έλληνες πολίτες, με τίτλο «Αγαπητοί μας Έλληνες», δημοσιεύεται σε πρόσφατο τεύχος του Γερμανικού εβδομαδιαίου περιοδικού "Stern". Ο υπέρτιτλος του άρθρου αναφέρει: «Μετά τις τράπεζες, θα πρέπει τώρα οι Γερμανοί να σώσουν και την Ελλάδα. Πρώτα έκαναν αλχημείες οι Έλληνες στο ευρώ και τώρα, αντί να κάνουν οικονομίες, απεργούν».
Αγαπητοί Έλληνες, από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που εμείς έχουμε συνεισφέρει όσο κανείς άλλος στο κοινό ταμείο, δηλαδή γύρω στα 200 δις, ενώ εσείς έχετε, αντίθετα, εισπράξει κατά κεφαλήν όσα κανείς άλλος, δηλαδή σχεδόν 100 δις. Ουδέποτε λαός βοήθησε μέχρι τώρα με τη θέλησή του, σε τέτοιο βαθμό, και για τόσο μακρύ διάστημα, άλλον λαό. Είσαστε, κυριολεκτικά, οι πιο ακριβοί μας φίλοι.
Το ζήτημα πάντως είναι ότι, τελικά, δεν εξαπατάτε μόνο τον εαυτό σας αλλά κι εμάς. Στην ουσία, ουδέποτε φανήκατε αντάξιοι του ευρώ, μιας και παρά την εισαγωγή του, δεν καταφέρατε μέχρι τώρα να εκπληρώσετε τα κριτήρια σταθερότητας. Στην ΕΕ είσαστε ο λαός που ξοδεύει τα μεγαλύτερα ποσά σε καταναλωτικά αγαθά. Θα θέλαμε ο πρωθυπουργός σας Γ. Παπανδρέου να προχωρήσει στο πρόγραμμά του, όμως προφανώς αυτό δεν το θέλετε εσείς, αφού συνεχίζετε απτόητοι ν' απεργείτε. Μη μας λέτε, λοιπόν, ότι μόνο οι πολιτικοί ευθύνονται για την καταστροφή.
Εσείς έχετε εφεύρει τη Δημοκρατία, κι ως εκ τούτου θα πρέπει να γνωρίζετε ότι ο λαός είναι αυτός που κυβερνά κι επομένως έχει και την ευθύνη. Κανείς δεν σας αναγκάζει να φοροδιαφεύγετε, να χρηματίζεστε, ν' αντιδράτε σε κάθε συνετή πολιτική και να εκλέγετε διεφθαρμένους πολιτικούς. Σε τελευταία ανάλυση, οι πολιτικοί είναι λαϊκιστές και κάνουν ότι τους πει ο λαός. Θα μας πείτε, βεβαίως, ότι κι' εμείς οι Γερμανοί δεν είμαστε πολύ καλύτεροι, όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν. Κι έχετε δίκιο.
Οι Έλληνες είναι εκείνοι που μας είχαν δείξει το δρόμο της Δημοκρατίας και της Φιλοσοφίας, καθώς και τις πρώτες γνώσεις Εθνικής Οικονομίας. Τώρα μας δείχνετε και πάλι το δρόμο. Μόνο που αυτή τη φορά, είναι λάθος δρόμος. Κι από το σημείο που εσείς έχετε τώρα φτάσει, δεν πάει παραπέρα.
Και η απάντηση που δόθηκε από ένα συμπατριώτη μας:
Αγαπητέ μου Walτer Wuellenweber, ονομάζομαι Γεώργιος Π. Ψωμάς. Είμαι δημόσιος λειτουργός κι όχι υπάλληλος, όπως κατά κόρον τα ΜΜΕ των «συμπατριωτών» σου (μου) και άλλων «συμπατριωτών» σου (μου) αναφέρουν ως βρισιά και με περίσσεια χλεύη. Ο μισθός μου είναι 1.000 ευρώ. Το μήνα, όχι την ημέρα, όπως ίσως σ' έχουν παρασύρει να νομίζεις. Ούτε 1.000 ευρώ λιγότερα από σένα.
Από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που σας έχουμε παραχωρήσει με αδιαφανείς όρους κι έναντι αυτών των 200 δις, που λέτε ότι μας δώσατε, το 40% περίπου των αμυντικών εξοπλισμών μας, το σύνολο σχεδόν των εθνικών τηλεπικοινωνιών μας, την κατασκευή 2 μεγάλων αεροδρομίων, καθώς και πολλών χιλιομέτρων εθνικού οδικού δικτύου. Αν ξεχνώ κάτι, ζητώ να με συγχωρέσεις. Σημειώνω πως είμαστε από τους μεγαλύτερους εισαγωγείς στα καταναλωτικά προϊόντα που παράγουν τα εργοστάσιά σας.
Η αλήθεια είναι πως δεν ευθύνονται μόνο οι πολιτικοί μας γι' αυτή την καταστροφή. Ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης έχει και μια εταιρία γερμανικών κυρίως συμφερόντων, η οποία τους λάδωνε, για ν' αναλαμβάνει, όπως λέω παραπάνω, δημόσια έργα (βλ. C4Ι). Πιθανολογώ πως φταίνε και τα γερμανικά ναυπηγεία, τα οποία μας πούλησαν κάτι υποβρύχια που γέρνουν. Είμαι σίγουρος ότι εσύ δεν με πιστεύεις ακόμα, αλλά δείξε λίγο υπομονή και περίμενε, διάβασέ με, κι αν δεν σε πείσω, τότε διώξε με από την Ευρωζώνη, τον τόπο της Αλήθειας και της Ευημερίας, του Δίκαιου και του Σωστού.
Λοιπόν Walτer, μισός αιώνας και πάνω πέρασε από τη λήξη του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, από τότε που η Γερμανία έπρεπε να ξοφλήσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα.
Οι οφειλές αυτές, που μόνον η Γερμανία αρνείται να ξοφλήσει στην Ελλάδα (η Βουλγαρία και η Ρουμανία τακτοποίησαν ήδη τις αντίστοιχες υποχρεώσεις τους), συνίστανται:
α) Σε χρέη ύψους 80 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων, από τον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο.
β) Σε χρέη από τη διαφορά του κλήριγκ στο μεσοπόλεμο, ύψους 593.873.000 δολαρίων, που ήταν σε βάρος της Γερμανίας.
γ) Στα αναγκαστικά δάνεια, τα οποία συνήψε το Γ´ Ράιχ από την Ελλάδα, ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, στη διάρκεια της κατοχής.
δ) Στις επανορθώσεις που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα για τις κατασχέσεις, αρπαγές και καταστροφές που της προξένησε το Γ' Ράιχ την περίοδο της κατοχής, ύψους 7,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων, όπως επεδίκασαν οι Σύμμαχοι.
ε) Στις ανυπολόγιστες υποχρεώσεις της Γερμανίας για την αφαίρεση της ζωής 1.125.960 Ελλήνων (38.960 εκτελεσμένων, 12.000 νεκρών από αδέσποτες, 70.000 σκοτωμένων σε μάχες, 105.000 νεκρών στα στρατόπεδα της Γερμανίας, 600.000 νεκρών από πείνα, και 300.000 απωλειών από υπογεννητικότητα).
στ) Στην ατίμητη ηθική προσβολή που προξένησε στον ελληνικό λαό και στις ανθρωπιστικές ιδέες που εκφράζει η ελληνική ιδέα. Αυτό το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, είναι ηθικής τάξης, ύψιστης ηθικής αξίας.
Ξέρω Walτer, σε πειράζουν αυτά που γράφω, αλλά και μένα με πείραξαν αυτά που έγραψες! Αλλά περισσότερο με πειράζουν, αυτά που σκέφτεσαι και θέλεις να κάνεις για μένα και τους «συμπατριώτες» σου, τους Έλληνες !
Walτer, φίλτατε Walτer, στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται 130 γερμανικές επιχειρήσεις, στις οποίες, περιλαμβάνονται σχεδόν όλοι οι γερμανικοί κολοσσοί, οι οποίες πραγματοποιούν ετήσιο τζίρο της τάξης των 6,5 δισ. ευρώ.
Ξέρεις Walτer, σύντομα δε θα μπορώ ν' αγοράζω Γερμανικά προϊόντα, γιατί δεν θάχω λεφτά. Εγώ Walτer μεγάλωσα στα λίγα, θα τ' αντέξω. Και μην ανησυχείς για τους νέους στην Ελλάδα, είμαστε ακόμα πολλοί παλιοί για να τους βοηθήσουμε να εξοικειωθούν στη νέα κατάσταση. Αλλά εσείς, βρε Walτer, τους ανέργους σας, που θα δημιουργηθούν από την κατάσταση αυτή στην Ελλάδα, πώς θα τους αντιμετωπίσετε;
Πες μου, σε παρακαλώ, έχω απορία: εμείς οι Έλληνες πρέπει να φύγουμε από την Ευρώπη, την Ευρωζώνη (κι' απ' όπου αλλού θέλετε εσείς οι Γερμανοί, οι Σουηδοί, οι Ολλανδοί και λοιποί «συμπατριώτες). Πρέπει να φύγουμε, για να σωθούμε από μια Ένωση κατ' επίφαση. Από μια ομάδα κερδοσκόπων. Από μια ομάδα, στην οποία είμαστε συμπαίκτες, όσο καταναλώναμε τα προϊόντα των συμπαικτών !
Εγώ, φίλτατε Walτer, πιστεύω, ότι οι Έλληνες θα πρέπει να σταματήσουν ν' αγοράζουν Mercedes, BMW, Opel, Ford, Scoda, κλπ. συμμαχικά προϊόντα, γιατί δεν μπορούν και δεν πρέπει ! ... Δεν το αξίζουν. Θα πρέπει να σταματήσουν ν' αγοράζουν προϊόντα από το Lidl, το Praktiker και το IKEA. Γιατί δε θα μπορούν πια να τ' αγοράσουν αυτά τα προϊόντα, βρε αδερφέ, τι να κάνουμε !
Φίλτατε Walτer, θα πρέπει να κανονίσουμε και κάποιες άλλες «λεπτομέρειες», αν μου επιτρέπεις βέβαια, γιατί εσύ είσαι ο «πιστωτής» της ζωής μου. Ξέρεις βρε φίλε Walτer, θέλω να μου επιστρέψεις τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ μου, που έκλεψες εσύ (όχι ΕΣΥ βεβαίως, αλλά κάποιοι ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ), θέλω τα ΑΘΑΝΑΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΟΥ, που βρίσκονται στα Μουσεία του Βερολίνου, του Μονάχου, του Λονδίνου, του Παρισιού, της Ρώμης! Τα θέλω τώρα, που μπορεί να πεθάνω, αλλά θέλω να πεθάνω, κοντά στους πατέρες μου !
(Πηγή: HellasOnTheWeb)
...Και η Ανταπάντηση του Γερμανού Αρθρογράφου:
Αγαπητοί Έλληνες!
Σίγουρα σας συμβαίνει ό,τι και σε εμάς τους Γερμανούς: Όταν σκεφτόμαστε την Ευρωπαϊκή Ένωση, το μυαλό μας πάει σε αυτόν τον συγκεχυμένο μηχανισμό στις Βρυξέλλες, όπου καλοπληρωμένοι γραφειοκράτες, μαζί με ξεδιαλεγμένους στην πατρίδα τους πολιτικούς, συνεχώς παράγουν εκνευριστικούς κανόνες. Έτσι έβλεπα εγώ τα πράγματα έως τώρα. Ξαφνικά όμως, η άποψή μου για την Ευρώπη και την Ε.Ε. άλλαξε ριζικά. Κι αυτό το οφείλω σε εσάς.
Όλα ξεκίνησαν με μια επιστολή προς εσάς τους Έλληνες, την οποία έγραψα πριν από λίγες εβδομάδες στο περιοδικό Stern. Οφείλω να ομολογήσω: Η επιστολή περιείχε βαριές κατηγορίες. Και μου απαντήσατε, και μάλιστα σε βαθμό που το ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο ακόμη ξεχειλίζει. Η αντιπαράθεση μεταξύ Γερμανών κι Ελλήνων που έχει ξεσπάσει εδώ και εβδομάδες, είναι σφοδρή και συναισθηματικά φορτισμένη, από την άλλη όμως, είναι απαραίτητη και προπάντων πραγματικά γόνιμη. Και από τότε η Ε.Ε. δεν αποτελεί πλέον απλώς έναν λαβύρινθο διατάξεων για μένα. Τώρα, με την αντιπαράθεση ανάμεσα σε εσάς τους Έλληνες κι εμάς τους Γερμανούς, είναι που η Ευρώπη ξεκινά πραγματικά για μένα.
Θα συμφωνήσετε πως έως τώρα τα πράγματα είχαν ως εξής: Όποτε προκύπτει κάποιο θέμα μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών, η καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ συναντιέται με τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Εμείς οι πολίτες είμαστε μονάχα θεατές. Μπροστά στην τηλεόραση. Τώρα, σε αυτή την κρίση, εμείς οι πολίτες αρχίσαμε επιτέλους να συνομιλούμε μεταξύ μας, χωρίς τους αρχηγούς των κυβερνήσεων. Η ελληνογερμανική συζήτηση αποτελεί την αρχή μιας πραγματικής, ευρωπαϊκής δημόσιας σφαίρας.
Ενόψει αυτού του γεγονότος, γίνεται εμφανές ότι η αντιπαράθεση είναι προτιμότερη από τη σιωπή. Οι κατηγορίες που επιτέλους εκφέρονται, πραγματικά μας πάνε μπροστά. Και τις δύο πλευρές.
Φυσικά πόνεσε η αντιπαράθεση αυτή. Όταν σας κατηγορούμε ότι είστε διεφθαρμένοι και εξαπατάτε την υπόλοιπη Ευρώπη, βεβαίως αυτό σας χαλάει τη διάθεση. Κι όταν ανώνυμοι επιστολογράφοι μου προτείνουν να με επεξεργαστούν παράγοντας γύρο (?) ή όταν ελληνικές εφημερίδες παριστάνουν το Άγαλμα της Νίκης στην ομώνυμη στήλη με σβάστικα, αυτά με κάνουν να ξεροκαταπίνω. Συνολικά, όμως, με διδάξατε πολλά: Το γεγονός ότι γερμανικές εμπορικές αλυσίδες όπως η Lidl και η Saturn κατέκτησαν την ελληνική αγορά, συμμετέχοντας έτσι ενεργά στη διαμόρφωση της ελληνικής οικονομίας, την οποία κατακρίνω, αυτό το αγνοούσα τελείως.
Όπως επίσης αγνοούσα το ύψος των υπέρογκων κερδών που η Ελλάδα αποφέρει στη γερμανική βιομηχανία όπλων. Το 13 τοις εκατό των συνολικών γερμανικών εξαγωγών όπλων διοχετεύεται αποκλειστικά στην Ελλάδα. Αγοράζετε τόσα άρματα μάχης και τουφέκια, επειδή αντιλαμβάνεστε τη σύμμαχό μας στο ΝΑΤΟ, Τουρκία, ως απειλή. Και ποιος εφοδιάζει την Τουρκία με όπλα; Πάλι εμείς οι Γερμανοί. Η γερμανική αμυντική βιομηχανία λοιπόν, επωφελείται από μια διαμάχη, την οποία η μεγάλη πλειοψηφία των Γερμανών πολιτών θεωρεί περιττή. Οφείλω να ομολογήσω: Όσον αφορά αυτό το θέμα, εσείς οι Έλληνες έχετε ένα ισχυρό επιχείρημα με το μέρος σας.
Στην επιστολή μου είχα περιγράψει το αίσθημα της αδυναμίας που νιώθουμε εμείς οι Γερμανοί, λόγω του ότι και η δική μας οικονομική σταθερότητα εξαρτάται από τις αποφάσεις που λαμβάνει η δική σας κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση, την οποία εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα να εκλέξουμε. Η δημόσια συζήτηση στη Γερμανία δεν έμεινε χωρίς αποτέλεσμα στην Ελλάδα. Άσκησε ακόμη περισσότερη πίεση σε εσάς τους Έλληνες, ώστε να αντιμετωπίσετε τα προβλήματα. Ισχυρίζομαι το εξής: Οι διαμαρτυρίες εκ μέρους εμάς των Γερμανών διευκολύνουν την κυβέρνησή σας να φέρει εις πέρας την εφαρμογή των απαραίτητων, σκληρών οικονομικών μέτρων. Επομένως, δεν υπάρχει μόνο μια νέα δημόσια σφαίρα στην Ευρώπη. Αυτή δρα κιόλας.
Φυσικά εσείς οι Έλληνες αυτό θα το θεωρείτε παρέμβαση στις εσωτερικές σας υποθέσεις. Μα αυτό ακριβώς είναι. Η γερμανική δημοσιότητα επενέβη σε θέματα, τα οποία πρέπει να αποφασιστούν στην Ελλάδα. Αυτό άραγε είναι επιτρεπτό; Ως νέος δημοσιογράφος έκανα ρεπορτάζ για τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Τότε, ακόμη και σε περιπτώσεις σοβαροτάτων παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κυρίαρχου κράτους απαγορευόταν σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Ως προς αυτό το σημείο το Διεθνές Δίκαιο στο μεταξύ έχει τροποποιηθεί. Όσον αφορά την οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, όμως, τα κράτη εξακολουθούν να είναι απολύτως κυρίαρχα.
Θεωρητικά. Στην πραγματικότητα, με την παγκοσμιοποίηση οι οικονομίες των χωρών έχουν συνδεθεί τόσο στενά, τόσο άρρηκτα, ώστε οι αποφάσεις που λαμβάνει η κυβέρνηση της μιας χώρας να έχουν αναπόφευκτες επιπτώσεις στην οικονομία και συνεπώς και στη ζωή των ανθρώπων σε μια άλλη χώρα. Στην Ε.Ε. οι επιδράσεις αυτές είναι ακόμη πιο ισχυρές και άμεσες. Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου, συνεπώς, επεμβαίνει πάντοτε και στη γερμανική οικονομία, παρόλο που δεν το επιδιώκει.
Και γι’ αυτό το λόγο είναι απολύτως κατανοητή και δικαιολογημένη η παρέμβαση της γερμανικής δημοσιότητας και των Γερμανών πολιτών στις πολιτικές αποφάσεις της Ελλάδας. Όπως και το αντίστροφο!
Κι ακριβώς αυτό είναι που έμαθα τις τελευταίες εβδομάδες μέσα από την αντιπαράθεσή μας: Στην Ε.Ε. δεν υπάρχουν πλέον εσωτερικές υποθέσεις.
Με εγκάρδιους χαιρετισμούς,
Walter Wüllenweber
(Πηγή: stern.de)
Σχόλιο Parsifal: Σύμφωνα με προφητεία που αποδίδεται σε αρχαίο Κινέζο φιλόσοφο, διάλογος τέτοιου επιπέδου θα καταγραφεί μετά από 153 χρόνια για πρώτη φορά και στην Ελληνική Βουλή! (Μπα, για αργότερα το βλέπω...!)
Σημείωση: Έκανα στα παραπάνω κείμενα όσες (λιγοστές) γλωσσικές παρεμβάσεις μου επέτρεπε ο περιορισμένος χρόνος μου. Αναλαμβάνω την ευθύνη για τυχόν παραμένουσες αβλεψίες...
Δύο επίκαιρα άρθρα του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Εργασιακός Μεσαίωνας
Χειρότερο εφιάλτη από την πολιτική της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου απέναντι στους εργαζόμενους δεν θα μπορούσε πριν από έναν χρόνο να φανταστεί ούτε ο πιο εμπαθής, ακόμη και σε βαθμό... παράνοιας εχθρός του ΠΑΣΟΚ! Βάσει του νομοσχεδίου που προώθησε την Πέμπτη στη Βουλή το υπουργικό συμβούλιο και το οποίο θα ψηφίσουν κατεπειγόντως σε νόμο οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ο κάθε εργοδότης του ιδιωτικού τομέα θα μπορεί πλέον να μειώνει όσο θέλει τους μισθούς των εργαζομένων, χωρίς κανένα όριο πέραν του κατώτατου μισθού των 740 ευρώ μεικτά: από τα π.χ. 1.500 ή και 2.500 ευρώ να τους ρίχνει στα... 1.000 ή και στα 740 ευρώ!!!
Πιο αντεργατικός νόμος δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους, ούτε στη διάρκεια των πιο ειδεχθών δεξιών δικτατορικών καθεστώτων. Στόχος του νόμου αυτού δεν είναι μόνο ο πλήρης μισθολογικός εξευτελισμός των εργαζομένων, αλλά και η ηθική απαξίωση και ο διασυρμός τους ενώπιον των εργοδοτών. Να αισθάνονται δηλαδή οι εργαζόμενοι ότι ανά πάσα στιγμή βρίσκονται στο απόλυτο έλεος του αφεντικού τους, που μπορεί να τους λιώσει!
Είναι τόσο απεχθής αυτή η πολιτική, που ακόμη και ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Πολ Τόμσεν αισθάνεται την ανάγκη να διακηρύσσει κάθε μέρα, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, ότι το ΔΝΤ δεν ζήτησε μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Εννοεί έτσι ότι είναι αποκλειστική επιλογή του πρωθυπουργού η λεηλασία των εισοδημάτων των Ελλήνων εργαζομένων και όχι επιταγή ή απαίτηση των ξένων επικυρίαρχων της πατρίδας μας. Πρόκειται δηλαδή για εφαρμογή του πραγματικού κυβερνητικού προγράμματος του Γ. Παπανδρέου, το οποίο υπερβαίνει τις εντολές των ξένων δυναστών της Ελλάδας.
Οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει σχέδιο να πετάξει στον κοινωνικό Καιάδα τους εργαζόμενους. Αργά αργά κάποιοι αρχίζουν να αντιδρούν. «Η ΠΑΣΚ Σιδηροδρομικών δεν είναι διατεθειμένη να βαδίσει στον ολισθηρό δρόμο που επέλεξε η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αποφάσισε σήμερα να διακόψει κάθε δεσμό με αυτές τις πολιτικές και τους εκφραστές της» υπογραμμίζει σε ανακοίνωση που εξέδωσε την Πέμπτη.
Ρήξη με την κυβέρνηση ενδέχεται να επιλέξει και η ΠΑΣΚΕ, η συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και σε κεντρικό επίπεδο. Αυτό το συμπέρασμα συνάγεται τουλάχιστον αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς ανακοίνωση της ΠΑΣΚΕ, όπου τονίζεται ότι «η ΠΑΣΚΕ υπηρετεί τους εργαζόμενους, αρχές και αξίες και όχι νεοφιλελεύθερες συνταγές που υλοποιεί η κυβέρνηση». Λόγια του αέρα, μπορεί εύκολα να αντιτάξει κανείς, λαμβάνοντας υπόψη το αμαρτωλό παρελθόν των κυβερνητικών συνδικαλιστών. Ισως. Μερικές φορές όμως τα πράγματα αλλάζουν. Εκατό χρόνια πίσω φέρνει τους εργαζόμενους της χώρας μας η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από πλευράς εργασιακών σχέσεων. Στην εποχή πριν από την αιματηρή Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, η οποία σηματοδότησε τη σταδιακή καθιέρωση της οκτάωρης εργασίας και την πορεία βαθμιαίας κατάκτησης εργατικών δικαιωμάτων. Ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής (!) Διεθνούς Γιώργος Παπανδρέου παίρνει τώρα πίσω από τους Ελληνες όλα όσα κέρδισαν με αγώνες στη διάρκεια ενός αιώνα.
Η εθνική ταπείνωση στην οποία οδήγησε την Ελλάδα ο πρωθυπουργός, ακολουθώντας την εντελώς αντίθετη πορεία με τον πατέρα του, τον Ανδρέα Παπανδρέου, συνοδεύει την εξαθλίωση του ελληνικού λαού. «Το τελευταίο διάστημα χάνω τις κυριακάτικες προπονήσεις μου στο ποδόσφαιρο γιατί ασχολούμαι με την Ελλάδα» είπε περιφρονητικά στους Ελληνες βουλευτές ο Φινλανδός κομισάριος Ολι Ρεν, αφού προηγουμένως τους είχε αφήσει να τον περιμένουν στη Βουλή 40 λεπτά μετά την καθορισμένη ώρα. «Σιγά μην προσβληθούν οι υποτελείς» σκέφθηκε προφανώς.
Η γενική απεργία της Τετάρτης θα δείξει αν οι Ελληνες εργαζόμενοι είναι έτοιμοι να αντιδράσουν στην επιστροφή στον εργασιακό Μεσαίωνα που τους οδηγεί η κυβέρνηση ή αν θα περάσουμε μια «εργασιακή... τουρκοκρατία» πριν εξεγερθούν οι σύγχρονοι «ραγιάδες»...
(Πηγή: ΕΘΝΟΣ-online)
___________________________
Εβδομάδα Κοινωνικού Πολέμου
Απέραντη και ατελείωτη «Μεγάλη Παρασκευή» έχει καταντήσει την Ελλάδα η πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία υλοποιεί με υπερβάλλοντα ζήλο, όπως αποδεικνύεται, τις εντολές των ξένων επικυρίαρχων της πατρίδας μας, της ΕΕ και του ΔΝΤ, υπό το καθεστώς των οποίων συνειδητά και εσκεμμένα μας υπήγαγε.
Θα παραλύσει εντελώς τις επόμενες μέρες η ζωή στην Αθήνα, καθώς οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι τραπεζοϋπάλληλοι, οι δημοσιογράφοι και την Τετάρτη σύσσωμοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα προσπαθούν απεγνωσμένα με αλλεπάλληλες απεργίες, στάσεις εργασίας, διαδηλώσεις και τελικά με μια γενική απεργία να αναχαιτίσουν την κυβερνητική επίθεση λεηλασίας των εισοδημάτων τους.
Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, γιορταστικό κλίμα δεν έχουν καμιά θέση στη σημερινή Ελλάδα του Μνημονίου. Ευτυχώς που το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε παράνομη την απόφαση του νομάρχη και αυριανού περιφερειάρχη Αττικής Γ. Σγουρού να ανοίξουν χθες τα εμπορικά καταστήματα στην Αθήνα και έτσι, βοηθούσης καθοριστικά και της εξάωρης στάσης εργασίας όλων των μέσων μαζικής μεταφοράς στην Αθήνα ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τους εμποροϋπαλλήλους, ματαιώθηκαν οι υποκριτικές «χαζοχαρούμενες» εκδηλώσεις που σχεδιάζονταν στο κέντρο της πρωτεύουσας. Θα συνιστούσε αφόρητη κοινωνική πρόκληση, την ώρα που εκατομμύρια Ελληνες θρηνούν την απώλεια σημαντικού μέρους των αποδοχών τους και αισθάνονται απελπισία μπροστά στη μιζέρια που αναπότρεπτα συνεπιφέρει η απώλεια αυτή, να διασκεδάζουν και να γλεντούν επιδεικτικά κάποιοι βολεμένοι, αδιάφοροι ή πολιτικά ανόητοι.
Αποτελεί ευτύχημα το γεγονός ότι αποφεύχθηκαν γεγονότα όπως π.χ. χιλιάδες διαδηλωτές στο κέντρο της Αθήνας χθες, εμποροϋπάλληλοι αλλά όχι μόνο, να αντιδικούν φραστικά στις εισόδους των καταστημάτων ή των εμπορικών κέντρων με σεκιουριτάδες εν υπηρεσία ή με «ανέμελους» πελάτες που θα επέμεναν αφελώς ή σκοπίμως να ψωνίσουν οπωσδήποτε εκείνες τις ώρες της κοινωνικά ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας.
Διαπληκτισμοί τέτοιου τύπου, οι οποίοι δεν αποκλείεται καθόλου σε ορισμένες περιπτώσεις να υπερέβαιναν τα όρια της φραστικής αντιπαράθεσης, ίσως εξυπηρετούσαν την κυβερνητική προσπάθεια περιορισμού της συμμετοχής στις αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, ιδίως στη μεθαυριανή γενική απεργία. Θα συνιστούσαν όμως καίριο πλήγμα που θα βούλιαζε ακόμη βαθύτερα την ήδη υποφέρουσα από έλλειψη χρήματος και πελατών αγορά.
Εν πάση περιπτώσει, αυτή η περιπέτεια αποφεύχθηκε. Αυτό που όμως είναι αδύνατον να αποφευχθεί όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου, είναι η διαρκής διεύρυνση του χάσματος που τη χωρίζει πια με την κοινωνία.
Σταδιακά ο ελληνικός λαός αντιλαμβάνεται ότι η μείωση των εισοδημάτων του δεν αποτελεί κάποια ανεπιθύμητη για την κυβέρνηση Παπανδρέου «παρενέργεια» της πολιτικής της, κάποια δυσάρεστη «παράπλευρη απώλεια» στην προσπάθειά της «να σώσει τη χώρα».
Το τεράστιο πρόβλημα έγκειται στο ότι ακριβώς η μείωση των μισθών και των συντάξεων όλων των Ελλήνων συνιστά τη... λύση που επιδιώκει η κυβέρνηση! Το να φτωχύνουν όσο το δυνατόν περισσότερο όλοι οι Ελληνες είναι η λύση κατά τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου!
Αυτό υπαγορεύει η ακραία νεοφιλελεύθερη αντίληψη που διαπερνά την πολιτική που πρεσβεύουν και υλοποιούν ο Γ. Παπακωνσταντίνου, ο Φ. Σαχινίδης, ο Α. Λοβέρδος, η Ε. Παναρίτη και όλο το οικονομικό επιτελείο αυτής της κυβέρνησης, όπως βεβαίως και οι ξένοι επικυρίαρχοι της Ελλάδας, η ΕΕ και το ΔΝΤ.
Ακριβώς γι’ αυτό επιδίωξη της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι να μην ξαναφτάσουν ποτέ οι μισθοί και οι συντάξεις στα ύψη που βρίσκονταν πριν από το Μνημόνιο! Ποτέ!
ΣΥΝΕΝΟΧΗ
Κανένα περιθώριο συναίνεσης
Τέχνασμα προπαγανδιστικού χαρακτήρα αποκλειστικά είναι η δήθεν πρόσκληση του πρωθυπουργού προς τη ΝΔ, το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ για την επίτευξη πολιτικών συγκλίσεων σε κάποια οικονομικά θέματα. Ο Γ. Παπανδρέου αποφασίζει και υλοποιεί μόνος του την πολιτική του και καλεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης να την επικυρώσουν εκ των υστέρων. Θα έπασχαν από πολιτικό κρετινισμό οι ηγεσίες τους αν συναινούσαν στη συνενοχή σε μια πολιτική που ούτε καν τη συναποφάσισαν. Πόσω μάλλον που η σχεδόν καθολική αντίθεση της κοινωνίας με αυτή την πολιτική του Γ. Παπανδρέου αφαιρεί κάθε κοινωνική βάση συναίνεσης και τη μετατρέπει σε πολιτική αυτοκτονία.
(Πηγή: ΕΘΝΟΣ-online)
Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010
"Εργασιακός µεσαίωνας"
Του NOTH ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Η επιστροφή στον εργασιακό µεσαίωνα που αποφάσισε χθες η κυβέρνηση υπό την πίεση της τρόικας είναι ένα µέτρο κοινωνικά καταστροφικό και άδικο, ενώ θα αποδειχθεί και οικονοµικά αναποτελεσµατικό. Σύµφωνα µε τις νέες ρυθµίσεις ο εργαζόµενος κινδυνεύει εν µια νυκτί να υποστεί – υπό την απειλή της απόλυσης – µείωση µισθού χωρίς πλαφόν έως το κατώτατο όριο των 740 ευρώ. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσµα την επικράτηση των νόµων της ζούγκλας στον ιδιωτικό τοµέα, αφού στις σηµερινές συνθήκες τεράστιας ανεργίας θα επιτρέπει στους επιχειρηµατίες – µε πρόσχηµα τις δυσκολίες που αντιµετωπίζει η επιχείρησή τους – να διαπραγµατεύονται ξεχωριστά µε κάθε εργαζόµενο το ύψος της αµοιβής που θα του δώσουν. Με τις νέες ρυθµίσεις οι εργαζόµενοι στον ιδιωτικό τοµέα, που δεν έχουν καµία ευθύνη για τα ελλείµµατα του κράτους και έχουν ήδη υποστεί το τσουνάµι των 650.000 απολύσεων το τελευταίο 10µηνο, ισοπεδώνονται εργασιακά. Την ίδια στιγµή οι εργαζόµενοι (και οι συνταξιούχοι) στον δηµόσιο τοµέα υπέστησαν, λόγω του Μνηµονίου, µείωση αποδοχών περίπου στο 15% µε την περικοπή του 13ου και του 14ου µισθού (σύνταξης), ενώ οι εργαζόµενοι στις ΔΕΚΟ που όλα αυτά τα χρόνια πληρώνονταν κατά µέσον όρο τα διπλάσια από τους εργαζοµένους στον ιδιωτικό τοµέα, αυξάνοντας τα κρατικά ελλείµµατα, θα υποστούν µειώσεις µισθών 10% κατά µέσον όρο στα εισοδήµατα 1.800 ευρώ και άνω, ενώ δεν έχουν κίνδυνο απόλυσης αλλά απλώς θα µετατίθενται σε άλλη οργανική θέση του ευρύτερου δηµόσιου τοµέα.
Το χειρότερο είναι ότι µε τη δραστική µείωση των µισθών στον ιδιωτικό τοµέα δεν αγγίζονται τα ελλείµµατα του κράτους που έφεραν τη χώρα στο σηµερινό αδιέξοδο, ενώ δεν υπάρχει και καµία εγγύηση ότι θα µειωθούν οι τιµές των ελληνικών προϊόντων – ο λόγος για τον οποίο η τρόικα ζήτησε τις µειώσεις µισθών στον ιδιωτικό τοµέα. Ως γνωστόν οι µισθοί στον ιδιωτικό τοµέα στην Ελλάδα (και την Πορτογαλία) είναι οι χαµηλότεροι στην ευρωζώνη και οι υψηλές τιµές των ελληνικών προϊόντων σε σχέση µε τα ευρωπαϊκά οφείλεται στην ατελή λειτουργία του ανταγωνισµού – στις ολιγοπωλιακές πρακτικές που ακολουθούν οι µεγάλες αλυσίδες, στην ύπαρξη µεσαζόντων σε πολλούς τοµείς της αγοράς και στην αδυναµία του κράτους να παρέµβει για να διορθώσει τις στρεβλώσεις. Την ίδια στιγµή η µείωση των αµοιβών στον ιδιωτικό τοµέα, ενώ θα φέρει µεγάλο µέρος του πληθυσµού στα όρια της απόγνωσης, θα προκαλέσει πτώση των ασφαλιστικών εισφορών, µεγάλη πτώση της ζήτησης στην αγορά και µετανάστευση στο εξωτερικό των εργαζοµένων υψηλού επιπέδου.
Είναι απορίας άξιον πώς η κυβέρνηση δεν κατάφερε να δείξει στην τρόικα αυτή την οφθαλµοφανή πραγµατικότητα. Αντίθετα είναι απολύτως κατανοητό γιατί επέλεξε και πάλι να στηρίξει τον ελλειµµατικό δηµόσιο τοµέα των «δικών τους παιδιών» έναντι του ιδιωτικού.
(Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ online)
Η επιστροφή στον εργασιακό µεσαίωνα που αποφάσισε χθες η κυβέρνηση υπό την πίεση της τρόικας είναι ένα µέτρο κοινωνικά καταστροφικό και άδικο, ενώ θα αποδειχθεί και οικονοµικά αναποτελεσµατικό. Σύµφωνα µε τις νέες ρυθµίσεις ο εργαζόµενος κινδυνεύει εν µια νυκτί να υποστεί – υπό την απειλή της απόλυσης – µείωση µισθού χωρίς πλαφόν έως το κατώτατο όριο των 740 ευρώ. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσµα την επικράτηση των νόµων της ζούγκλας στον ιδιωτικό τοµέα, αφού στις σηµερινές συνθήκες τεράστιας ανεργίας θα επιτρέπει στους επιχειρηµατίες – µε πρόσχηµα τις δυσκολίες που αντιµετωπίζει η επιχείρησή τους – να διαπραγµατεύονται ξεχωριστά µε κάθε εργαζόµενο το ύψος της αµοιβής που θα του δώσουν. Με τις νέες ρυθµίσεις οι εργαζόµενοι στον ιδιωτικό τοµέα, που δεν έχουν καµία ευθύνη για τα ελλείµµατα του κράτους και έχουν ήδη υποστεί το τσουνάµι των 650.000 απολύσεων το τελευταίο 10µηνο, ισοπεδώνονται εργασιακά. Την ίδια στιγµή οι εργαζόµενοι (και οι συνταξιούχοι) στον δηµόσιο τοµέα υπέστησαν, λόγω του Μνηµονίου, µείωση αποδοχών περίπου στο 15% µε την περικοπή του 13ου και του 14ου µισθού (σύνταξης), ενώ οι εργαζόµενοι στις ΔΕΚΟ που όλα αυτά τα χρόνια πληρώνονταν κατά µέσον όρο τα διπλάσια από τους εργαζοµένους στον ιδιωτικό τοµέα, αυξάνοντας τα κρατικά ελλείµµατα, θα υποστούν µειώσεις µισθών 10% κατά µέσον όρο στα εισοδήµατα 1.800 ευρώ και άνω, ενώ δεν έχουν κίνδυνο απόλυσης αλλά απλώς θα µετατίθενται σε άλλη οργανική θέση του ευρύτερου δηµόσιου τοµέα.
Το χειρότερο είναι ότι µε τη δραστική µείωση των µισθών στον ιδιωτικό τοµέα δεν αγγίζονται τα ελλείµµατα του κράτους που έφεραν τη χώρα στο σηµερινό αδιέξοδο, ενώ δεν υπάρχει και καµία εγγύηση ότι θα µειωθούν οι τιµές των ελληνικών προϊόντων – ο λόγος για τον οποίο η τρόικα ζήτησε τις µειώσεις µισθών στον ιδιωτικό τοµέα. Ως γνωστόν οι µισθοί στον ιδιωτικό τοµέα στην Ελλάδα (και την Πορτογαλία) είναι οι χαµηλότεροι στην ευρωζώνη και οι υψηλές τιµές των ελληνικών προϊόντων σε σχέση µε τα ευρωπαϊκά οφείλεται στην ατελή λειτουργία του ανταγωνισµού – στις ολιγοπωλιακές πρακτικές που ακολουθούν οι µεγάλες αλυσίδες, στην ύπαρξη µεσαζόντων σε πολλούς τοµείς της αγοράς και στην αδυναµία του κράτους να παρέµβει για να διορθώσει τις στρεβλώσεις. Την ίδια στιγµή η µείωση των αµοιβών στον ιδιωτικό τοµέα, ενώ θα φέρει µεγάλο µέρος του πληθυσµού στα όρια της απόγνωσης, θα προκαλέσει πτώση των ασφαλιστικών εισφορών, µεγάλη πτώση της ζήτησης στην αγορά και µετανάστευση στο εξωτερικό των εργαζοµένων υψηλού επιπέδου.
Είναι απορίας άξιον πώς η κυβέρνηση δεν κατάφερε να δείξει στην τρόικα αυτή την οφθαλµοφανή πραγµατικότητα. Αντίθετα είναι απολύτως κατανοητό γιατί επέλεξε και πάλι να στηρίξει τον ελλειµµατικό δηµόσιο τοµέα των «δικών τους παιδιών» έναντι του ιδιωτικού.
(Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ online)
 |
| - Μέχρι τώρα, στη χώρα μας επικρατούσε ένας παράνομος εργασιακός μεσαίωνας. Εμείς δεν ανεχόμαστε παρανομίες. Έτσι, αποφασίσαμε να τον νομιμοποιήσουμε! |
Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010
Πόσο χειραγωγήσιμοι είστε;
Η απεργία των εργαζομένων στην καθαριότητα έχει φέρει την Αθήνα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Αποκομιδή των σκουπιδιών δεν έχει γίνει εδώ και δύο μήνες, και οι λόφοι που σχηματίζονται κοντεύουν να φτάσουν στο ύψος του πρώτου ορόφου των πολυκατοικιών. Η δυσοσμία είναι πλέον ανυπόφορη, ενώ ποντίκια έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους στους δρόμους και αποτελούν μέρος της καθημερινής εικόνας των Αθηναίων. Για να αντιμετωπίσουν αυτή την τραγική κατάσταση, οι Αθηναίοι κλείστηκαν στα σπίτια τους τα οποία έχουν σφραγιστεί αεροστεγώς για την αποφυγή της δυσοσμίας, ενώ το απαραίτητο οξυγόνο παρέχεται από φιάλες τις οποίες έχει διανείμει δωρεάν ο δήμος.
Κλεισμένος κι εσείς στο σπίτι, ανοίγετε ένα πρωί τον υπολογιστή στο δωμάτιό σας και, μέχρι να φορτώσει, πάτε στην κουζίνα να φτιάξετε ένα καφεδάκι. Την ώρα που ξαναμπαίνετε στο δωμάτιο, το βλέμμα σας καρφώνεται ξαφνικά πάνω στο τραπέζι. Εκεί στέκεται προκλητικά ένα ποντίκι που δείχνει να αντιμετωπίζει την παρουσία σας με απόλυτη απάθεια! Κάτω από τις περιστάσεις, οποιοσδήποτε θα έχανε τα λογικά του. Εσείς πώς θα αντιδρούσατε; Επιλέξτε μία από τις παρακάτω προτάσεις:
1. Βάζετε τις φωνές και στη συνέχεια "παγώνετε", μη μπορώντας να αντιδράσετε.
2. Μια και το ποντίκι δείχνει δυσκίνητο, ανοίγετε την αποθήκη και παίρνετε τη σκούπα με το κοντάρι. Του καταφέρνετε, τότε, ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι.
3. Επιδεικνύοντας παροιμιώδη ψυχραιμία, τηλεφωνείτε στο δήμο και ζητάτε να στείλει το ειδικό συνεργείο (τονίζοντας όμως ότι θα πρέπει να βιαστούν).
4. Τίποτα από τα παραπάνω (εξηγήστε).
Διαβάστε προσεκτικά την ιστορία και τις προτεινόμενες απαντήσεις πριν κάνετε την επιλογή σας. Δείτε τότε τη σωστή απάντηση.
Σωστή απάντηση:
4. Τίποτα από τα παραπάνω: Χουφτώνετε το ποντίκι και κάνετε διπλό κλικ στον Internet Explorer ή το Mozilla. Στη συνέχεια κλικάρετε στο Google και ψάχνετε στις λέξεις-κλειδιά "Αθήνα" + "σκουπίδια", μήπως και μάθετε καμιά καλή είδηση για λήξη της f..king απεργίας! (Από πού θα έμπαινε, φίλε μου, το αληθινό ποντίκι σ' ένα αεροστεγώς σφραγισμένο διαμέρισμα;!!)
Όμως τώρα θα φανώ λίγο αγενής. Φεύγω να προλάβω τις ειδήσεις. Δεν χάνω ποτέ Πρετεντέρη!
Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010
Παράλληλες δολοφονίες...
Συλλαλητήρια και στάση εργασίας στο Δημόσιο για την δολοφονία Γρηγορόπουλου
(Πηγή: news.in.gr)
Αθήνα 06/12/2010
Στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου είναι αφιερωμένο το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο που θα ξεκινήσει το μεσημέρι της Δευτέρας από τα Προπύλαια. Την ίδια ώρα έχει δώσει ραντεβού η ΑΔΕΔΥ, η οποία πραγματοποιεί στάση εργασίας στην Αττική από τις 12.00 έως τις 15.00. Κλειστό για ένα 24ωρο το κέντρο της Αθήνας λόγω της επετείου των δύο ετών από τη δολοφονία. Η κυκλοφορία θα διακοπεί από τις 10:00 έως τις 07:00 την Τρίτης, ενώ η στάση και η στάθμευση θα απαγορεύεται σε αρκετούς δρόμους από τις 06:00 έως τις 07:00 το πρωί της Τρίτης.
______________________________
(Πηγή: nooz.gr)
Αθήνα 06/05/2010
Πόνος και οργή για τη δολοφονία τριών εργαζομένων της Marfin μετά από ρίψη μολότοφ σε υποκατάστημα της τράπεζας επί της οδού Σταδίου. Το υποκατάστημα τυλίχθηκε στις φλόγες και οι τρεις άτυχοι εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους από ασφυξία. Πρόκειται όμως για θηριωδία, για στυγνή δολοφονία, καθώς, όπως προκύπτει από μαρτυρίες, οι "γνωστοί - άγνωστοι" κουκουλοφόροι έβαλαν φωτιά στο κτίριο αν και γνώριζαν ότι μέσα υπήρχαν άνθρωποι!
______________________________
Σχόλιο Parsifal: Ας μας εξηγήσουν οι πολιτικά σκεπτόμενοι και οι κοινωνικά φιλοσοφούντες κατά ποία έννοια μια δολοφονία είναι "πιο δολοφονία" από μια άλλη. Αν δεν υπάρξει απάντηση, αυτονοήτως αναμένουμε ανάλογες εκδηλώσεις κοινωνικής ευαισθησίας στις 05/05/2011, στη μνήμη των τριών εργαζομένων της Marfin που κάηκαν ζωντανοί από χέρια "προοδευτικών" δυνάμεων. Αλήθεια, θυμάται κανείς τα ονόματά τους;
(Για μαρτυρίες σχετικά με το τραγικό συμβάν στη Marfin, το οποίο όλως περιέργως έχει υποβαθμιστεί περίπου σε... πλημμέλημα, δείτε κι εδώ.)
Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010
Μήπως δεν γνωρίζουμε καλά τους Γερμανούς;
Την ώρα που όλα τα μάτια είναι στραμμένα στη Γερμανία, η οποία και θα κρίνει τη τύχη του ευρώ, θα πρέπει να κατανοήσουμε τόσο τη γερμανική κουλτούρα όσο και τη γερμανική ιστορία. Όπως έγραψε στο βιβλίο του Germania: A Personal History of Germans Ancient and Modern, ο Simon Winder, η Γερμανία είναι κάτι σαν «νεκρή ζώνη». Οι περισσότεροι από εμάς την επισκεπτόμαστε μόνο αν προκύψουν επαγγελματικοί λόγοι. Αν όμως γνωρίζαμε καλύτερα αυτή τη χώρα, ίσως να κατανοούσαμε και τη πολιτική της. Ας μη ξεχνάμε πως το διακύβευμα είναι άκρως σοβαρό. Η στάση της Γερμανίας θα καθορίσει το αν θα υπάρξει λύση στα οικονομικά δεινά της ΕΕ, ή αν η Ευρώπη βυθιστεί σε ύφεση.
Αυτή η γενικευμένη άγνοια για τη Γερμανία ανάγεται στα χρόνια του Α`ΠΠ το 1914. Για λόγους «πατριωτικούς», οι Γερμανοί φιλόσοφοι δεν διδάσκονταν στην Αγγλία. Οι παππούδες μας κορόιδευαν τη γερμανική Kultur, αν και τους άρεσε η μουσική της.
Στη περίοδο του μεσοπολέμου, υπήρξε κάποιο περισσότερο ενδιαφέρον. Το Μόναχο άρχισε ξανά να θεωρείται κέντρο πολιτισμού, και ο μοντερνισμός του Βερολίνου άρχισε να ελκύει επισκέπτες από παντού. Όταν όμως ανέλαβε ο Χίτλερ το 1933, οι πόρτες ξανάκλεισαν ερμητικά. Και σήμερα, είναι σαν να μην έχει τελειώσει ο Β`ΠΠ. Η επανένωση των δυο Γερμανιών μπορεί να θεωρήθηκε ως η οριστική λύση, όμως εφόσον η γερμανική κουλτούρα αντιμετωπίζεται αδιάφορα, η «σύγκρουση» δεν έχει ολοκληρωθεί.
Όπως γράφει ο Winder, «…Η Γερμανία είναι η παράξενη δίδυμη της Βρετανίας, που σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της δεν ήταν τόσο ελκυστική όσο η αδελφή της…». Σήμερα, το BBC αρχίζει τη μετάδοση εκπομπών για την ιστορία, τον πολιτισμό, κλπ της Γερμανίας. Ίσως λοιπόν, να έφτασε η ώρα να τελειώσει η άτυπη αυτή καραντίνα.
Ένα από τα βασικά ζητήματα που έθεσε ο Winder είναι η αίσθηση θυματοποίησης που έχει η Γερμανία και που αναπτύχθηκε στη διάρκεια του τριακονταετούς πολέμου που τελείωσε το 1648. Αυτή η αίσθηση είναι χρήσιμη στο να αντιληφτούμε τη σημερινή γερμανική στάση σε σχέση με τη κρίση του ευρώ. Όταν η δημοφιλής εφημερίδα Bild, επιτέθηκε βιαίως εναντίον των ελληνικών συνηθειών στη διάρκεια των διαβουλεύσεων για την διάσωση, ο τόνος της θύμιζε κάποιον ο οποίος διώκεται από όλο τον κόσμο.
Συγκρίνοντας τη Γερμανία με την Ελλάδα, η Bild έγραψε: «Εδώ οι άνθρωποι δουλεύουν μέχρι τα 67 τους χρόνια, και δεν υπάρχει 14ος μισθός για τους δημόσιους υπάλληλους. Εδώ κανένας δεν χρειάζεται να δωροδοκήσει με €1.000 προκειμένου να βρει κρεβάτι σε νοσοκομείο. Τα βενζινάδικά μας κόβουν αποδείξεις, οι οδηγοί ταξί το ίδιο, και οι αγρότες μας δεν εξαπατούν την ΕΕ εισπράττοντας επιχορηγήσεις για εκατομμύρια από ανύπαρκτα ελαιόδεντρα. Η Γερμανία όντως χρωστάει, αλλά πληρώνουμε τα χρέη μας. Και αυτό, επειδή ξυπνάμε νωρίς το πρωί και εργαζόμαστε όλη την ημέρα». Την επόμενη ημέρα, η ίδια εφημερίδα τα έβαλε με την Ιρλανδία αποκαλώντας την «προβληματική χώρα».
Η αίσθηση θυματοποίησης της Γερμανίας αναθερμάνθηκε στη διάρκεια της ναπολεόντειας εισβολής, που αποτέλεσε εφιάλτη για τους ανήμπορους να αντιδράσουν Γερμανούς, τονώνοντας τη δίψα τους για αυτοδιάθεση.
Τέλος, υπάρχει το κλασικό παράδειγμα θυματοποίησης της Γερμανίας που έχει να κάνει με τη περίφημη «μαχαιριά στη πλάτη» που εφευρέθηκε προκειμένου να δικαιολογηθεί ή ήττα της στον Α`ΠΠ. Ο λαός «δεν στήριξε τον εθνικό αγώνα», ενώ οι σοσιαλιστές, οι Μπολσεβίκοι, και οι Εβραίοι «συστηματικά σαμποτάρισαν τη πολεμική προσπάθεια». Το εν λόγω εφεύρημα, καμία σχέση με τη πραγματικότητα δεν είχε, αλλά κυριάρχησε και κυριαρχεί στη γερμανική νοοτροπία.
Και η γερμανική αίσθηση θυματοποίησης δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχει και το παράδειγμα της Πρωσίας. Αν και τα υπόλοιπα έθνη δεν στενοχωρήθηκαν ιδιαίτερα από την διάλυση του πρωσικού κράτους, με τον επιθετικό Μπίσμαρκ στο τιμόνι του, εν τούτοις θα πρέπει να τη δούμε μέσα από τα μάτια των Γερμανών. Αν και στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της ήταν μια περιφερειακή δύναμη, οδήγησε τη Γερμανία στην ενοποίηση (19ος αιώνας) και αργότερα στη καταστροφή του 1945, με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος των ιστορικών εδαφών της να προσαρτηθούν στη Ρωσία και στη Πολωνία, ενώ και το ίδιο το όνομά της εξαφανίστηκε οριστικά το 1947. Η Πρωσία έσβησε οριστικά από το χάρτη.
Υπάρχουν άπειρα μαθήματα που μπορούμε να εξάγουμε από τη γερμανική ιστορία. Στα πλαίσια όμως της ευρωζώνης, όπου οι Γερμανοί φορολογούμενοι καλούνται να χρηματοδοτήσουν την οικονομική διάσωση άλλων κρατών, πρώτα την Ελλάδα, μετά την Ιρλανδία, αργότερα την Πορτογαλία και ίσως και την Ισπανία, θα πρέπει να καταλάβουμε την επιτακτική πολιτική που αντιμετωπίζει η Γερμανίδα καγκελάριος: οι ψηφοφόροι της δεν δέχονται να είναι τα θύματα της σπάταλης ζωής κάποιων άλλων Ευρωπαίων. Και αυτό για τους Γερμανούς είναι «σιδηρούς κανόνας».
S.A. – The Independent
(Πηγή: antinews.gr)
Σχόλιο: Το άρθρο εκφράζει τις απόψεις του συντάκτη του. Το ανέβασα απλά και μόνο γιατί το βρήκα ενδιαφέρον!
Αυτή η γενικευμένη άγνοια για τη Γερμανία ανάγεται στα χρόνια του Α`ΠΠ το 1914. Για λόγους «πατριωτικούς», οι Γερμανοί φιλόσοφοι δεν διδάσκονταν στην Αγγλία. Οι παππούδες μας κορόιδευαν τη γερμανική Kultur, αν και τους άρεσε η μουσική της.
Στη περίοδο του μεσοπολέμου, υπήρξε κάποιο περισσότερο ενδιαφέρον. Το Μόναχο άρχισε ξανά να θεωρείται κέντρο πολιτισμού, και ο μοντερνισμός του Βερολίνου άρχισε να ελκύει επισκέπτες από παντού. Όταν όμως ανέλαβε ο Χίτλερ το 1933, οι πόρτες ξανάκλεισαν ερμητικά. Και σήμερα, είναι σαν να μην έχει τελειώσει ο Β`ΠΠ. Η επανένωση των δυο Γερμανιών μπορεί να θεωρήθηκε ως η οριστική λύση, όμως εφόσον η γερμανική κουλτούρα αντιμετωπίζεται αδιάφορα, η «σύγκρουση» δεν έχει ολοκληρωθεί.
Όπως γράφει ο Winder, «…Η Γερμανία είναι η παράξενη δίδυμη της Βρετανίας, που σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της δεν ήταν τόσο ελκυστική όσο η αδελφή της…». Σήμερα, το BBC αρχίζει τη μετάδοση εκπομπών για την ιστορία, τον πολιτισμό, κλπ της Γερμανίας. Ίσως λοιπόν, να έφτασε η ώρα να τελειώσει η άτυπη αυτή καραντίνα.
Ένα από τα βασικά ζητήματα που έθεσε ο Winder είναι η αίσθηση θυματοποίησης που έχει η Γερμανία και που αναπτύχθηκε στη διάρκεια του τριακονταετούς πολέμου που τελείωσε το 1648. Αυτή η αίσθηση είναι χρήσιμη στο να αντιληφτούμε τη σημερινή γερμανική στάση σε σχέση με τη κρίση του ευρώ. Όταν η δημοφιλής εφημερίδα Bild, επιτέθηκε βιαίως εναντίον των ελληνικών συνηθειών στη διάρκεια των διαβουλεύσεων για την διάσωση, ο τόνος της θύμιζε κάποιον ο οποίος διώκεται από όλο τον κόσμο.
Συγκρίνοντας τη Γερμανία με την Ελλάδα, η Bild έγραψε: «Εδώ οι άνθρωποι δουλεύουν μέχρι τα 67 τους χρόνια, και δεν υπάρχει 14ος μισθός για τους δημόσιους υπάλληλους. Εδώ κανένας δεν χρειάζεται να δωροδοκήσει με €1.000 προκειμένου να βρει κρεβάτι σε νοσοκομείο. Τα βενζινάδικά μας κόβουν αποδείξεις, οι οδηγοί ταξί το ίδιο, και οι αγρότες μας δεν εξαπατούν την ΕΕ εισπράττοντας επιχορηγήσεις για εκατομμύρια από ανύπαρκτα ελαιόδεντρα. Η Γερμανία όντως χρωστάει, αλλά πληρώνουμε τα χρέη μας. Και αυτό, επειδή ξυπνάμε νωρίς το πρωί και εργαζόμαστε όλη την ημέρα». Την επόμενη ημέρα, η ίδια εφημερίδα τα έβαλε με την Ιρλανδία αποκαλώντας την «προβληματική χώρα».
Η αίσθηση θυματοποίησης της Γερμανίας αναθερμάνθηκε στη διάρκεια της ναπολεόντειας εισβολής, που αποτέλεσε εφιάλτη για τους ανήμπορους να αντιδράσουν Γερμανούς, τονώνοντας τη δίψα τους για αυτοδιάθεση.
Τέλος, υπάρχει το κλασικό παράδειγμα θυματοποίησης της Γερμανίας που έχει να κάνει με τη περίφημη «μαχαιριά στη πλάτη» που εφευρέθηκε προκειμένου να δικαιολογηθεί ή ήττα της στον Α`ΠΠ. Ο λαός «δεν στήριξε τον εθνικό αγώνα», ενώ οι σοσιαλιστές, οι Μπολσεβίκοι, και οι Εβραίοι «συστηματικά σαμποτάρισαν τη πολεμική προσπάθεια». Το εν λόγω εφεύρημα, καμία σχέση με τη πραγματικότητα δεν είχε, αλλά κυριάρχησε και κυριαρχεί στη γερμανική νοοτροπία.
Και η γερμανική αίσθηση θυματοποίησης δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχει και το παράδειγμα της Πρωσίας. Αν και τα υπόλοιπα έθνη δεν στενοχωρήθηκαν ιδιαίτερα από την διάλυση του πρωσικού κράτους, με τον επιθετικό Μπίσμαρκ στο τιμόνι του, εν τούτοις θα πρέπει να τη δούμε μέσα από τα μάτια των Γερμανών. Αν και στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της ήταν μια περιφερειακή δύναμη, οδήγησε τη Γερμανία στην ενοποίηση (19ος αιώνας) και αργότερα στη καταστροφή του 1945, με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος των ιστορικών εδαφών της να προσαρτηθούν στη Ρωσία και στη Πολωνία, ενώ και το ίδιο το όνομά της εξαφανίστηκε οριστικά το 1947. Η Πρωσία έσβησε οριστικά από το χάρτη.
Υπάρχουν άπειρα μαθήματα που μπορούμε να εξάγουμε από τη γερμανική ιστορία. Στα πλαίσια όμως της ευρωζώνης, όπου οι Γερμανοί φορολογούμενοι καλούνται να χρηματοδοτήσουν την οικονομική διάσωση άλλων κρατών, πρώτα την Ελλάδα, μετά την Ιρλανδία, αργότερα την Πορτογαλία και ίσως και την Ισπανία, θα πρέπει να καταλάβουμε την επιτακτική πολιτική που αντιμετωπίζει η Γερμανίδα καγκελάριος: οι ψηφοφόροι της δεν δέχονται να είναι τα θύματα της σπάταλης ζωής κάποιων άλλων Ευρωπαίων. Και αυτό για τους Γερμανούς είναι «σιδηρούς κανόνας».
S.A. – The Independent
(Πηγή: antinews.gr)
Σχόλιο: Το άρθρο εκφράζει τις απόψεις του συντάκτη του. Το ανέβασα απλά και μόνο γιατί το βρήκα ενδιαφέρον!
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010
Η σημασία των λέξεων
 |
| - Πολύ απαισιόδοξο σε βλέπω, Βαγγέλη. - Κάθε άλλο! Είμαι ένας αισιόδοξος καλά ενημερωμένος. |
Σε αργό θάνατο η οικονομία, εκτιμά ο Αλ. Παπαδόπουλος και προτείνει μέτρα-σοκ!
Αθήνα
Με ζοφερά χρώματα περιέγραψε ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος τόσο την πολυεπίπεδη κρίση που διέρχεται η χώρα μας, όσο και τις προοπτικές εξόδου από αυτήν σε ομιλία του στο ΕΛΙΑΜΕΠ. Ο πρώην υπουργός εκτιμά ότι απαιτούνται μεταρρυθμίσεις-σοκ για την επιβίωση της χώρας -μεταξύ άλλων με μείωση κατά 30% του σημερινού κράτους- και ότι οι ιθύνουσες δυνάμεις του τόπου έχουν φτάσει στα όρια των δυνατοτήτων τους να διαχειριστούν την κρίση. Ο ίδιος προτείνει μία ανεξάρτητη επιτροπή να επεξεργαστεί ένα πενταετές «σχέδιο αναγέννησης» που θα κριθεί από το λαό με εκλογές.
Στο πολιτικό πεδίο, ο κ. Παπαδόπουλος εκτιμά ότι «το 2011 θα διαφανεί η αδυναμία του πολιτικού συστήματος -εκ κατασκευής λαϊκιστικού, φοβικού και εξουσιαστικού- να χαράξει γραμμές στρατηγικού βάθους για την ανόρθωση της οικονομίας», ενώ θα ενεργοποιηθεί «το φοβικό σύνδρομο της απώλειας επιρροής και δύναμης στο εκλογικό σώμα». Ήδη, προσθέτει, «έχουμε τα πρώτα σημάδια, όπως η συζήτηση για αναθεώρηση του μνημονίου, η χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής κ.λπ.»
«Φαίνεται ότι εξαντλούνται τα ψυχικά αποθέματα της πολιτικής ελίτ της χώρας και των πέριξ αυτής δυνάμεων επιρροής. Σε λίγο θα αδυνατούν πλήρως να υποστηρίξουν σταθερά και με συνέπεια το επιβληθέν από τον διεθνή οικονομικό έλεγχο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και να συγκροτήσουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης. Φοβάμαι δηλαδή ότι εκπνέουν οι ψυχικές αντοχές και ότι το ψυχολογικό φορτίο υποστήριξης ρεαλιστικών πολιτικών από τις ιθύνουσες δυνάμεις της χώρας έχει φτάσει στα όριά του» προσθέτει.
Στο κοινωνικό πεδίο, ο Αλέκος Παπαδόπουλος κατηγορεί τις ιθύνουσες δυνάμεις της χώρας ότι δεν έχουν καλλιεργήσει στο λαό «εθνική αυτογνωσία». Έτσι, αποκρύφτηκε από το λαό η «φοβερή αλήθεια ότι τελούμε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Αντίθετα, του μιλάνε και διαπληκτίζονται για ένα κάποιο 'χαρτί', το 'μνημόνιο'». «Ένα ψεύδος που επίσης καλλιεργείται στο λαό είναι αν η χώρα μας θα χρεοκοπήσει ή όχι. Αρνείται ο παραπλανητικός λαϊκισμός να αποδεχθεί ότι τέτοιο δίλημμα ουσιαστικά δεν υπάρχει, γιατί η χώρα ήδη τελεί 'υπό χρεοστάσιο' από τον περασμένο Μάιο».
Το δίλημμα, κατά τον πρώην υπουργό, είναι «αν θα καταρρεύσουμε πλήρως ή όχι, και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τις εθνικών διαστάσεων αποφάσεις που θα λάβουμε». Κατά τον κ. Παπαδόπουλο, το 2011 θα φανεί «με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο ότι η χώρα βιώνει, πέρα απ' όλα τ' άλλα, τον θανατηφόρο συνδυασμό υψηλού κόστους δανεισμού και ύφεσης». Γι΄αυτό, θα πρέπει να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις.
Προτάσεις
Η αποκλιμάκωση του ελλείμματος της χώρας τα επόμενα χρόνια, εκτιμά ο Αλέκος Παπαδόπουλος, κάτω από τις σημερινές συνθήκες διαχείρισης της οικονομίας είναι ανέφικτη. «Για να το πετύχουμε πρέπει να καλυφθούν μεγάλα κομμάτια πληρωμής τόκων. Και για να γίνει αυτό πρέπει να διασφαλίσουμε μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή πολύ περισσότερα έσοδα από τις δαπάνες. Επειδή όμως, λόγω ύφεσης, δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε έσοδα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το ν’ απαλλαγεί η ελληνική οικονομία από μεγάλα τμήματα του δημόσιου τομέα και κρατικές δραστηριότητες που την επιβαρύνουν.
«Σύμφωνα με μελέτες, το 30% περίπου του σημερινού κράτους είναι περιττό. Γι’ αυτό πέρα από τις καθολικές αποκρατικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων προτείνω όλως ενδεικτικά την άμεση κατάργηση τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ, δημοτικών επιχειρήσεων, ατροφικών νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, άεργων διπλωματικών αντιπροσωπειών, στρατοπέδων, συγχώνευση μητροπόλεων, κατάργηση απολιθωμένων κρατικών υπηρεσιών, αποκεντρωμένων υπηρεσιών και γενικών γραμματειών διαφόρων υπουργείων. Περιορισμό του μεγάλου αριθμού στρατηγών, ναυάρχων, πτεράρχων και ταξιάρχων των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, περιορισμό του πολυάριθμου διδακτικού προσωπικού με αύξηση των ωρών διδασκαλίας, δραστική περικοπή κατά 70% τουλάχιστον των πολυάριθμων Γενικών Διευθυντών και Διευθυντών υπουργείων και οργανισμών, δραστική μείωση του μεγάλου αριθμού των αντιπροέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων και τέλος εξορθολογισμό ή κατάργηση και άλλων πολυάριθμων αφανών δημοσίων καταλυμάτων, τα οποία περιθάλπουν χρόνια τώρα τον κρατικό ανορθολογισμό».
Εθνική συναίνεση
Ο ίδιος υπογραμμίζει ότι «επειδή στόχος είναι η διάσωση της χώρας, δεν ισχύουν τα διάφορα 'δεν', τα όρια, οι 'κόκκινες γραμμές' και κάθε είδους αυτοδεσμεύσεις» και τονίζει την ανάγκη για ένα μεγάλο εθνικό consensus, μία μεγάλη εθνική συναίνεση. «Η συναίνεση όμως μεταξύ των σημερινών κομμάτων της χώρας είναι ανέφικτη και άνευ αξίας. Ο λαϊκισμός δεν παράγει consensus, παρά μόνο εξουσιασμό και υποκρισίες. Απαιτείται μια 'νέα συμφωνία της ελληνικής κοινωνίας', κυρίως με τον εαυτό της, για το που θέλει να πάει η χώρα. Θα ζήσουμε για πολλά χρόνια υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Δεν πρέπει η χώρα ν’ αφεθεί να σέρνεται και ο λαός να βαυκαλίζεται με αυταπάτες και ψεύδη που του καλλιεργούν καθημερινά οι κατεστημένοι της χώρας».
Τέλος, προτείνει μέσα στο 2011 η Βουλή να εγκρίνει τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης επιτροπής κύρους, η οποία θα συντάξει ένα θαρραλέο και ριζοσπαστικό «πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης», στην ουσία δηλαδή ένα σχέδιο αναγέννησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα, πειθαρχημένα και χρονοστοχευμένα στην έξοδο από την κρίση. Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να κριθεί από το λαό με εκλογές «για ν’ αναλάβουν όλοι την ευθύνη τους για το μέλλον της χώρας, και πολύ περισσότερο ο λαός».
(Πηγή: in.gr)
Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010
Μια ρηξικέλευθη πρόταση για το Δημόσιο!
Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, το ΔΝΤ "έριξε στο τραπέζι" μια άκρως επαναστατική ιδέα που θα μπορούσε να απαλλάξει οριστικά την Ελληνική οικονομία από τα βάρη του Δημόσιου τομέα. Συγκεκριμένα, πρότεινε να απολυθούν όλοι οι νυν υπηρετούντες δημόσιοι υπάλληλοι και στη θέση τους να προσληφθούν άλλοι που δεν θα αξιώνουν μισθούς και συντάξεις! Στους εμβρόντητους υπουργούς της κυβέρνησης, το ΔΝΤ επεσήμανε ότι υπάρχει μια δεξαμενή τέτοιων εν δυνάμει νέων υπαλλήλων που δεν έχει ακόμα αξιοποιηθεί από το Ελληνικό κράτος. Αδιάψευστος μάρτυς η φωτογραφία:
Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010
Το βαθύτερο νόημα της πορείας του Πάρσιφαλ
Η αρχετυπική ιστορία του νεαρού ιππότη Πάρσιφαλ, ορφανού από πατέρα, που ξεκινά τα πρώτα βήματα αναγνώρισης και αντιμετώπισης της ζωής με οδηγό και βοήθεια μόνο τη θηλυκή φιγούρα (μητέρα), είναι ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του λεγόμενου αρθουριανού κύκλου των ιπποτών της στρογγυλής τραπέζης. Με την δραματική όπερα του Ρίχαρντ Βάγκνερ περνά στην αθανασία.
Πολλοί μελετητές το χαρακτήρισαν ‘ρομάντζο προσωπικής κατάρτισης’, δηλαδή την εμπειρία που συσσωρεύει ένας νέος στην πορεία της ζωής και την μεταμόρφωσή του στο χρόνο με βιώματα γεμάτα από περιπέτειες και αντιξοότητες.
Ουσιαστικά, όλοι ξεκινάμε μικροί, συνοδευόμενοι από την αμάθεια, για να καταλήξουμε στο θεωρητικά ζητούμενο που είναι η σοφία. Βέβαια, ο δρόμος είναι μακρύς και επώδυνος όπως αυτός του νεαρού μας φίλου. Στην πορεία αυτού του δύσκολου δρόμου, έρχονται σιγά-σιγά να μας επισκεφτούν, κατά σειρά, η εμπειρία, η γνώση (που πολλές φορές προκαλεί πόνο όταν καταλάβουμε την πραγματική διάσταση των πραγμάτων), η συνείδηση, η ολοκλήρωση, και στο τέλος, για τους πραγματικά δυνατούς, η ίδια η σοφία. Η κλήση του πεπρωμένου αποτελεί για τον άνθρωπο το ‘ξύπνημα’ για να πάρει την απόφαση να υπερβεί τα δικά του στενά προσωπικά όρια και αυτά τα ΤΕΧΝΗΤΑ, που χρόνια τώρα στήνονται από κοινωνίες κυβερνώντων ανθρώπων που φτιάχνουν ‘πρωτότυπα’ με νόμους, θρησκείες, έτοιμους ηθικούς κανόνες, εντολές, υποδείξεις, και, δια τους μη συμμορφούμενους, φυλακές, εξορίες, ψυχιατρεία, διακωμωδήσεις, αποπομπές και αποκλεισμό που συνοδεύεται πάντα με ένα σφραγισμένο επίσημο πιστοποιητικό.
Η πεμπτουσία της αναζήτησης του κάθε Πάρσιφαλ είναι η γνώση μέσα από τον πιο δύσκολο δρόμο που ακούει στο όνομα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Μόνο εκεί συναντάμε το φως, είναι ο φωτεινός μας δρόμος. Αν ακολουθήσουμε άλλον δρόμο δεν θα φτάσουμε ποτέ στο πολυπόθητο αποτέλεσμα, θα πέσουμε θύματα του σκότους μη βρίσκοντας ποτέ την πορεία. Η αυτογνωσία περνά αναγκαστικά από την επιλογή της ελευθερίας. Με την αυτογνωσία που να είναι ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ: "ποιος είμαι εγώ; πώς συνδιαλέγομαι με τη Φύση και τα υπάρχοντα όντα; πώς συμπορεύομαι με τους άλλους συνανθρώπους μου; τι είναι το απώτερο αγαθό αυτής της ζωής;", θα μπορούμε να πούμε ότι ναι, έχουμε βάλει τις βάσεις για ένα καλύτερο κόσμο που να διέπεται από αγάπη και αρμονία. Τότε ναι, ο κάθε Πάρσιφαλ θα έχει κερδίσει το προσωπικό του έπαθλο!
(Πηγή: aekscript)
(Πηγή: aekscript)
Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010
Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010
Το νόημα (?) των εκλογών
Καθώς πλησιάζει η Κυριακή της Κρίσεως, έντρομος συνειδητοποιώ την εγκληματική μου άγνοια σε στοιχειώδη θέματα αγωγής του πολίτη. Τι ακριβώς είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση; Με ποια κριτήρια (πρέπει να) εκλέγονται οι άρχοντές της; Ποιος είναι ο ρόλος των πολιτικών κομμάτων; Αν ο ρόλος αυτός είναι πρωτεύων και διαμορφώνει κριτήρια εκλογής, σε τι διαφέρουν οι Δημοτικές από τις Βουλευτικές εκλογές;
Το φαινόμενο δεν είναι Ελληνικό: το συναντούμε και σε δημοκρατίες πολύ παλιότερες απ' τη δική μας, π.χ. στην Αμερικανική (μα την αλήθεια, το άκουσα κι αυτό εκεί πέρα!). Ο κομματισμός, υπεράνω και της ίδιας της Δημοκρατίας που νομιμοποιεί την ύπαρξή του, επιχειρεί να αυτοσυντηρηθεί τρώγοντας από τις σάρκες της κοινωνίας την οποία (υποτίθεται πως) έχει ταχθεί να υπηρετεί. Διαβρώνει τις συνειδήσεις των πολιτών ώστε να υποκαταστήσει την ευθυκρισία τους με τη λογική της πόλωσης, το αίσθημα δικαιοσύνης τους με την κοντόφθαλμη σκοπιμότητα. Οι ατομικές αξίες θυσιάζονται στο βωμό της κομματικής ιδεολογίας ("μην ψηφίσετε τον τάδε υποψήφιο Δήμαρχο, έστω κι αν ξέρετε ότι μόνο αυτός ενδιαφέρεται πραγματικά για το Δήμο, επειδή τον στηρίζει το τάδε κόμμα που είναι υπέρ ή κατά της Χ πολιτικής άποψης"). Με συγχωρείτε αν σας σοκάρω, αυτό με παραπέμπει στα χαρακτηριστικότερα γνωρίσματα του ολοκληρωτισμού!
Βέβαια, το πρόβλημα ανάγεται σ' αυτή καθαυτή τη θεσμοθετημένη πολιτική "στήριξη", που προσδίδει έναν de facto κομματικό χαρακτήρα στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Θα υπάρξουν άραγε ποτέ άνθρωποι με ισχυρή προσωπικότητα και κοινωνική απήχηση που θα βρουν τη δύναμη να αποτινάξουν το ζυγό της εξάρτησης των τοπικών κοινωνιών από τα πολιτικά κόμματα; Στην Αμερική (και αλλού) θα τους εξαφάνιζαν εν μία νυκτί χωρίς ν' αφήσουν ίχνη τους. Η δική μας Δημοκρατία (που, ιστορικά, κατέχει την πατέντα της αυθεντικότητας) αντέχει τέτοιες ανατρεπτικές καινοτομίες;
Το φαινόμενο δεν είναι Ελληνικό: το συναντούμε και σε δημοκρατίες πολύ παλιότερες απ' τη δική μας, π.χ. στην Αμερικανική (μα την αλήθεια, το άκουσα κι αυτό εκεί πέρα!). Ο κομματισμός, υπεράνω και της ίδιας της Δημοκρατίας που νομιμοποιεί την ύπαρξή του, επιχειρεί να αυτοσυντηρηθεί τρώγοντας από τις σάρκες της κοινωνίας την οποία (υποτίθεται πως) έχει ταχθεί να υπηρετεί. Διαβρώνει τις συνειδήσεις των πολιτών ώστε να υποκαταστήσει την ευθυκρισία τους με τη λογική της πόλωσης, το αίσθημα δικαιοσύνης τους με την κοντόφθαλμη σκοπιμότητα. Οι ατομικές αξίες θυσιάζονται στο βωμό της κομματικής ιδεολογίας ("μην ψηφίσετε τον τάδε υποψήφιο Δήμαρχο, έστω κι αν ξέρετε ότι μόνο αυτός ενδιαφέρεται πραγματικά για το Δήμο, επειδή τον στηρίζει το τάδε κόμμα που είναι υπέρ ή κατά της Χ πολιτικής άποψης"). Με συγχωρείτε αν σας σοκάρω, αυτό με παραπέμπει στα χαρακτηριστικότερα γνωρίσματα του ολοκληρωτισμού!
Βέβαια, το πρόβλημα ανάγεται σ' αυτή καθαυτή τη θεσμοθετημένη πολιτική "στήριξη", που προσδίδει έναν de facto κομματικό χαρακτήρα στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Θα υπάρξουν άραγε ποτέ άνθρωποι με ισχυρή προσωπικότητα και κοινωνική απήχηση που θα βρουν τη δύναμη να αποτινάξουν το ζυγό της εξάρτησης των τοπικών κοινωνιών από τα πολιτικά κόμματα; Στην Αμερική (και αλλού) θα τους εξαφάνιζαν εν μία νυκτί χωρίς ν' αφήσουν ίχνη τους. Η δική μας Δημοκρατία (που, ιστορικά, κατέχει την πατέντα της αυθεντικότητας) αντέχει τέτοιες ανατρεπτικές καινοτομίες;
Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010
Τελικά, ποιος έφαγε πιο πολλά;
 |
| - Άστα, μεγάλε, εσείς φάγατε περισσότερα! - Τι λες ρε λαμόγιο; Μπροστά σ' αυτά που φάγατε εσείς... - (Φωνή από το βάθος, ψιθυριστά:) Κάν' τους σινιάλο να κρατήσουν λίγο ακόμα τον καυγά, θέλουμε δυο λεπτά ως τις διαφημίσεις! |
Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010
Έρχονται "διαπραγματεύσεις" στον ιδιωτικό τομέα!
 |
| - Λοιπόν, κύριε Καρπάζογλου, μετά τον ειλικρινή και ισότιμο διάλογο που είχαμε, και την αποδοχή εκ μέρους σας των νέων όρων συνεργασίας μας, σας αναγγέλλουμε ευχαρίστως ότι θα παραμείνετε στην εταιρεία μας και για το προσεχές τρίμηνο! |
Μας πήραν είδηση και στην... Κίνα!
 |
| - Με όλο το σεβασμό, κύριε Πρόεδρε, δεν μπορεί να βγαίνετε να δηλώνετε, "εμένα, πάντως, αυτά τα οικονομικά του Παπακωνσταντίνου μου φαίνονται... Κινέζικα!". |
Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010
Ο οπαδικός παραλογισμός (ή, αναζητώντας νέους βαρβάρους)
Ζούμε στην εποχή των αντιθέσεων. Ακούγεται κοινότυπο, αλλά αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα: Από παντού προβάλλεται ο υπερκαταναλωτισμός ως το υπέρτατο αγαθό, τη στιγμή που οι ίδιοι οι μηχανισμοί που τον προβάλλουν μας προετοιμάζουν για μια νέα κοινωνία νεόπτωχων. Έτσι, η έννοια της αντίθεσης, από υγιές φιλοσοφικό οξύμωρο εκφυλίζεται σε ακραιφνή παραλογισμό!
Στην περίπτωση των ερωτικών σχέσεων, οι αντιθέσεις και ο παραλογισμός είναι διαχρονικά φαινόμενα: συχνά φτάνουμε ν’ αγαπούμε να μισούμε αυτό που αγαπούμε! Στις σχέσεις αυτού του τύπου εξέχουσα θέση κατέχει η λατρεία του οπαδού για το ποδοσφαιρικό είδωλο. Και, όπως σε κάθε σχέση πάθους, η απιστία είναι κακούργημα! Βέβαια, στην περίπτωση αυτή μόνο μία πλευρά μπορεί να «απιστήσει», αφού ο οπαδός είναι σταθερά προσανατολισμένος στην ομάδα που λατρεύει. Τι γίνεται όμως όταν το «είδωλο» (ποδοσφαιριστής, προπονητής, ακόμα και διοικητικός παράγων), ωθούμενο από θεμιτή επαγγελματική ιδιοτέλεια, αποφασίσει να αλλάξει στρατόπεδο;
Αυτό που δυσκολεύεται να κατανοήσει ο μέσος οπαδός είναι ότι η «ερωτική» του σχέση με τα πρόσωπα που υπηρετούν το σύλλογο είναι εξ ορισμού (και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) μονόπλευρη. Οι άνθρωποι αυτοί (εξαιρώ τους διοικητικούς) είναι εργαζόμενοι που ζουν από το ποδόσφαιρο. Όσο κι αν δένονται, ενίοτε, συναισθηματικά με κάποιο σύλλογο, όσο κι αν ταυτίζονται κάποια στιγμή μ’ αυτόν και αποτελούν «σημαία» του, δεν παύουν να σκέφτονται σαν κοινοί θνητοί που προτάσσουν (θεμιτά) στην ιδεολογία την αυτοσυντήρηση. Το λάθος συνίσταται ακριβώς στη «θεοποίησή» τους από τον οπαδό. Κι εκεί ξεκινάει η νεύρωση: ένας «θεός» δεν επιτρέπεται να έχει ανθρώπινες αδυναμίες, άρα εξ ορισμού δεν μπορεί να είναι ιδιοτελής. Η απομυθοποίηση, λοιπόν, το γκρέμισμα από το βάθρο, είναι αφετηρία βίαιων αντιδράσεων εκ μέρους των οπαδών, κάτι σαν την εκδικητική μανία του ζηλότυπου εραστή όταν διαπιστώνει την απιστία του αντικειμένου της ερωτικής του λατρείας.
Το είδαμε κι αυτό: Στον τελικό του μαγικού, για μας, Euro-2004 στην Πορτογαλία, κι ενώ το παιχνίδι πλησίαζε στο τέλος του, οπαδός της Barcelona εισέβαλε στο γήπεδο για να προπηλακίσει τον Figo, θεωρώντας τη μεταγραφή του στη «μισητή» Real ως... εσχάτη προδοσία! Στα καθ’ ημάς, η μονόπλευρη σχέση μίσους ανάμεσα σε μια «οργάνωση οπαδών της ΑΕΚ» (κατά δήλωσή τους) και τον τέως, πλέον, προπονητή της ομάδας, θα μπορούσε να αποτελέσει από μόνη της αντικείμενο διεθνούς συνεδρίου ψυχιατρικής! Ο άνθρωπος αυτός (τον οποίο, τονίζω, ουδέποτε συμπάθησε ιδιαίτερα ο γράφων, ακόμα και στις εποχές της δόξας του...) υπέστη απίστευτους εξευτελισμούς, ακόμα και απρόκλητη βιαιοπραγία, μόνο και μόνο γιατί κάποτε, κάτω από συνθήκες που ακόμα παραμένουν αδιευκρίνιστες, είχε τολμήσει να εργαστεί για ένα διάστημα σε ανταγωνιστικό σύλλογο. Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως το μίσος των παλαιών μελών της «οργάνωσης» έχει κληροδοτηθεί στα νέα μέλη που, φυσικά, δεν μπορούν να έχουν ιδία γνώση και άποψη για την «προδοσία». Κάτι σαν την κατήχηση που υφίστανται τα παιδιά μιας χώρας με προβλήματα εθνικής ανεξαρτησίας προκειμένου να μάθουν να μισούν τους παραδοσιακούς εχθρούς του τόπου τους!
Υπάρχει, βέβαια, και η άλλη όψη του νομίσματος: Αναρωτιέται κανείς ποιους σκοπούς εξυπηρέτησε όλα αυτά τα χρόνια αυτή η παράλογη σκυταλοδρομία του μίσους για ένα πρόσωπο, από γενιά οπαδών σε γενιά. Και κυρίως, σε τι ωφέλησε την ίδια την ΑΕΚ. Ή μήπως ωφέλησε, τελικά, την ίδια την οργάνωση, πράγμα που εξηγεί και την τόσο επιμελή συντήρηση του θέματος μέσα στο χρόνο; Μήπως, λέω μήπως, η κατασκευή και διατήρηση «εχθρών» είναι η έσχατη αυτοσυντηρητική καταφυγή ενός φύσει αντιδραστικού χώρου ώστε να κρατά συσπειρωμένα τα μέλη του και να δίνει νόημα ύπαρξης στον ίδιο του τον εαυτό; Αν είναι έτσι, ο μέγιστος Καβάφης έχει άσχημα νέα γι’ αυτούς, αφού σύντομα θα κληθούν να καλύψουν το κενό που αφήνει η αποχώρηση των «βαρβάρων»! Ας μην ανησυχούμε, όμως: θα το καλύψουν τελικά αυτό το κενό. Το σούπερ-μάρκετ της ΑΕΚ είναι γεμάτο αποδιοπομπαίους τράγους, και σε τιμή ευκαιρίας!
Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010
Μια ενδιαφέρουσα άποψη
Ο καλός φίλος του blog, Kyriakos-the-Legend, μας στέλνει ένα ενδιαφέρον, δημοσιευμένο άρθρο που μπορεί να... βάλει ιδέες στην πολιτική μας ηγεσία! Σας το παραθέτω:
Η ΟΥΓΓΑΡΙΑ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΨΗΦΑ Δ.Ν.Τ. ΚΑΙ Ε.Ε.
Αδύνατον να χωνέψουν οι Ευρωπαίοι το ηχηρό πολιτικό χαστούκι που έφαγαν η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. από τη νεοεκλεγείσα δεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας, η οποία αρνήθηκε επιδεικτικά να ...
συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις τους, προκειμένου να τους χορηγήσουν ένα δάνειο δηλώνοντας ότι δεν έχει καμία πρόθεση να επιβάλει πρόσθετα μέτρα λιτότητας στον ουγγρικό λαό επειδή έτσι θέλουν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί. «Πραγματικό χλευασμό επιφύλαξε η ουγγρική κυβέρνηση στο Δ.Ν.Τ. και στην Ε.Ε. που έστειλαν αντιπροσωπείες τους για να εκτιμήσουν το πρόγραμμα βοήθειας στην Ουγγαρία», έγραψε η γαλλική «Λιμπερασιόν».
Η επίσης γαλλική «Μοντ» δείχνει εξίσου σοκαρισμένη με τη στάση τόσο του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν όσο και των στελεχών της κυβέρνησής του απέναντι στη συμφωνία υποτέλειας της Ουγγαρίας προς το Δ.Ν.Τ. και την Ε.Ε. που είχε υπογράψει η προηγούμενη, σοσιαλιστική και εκεί, ουγγρική κυβέρνηση, η οποία συνετρίβη στις εκλογές το Μάιο, για να πάρει δάνειο 20 δισ. ευρώ.
«Η νέα ομάδα που βρίσκεται στην εξουσία στη Βουδαπέστη φαίνεται να θέλει να απαλλαγεί από τους όρους του δανείου. Αυτό είναι επικίνδυνο» γράφει η «Μοντ» και συνεχίζει: «Τα πάντα εξελίσσονται σαν να προτίθεται ο Βίκτορ Όρμπαν, ο νέος πρωθυπουργός, να αναιρέσει το λόγο που έχει δοθεί στην Ε.Ε. και στο Δ.Ν.Τ. Ο Όρμπαν επιδεικνύει ανοιχτά μια προκλητική και προσβλητική αναίδεια απέναντι στους πιστωτές του»!
Με ιερή αγανάκτηση η «Μοντ» πληροφορεί τους αναγνώστες της ότι ο νέος Ούγγρος πρωθυπουργός «προκαλεί την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.». Απουσίαζε από τη Βουδαπέστη όταν μετέβη εκεί ειδική αντιπροσωπεία του Δ.Ν.Τ. γιατί προτίμησε να πάει στη Νότια Αφρική προκειμένου να παρακολουθήσει τον… τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου! «Η αντιπροσωπεία του Δ.Ν.Τ. δεν κατόρθωσε να πάρει από τους Ούγγρους στοιχεία και καθαρές απαντήσεις και έτσι επέστρεψε στην Ουάσιγκτον με άδεια χέρια» υπογραμμίζει θιγμένη η «Μοντ», προχωρώντας στη διαπίστωση ότι η κυβέρνηση της Ουγγαρίας «δεν σκοτίζεται καθόλου για τις απαιτήσεις της Ε.Ε. ή των διεθνών οργανισμών!».
Η άρνηση της δεξιάς ουγγρικής κυβέρνησης να συνεχίσει την πολιτική εθνικής υποτέλειας των σοσιαλιστών προκατόχων της, προκάλεσε φυσικά αντιδράσεις από τους θιγόμενους Ευρωπαίους, γέννησε όμως και αισθήματα μόλις συγκαλυπτόμενου θαυμασμού σε διεθνές επίπεδο.
«Προκαλώντας τους πιστωτές της, η Ουγγαρία αρνείται περαιτέρω σφίξιμο του ζωναριού», έγραψαν π.χ. στους τίτλους σχετικής ανάλυσής τους οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και υπογράμμιζαν: «Η προκλητική στάση… αποτυπώνει την κόπωση και την αντίσταση που απειλεί να προκαλέσει σε όλη την Ευρώπη η συνεχιζόμενη ώθηση για δημοσιονομική ορθότητα».
Ο Ούγγρος υπουργός Οικονομικών Σκιέργκι Μάτολσι ήταν σαφέστατος, όταν εμφανίστηκε στην τηλεόραση αναφορικά με τη γραμμή της κυβέρνησης Όρμπεν απέναντι στο «μνημόνιο» που είχαν υπογράψει οι Ούγγροι σοσιαλιστές:
«Αυτό το κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και θα θέλαμε να καταργήσουμε τις ατυχείς συνέπειες αυτών των βημάτων. Είπαμε στους εταίρους μας ότι δεν εξετάζουμε σε καμία περίπτωση τη λήψη πρόσθετων μέτρων λιτότητας», διακήρυξε χωρίς περιστροφές.
«Σπανίως μια ουγγρική κυβέρνηση ρίχτηκε στη δουλειά με τόση ορμή. Αυτό ήταν επειγόντως αναγκαίο γιατί έχει καθορίσει ως σκοπό της την υπέρβαση της απελπισίας και της έλλειψης αυτοπεποίθησης που άφησαν στον ουγγρικό πληθυσμό οκτώ χρόνια σοσιαλιστικής κυριαρχίας» ομολογεί και η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτ Αλγκεμάινε» και προσθέτει: «Η ομάδα του Όρμπεν θέλει εξαιτίας αυτού του λόγου να προωθήσει την “εθνική συνοχή”».
Το χειρότερο από όλα όμως για την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. δεν ήταν η άρνηση των απαιτήσεών τους εκ μέρους της ουγγρικής κυβέρνησης ούτε η εθνικά υπερήφανη στάση του πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν μέσω της επιδεικτικής περιφρόνησης των εκπροσώπων τους. Ήταν το ότι η Βουδαπέστη τόλμησε να θίξει τα… «Άγια των Αγίων» της Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.: τις τράπεζες!
Για το 2010, η ουγγρική κυβέρνηση έχει να επιτελέσει ένα πανεύκολο έργο σε ό,τι αφορά στις υποχρεώσεις της έναντι των δανειστών της: να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού από 4% του ΑΕΠ που ήταν το 2009 σε… 3,8% του ΑΕΠ το 2010. Τίποτα δηλαδή.
Παρόλα αυτά, οι δυνάστες της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. απαιτούν από την ουγγρική κυβέρνηση να περικόψει τις ήδη γλίσχρες συντάξεις, να μεταρρυθμίσει επί τα χείρω το εθνικό σύστημα υγείας περικόπτοντας μισθούς και θέσεις γιατρών και νοσοκόμων και μειώνοντας τα κρατικά κονδύλια για την υγεία, να κλείσει τεράστιες ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις απολύοντας εκατοντάδες χιλιάδες Ούγγρων.
Απαιτούνται περικοπές τουλάχιστον ενός δισ. ευρώ για να μπορέσετε να μειώσετε το έλλειμμα φέτος σε 3,8% και του χρόνου σε 3% είπαν οι εμπειρογνώμονες της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. στους Ούγγρους.
Άρα, απαιτούνται πρόσθετα μέτρα λιτότητας, διαπίστωσαν εμβριθώς. Εκεί τους έκανε ρολάνς και τους τρέλανε η ουγγρική κυβέρνηση! Ένα δισ. πρόσθετα έσοδα σε δύο χρόνια θέλατε;» τους απάντησαν.
«Εμείς θα μαζέψουμε περισσότερα. Όχι όμως με νέα λιτότητα για τον κοσμάκη. Απλούστατα, θα φορολογήσουμε τις τράπεζες!».
Αμ’ έπος αμ’ έργον! Η κυβέρνηση Όρμπαν ανακοίνωσε έκτακτη εισφορά για τρία χρόνια των τραπεζών, ύψους 0,45% όχι όμως επί των κερδών, αφού φυσικά όλες θα φρόντιζαν να εμφανίσουν ζημιές, αλλά επί των ακαθάριστων εσόδων! Έριξε και μια έκτακτη φορολογία 5,2% στο ύψος των συναφθέντων συμβολαίων των ασφαλιστικών εταιριών και μια έκτακτη φορολογία μέχρι 6% στις χρηματιστηριακές εταιρίες και σε όλες τις υπόλοιπες χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες!
Κόντεψαν να πάνε από εγκεφαλικό όλοι μαζί – η Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ., οι τραπεζίτες και όλα τα παράσιτα και τα «λαμόγια» του χρηματοπιστωτικού συστήματος! Μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου, πρέπει να πληρώσουν την πρώτη δόση, μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου τη δεύτερη – με βάση τα έσοδα του 2009, τα οποία έχουν ήδη δηλώσει.
Περιχαρής ο υπουργός Οικονομικών της Ουγγαρίας έκανε δημοσίως τους λογαριασμούς του: οι τράπεζες θα «σκάσουν» 450 εκατομμύρια, οι ασφάλειες άλλα 135 και οι υπόλοιπες χρηματοπιστωτικές εταιρίες ακόμη 110 εκατομμύρια – να ‘τα τα 700 εκατομμύρια ευρώ αμέσως – αμέσως μόνο για φέτος!
«Γνωρίζουμε ότι αυτή είναι μια σημαντική έκτακτη επιβάρυνση, αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο του ελλείμματος τους 3,8%» δήλωσε σαρκαστικά στην τηλεόραση ο Γκιέργκι Μάτολσι, ο Ούγγρος υπουργός Οικονομικών.
Με τα χρήματα αυτά όχι μόνο θα μειώσουμε το έλλειμμα στο 3,8% αλλά και θα δώσουμε κίνητρα για ανάπτυξη της οικονομίας, πρόσθεσε. Θα μειώσουμε στο μισό – δηλαδή στο 10% – τον συντελεστή φορολόγησης όλων των επιχειρήσεων που έχουν μικτά κέρδη μέχρι 1,8 εκατομμύρια ευρώ, ένα μέτρο που αφορά 250.000 επιχειρήσεις μικρές και μεσαίες, οι οποίες αποτελούν τα τρία τέταρτα του συνόλου των ουγγρικών επιχειρήσεων.
Επίσης, με τα λεφτά που θα πάρει η ουγγρική κυβέρνηση από τις τράπεζες, θα μπορέσει να μειώσει τον συντελεστή φορολογικού εισοδήματος φυσικών προσώπων στο ενιαίο ύψος του 16%, καλύπτοντας τις απώλειες φορολογικών εσόδων με ένα τμήμα των χρημάτων των τραπεζών!
Πανικός επικράτησε στους κύκλους της Ε.Ε. Η Κομισιόν έσπευσε να προσάψει στην ουγγρική κυβέρνηση ότι… δεν εκτίμησε σωστά τις επιπτώσεις αυτής της έκτακτης φορολογίας στις τράπεζες, η οποία «ενδέχεται να έχει αρνητικές συνέπειες στην οικονομική ανάπτυξη» και να «αποθαρρύνει τους ξένους επενδυτές».
Ανοησίες και προσχήματα. Ο πραγματικός λόγος που πανικόβαλε την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. ήταν μήπως αυτή η εθνικά επωφελής ουγγρική στάση βρει μιμητές και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και δημιουργήσει «σχολή» παρακινώντας και άλλες κυβερνήσεις κρατών – μελών των «27» να φορολογούν τις τράπεζες αντί να υποβάλλουν τους λαούς τους σε εξοντωτικά μέτρα λιτότητας.
«Η Ουγγαρία θα γίνει η πρώτη χώρα στην Ευρώπη με μια αντίστοιχη απόφαση τέτοιων διαστάσεων» έγραψε η γερμανική «Φράνκφουρτ Αλγκεμάινε» την παραμονή της ψήφισης του νόμου για την έκτακτη φορολόγηση των τραπεζών από το ουγγρικό κοινοβούλιο, η οποία έλαβε ήδη χώρα από την περασμένη εβδομάδα.
Υπάρχει όμως ένα ακόμη «μυστικό» όπου καθιστά πραγματικά εξαιρετική αυτή την απόφαση της ουγγρικής κυβέρνησης.
Το 80% του ουγγρικού τραπεζικού συστήματος ελέγχεται από… ξένες τράπεζες – πρωτίστως αυστριακές και γερμανικές, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές!
Πρακτικά, λοιπόν, από τα 700 εκατομμύρια ευρώ ένα τεράστιο τμήμα θα το πληρώσουν όχι οι Ούγγροι τραπεζίτες και παράγοντες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά οι… Ευρωπαίοι!
Όσον αφορά δε στην έλλειψη ρευστότητας που ενδέχεται να παρουσιάσουν κάποιες τράπεζες στην Ουγγαρία εξαιτίας της έκτακτης φορολογίας, αυτή θα καλυφθεί μέσω προσφυγής στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οπότε πάλι οι Ευρωπαίοι θα πληρώσουν!
Ομολογουμένως διπλά αριστουργηματική η κίνηση της ουγγρικής κυβέρνησης…
ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΞΗΛΩΜΑ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ
Η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., πέρα από τις φραστικές διαμαρτυρίες, προσπάθησαν να υπονομεύσουν και στην πράξη την πολιτική της δεξιάς ουγγρικής κυβέρνησης. Κύριο όργανό τους ο διοικητής της Τράπεζας της Ουγγαρίας.
Η κυβέρνηση απαιτούσε να μειώσει τα επιτόκια χορηγήσεων, ώστε να διοχετευθούν χρήματα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και στους χρεωμένους καταναλωτές και νοικοκυριά για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και να κινηθεί η οικονομία. Αυτός όμως αρνείται πεισματικά, με πρόσχημα τον κίνδυνο… πληθωρισμού. Αρνείται επίσης να σηκωθεί να φύγει, παρόλο που η κυβέρνηση ακόμη και με δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού εκφράζει την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης της προς το πρόσωπό του και τον καλεί δημοσίως να παραιτηθεί.
Η κυβέρνηση Όρμπαν αποφάσισε λοιπόν να τον χτυπήσει εκεί που πονούν όλα τα «λαμόγια» του φυράματος αυτού: στην τσέπη! Του περιέκοψε τον μισθό κατά… 75% από 30.000 ευρώ το μήνα (ποσό αστρονομικό για την Ουγγαρία) του τον έκανε 7.500 ευρώ. Ξεσηκώθηκε αμέσως αυτή τη φορά η… Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία δεν αντέχει να βλέπει τραπεζίτες να υφίστανται τέτοια «μαρτύρια» και κατάγγειλε την ουγγρική κυβέρνηση για «καταχρηστικά μέτρα».
Μέσα σε ένα γενικό κλίμα κατάληψης ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού από τη Δεξιά και μάλιστα εξ εφόδου με σαφώς αντιδημοκρατικές μεθόδους, η κυβέρνηση Όρμπαν ξηλώνει με αστραπιαία ταχύτητα και τους μηχανισμούς των «Κουίσλινγκ» που υπηρετούν την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.
Ήδη «αποκεφαλίστηκαν» οι άνθρωποι που είχαν τοποθετηθεί επικεφαλής της Ουγγρικής Υπηρεσίας Ανάπτυξης που διαχειρίζεται τα κονδύλια της Ε.Ε., της Ουγγρικής Τράπεζας Ανάπτυξης, της Γενικής Διεύθυνσης Φόρων, της Αρχής Ελέγχου Χρηματοοικονομικών Θεσμών, του Εθνικού Γραφείου Στατιστικής κ.λπ., πέρα φυσικά από τον επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων, της αστυνομίας και κρίσιμων υπηρεσιών της δημόσιας διοίκησης…
Παράλληλα, μέχρι σήμερα πρέπει να παραδώσει το πόρισμά του ο Λάσλο Πάπτσακ στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος αναφορικά με τη ζημιά που προξένησε στο δημόσιο συμφέρον η διακυβέρνηση των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων του Φέρεντς Γκιούρτσαν και του Γκόρντον Μπάιναϊ προκειμένου να αποφασίσει ο Όρμπαν αν θα τους παραπέμψει σε εξεταστική επιτροπή της Βουλής για να τον καταδικάσει.
εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Λάρισας
συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις τους, προκειμένου να τους χορηγήσουν ένα δάνειο δηλώνοντας ότι δεν έχει καμία πρόθεση να επιβάλει πρόσθετα μέτρα λιτότητας στον ουγγρικό λαό επειδή έτσι θέλουν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί. «Πραγματικό χλευασμό επιφύλαξε η ουγγρική κυβέρνηση στο Δ.Ν.Τ. και στην Ε.Ε. που έστειλαν αντιπροσωπείες τους για να εκτιμήσουν το πρόγραμμα βοήθειας στην Ουγγαρία», έγραψε η γαλλική «Λιμπερασιόν».
Η επίσης γαλλική «Μοντ» δείχνει εξίσου σοκαρισμένη με τη στάση τόσο του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν όσο και των στελεχών της κυβέρνησής του απέναντι στη συμφωνία υποτέλειας της Ουγγαρίας προς το Δ.Ν.Τ. και την Ε.Ε. που είχε υπογράψει η προηγούμενη, σοσιαλιστική και εκεί, ουγγρική κυβέρνηση, η οποία συνετρίβη στις εκλογές το Μάιο, για να πάρει δάνειο 20 δισ. ευρώ.
«Η νέα ομάδα που βρίσκεται στην εξουσία στη Βουδαπέστη φαίνεται να θέλει να απαλλαγεί από τους όρους του δανείου. Αυτό είναι επικίνδυνο» γράφει η «Μοντ» και συνεχίζει: «Τα πάντα εξελίσσονται σαν να προτίθεται ο Βίκτορ Όρμπαν, ο νέος πρωθυπουργός, να αναιρέσει το λόγο που έχει δοθεί στην Ε.Ε. και στο Δ.Ν.Τ. Ο Όρμπαν επιδεικνύει ανοιχτά μια προκλητική και προσβλητική αναίδεια απέναντι στους πιστωτές του»!
Με ιερή αγανάκτηση η «Μοντ» πληροφορεί τους αναγνώστες της ότι ο νέος Ούγγρος πρωθυπουργός «προκαλεί την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.». Απουσίαζε από τη Βουδαπέστη όταν μετέβη εκεί ειδική αντιπροσωπεία του Δ.Ν.Τ. γιατί προτίμησε να πάει στη Νότια Αφρική προκειμένου να παρακολουθήσει τον… τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου! «Η αντιπροσωπεία του Δ.Ν.Τ. δεν κατόρθωσε να πάρει από τους Ούγγρους στοιχεία και καθαρές απαντήσεις και έτσι επέστρεψε στην Ουάσιγκτον με άδεια χέρια» υπογραμμίζει θιγμένη η «Μοντ», προχωρώντας στη διαπίστωση ότι η κυβέρνηση της Ουγγαρίας «δεν σκοτίζεται καθόλου για τις απαιτήσεις της Ε.Ε. ή των διεθνών οργανισμών!».
Η άρνηση της δεξιάς ουγγρικής κυβέρνησης να συνεχίσει την πολιτική εθνικής υποτέλειας των σοσιαλιστών προκατόχων της, προκάλεσε φυσικά αντιδράσεις από τους θιγόμενους Ευρωπαίους, γέννησε όμως και αισθήματα μόλις συγκαλυπτόμενου θαυμασμού σε διεθνές επίπεδο.
«Προκαλώντας τους πιστωτές της, η Ουγγαρία αρνείται περαιτέρω σφίξιμο του ζωναριού», έγραψαν π.χ. στους τίτλους σχετικής ανάλυσής τους οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και υπογράμμιζαν: «Η προκλητική στάση… αποτυπώνει την κόπωση και την αντίσταση που απειλεί να προκαλέσει σε όλη την Ευρώπη η συνεχιζόμενη ώθηση για δημοσιονομική ορθότητα».
Ο Ούγγρος υπουργός Οικονομικών Σκιέργκι Μάτολσι ήταν σαφέστατος, όταν εμφανίστηκε στην τηλεόραση αναφορικά με τη γραμμή της κυβέρνησης Όρμπεν απέναντι στο «μνημόνιο» που είχαν υπογράψει οι Ούγγροι σοσιαλιστές:
«Αυτό το κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και θα θέλαμε να καταργήσουμε τις ατυχείς συνέπειες αυτών των βημάτων. Είπαμε στους εταίρους μας ότι δεν εξετάζουμε σε καμία περίπτωση τη λήψη πρόσθετων μέτρων λιτότητας», διακήρυξε χωρίς περιστροφές.
«Σπανίως μια ουγγρική κυβέρνηση ρίχτηκε στη δουλειά με τόση ορμή. Αυτό ήταν επειγόντως αναγκαίο γιατί έχει καθορίσει ως σκοπό της την υπέρβαση της απελπισίας και της έλλειψης αυτοπεποίθησης που άφησαν στον ουγγρικό πληθυσμό οκτώ χρόνια σοσιαλιστικής κυριαρχίας» ομολογεί και η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτ Αλγκεμάινε» και προσθέτει: «Η ομάδα του Όρμπεν θέλει εξαιτίας αυτού του λόγου να προωθήσει την “εθνική συνοχή”».
Το χειρότερο από όλα όμως για την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. δεν ήταν η άρνηση των απαιτήσεών τους εκ μέρους της ουγγρικής κυβέρνησης ούτε η εθνικά υπερήφανη στάση του πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν μέσω της επιδεικτικής περιφρόνησης των εκπροσώπων τους. Ήταν το ότι η Βουδαπέστη τόλμησε να θίξει τα… «Άγια των Αγίων» της Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.: τις τράπεζες!
Για το 2010, η ουγγρική κυβέρνηση έχει να επιτελέσει ένα πανεύκολο έργο σε ό,τι αφορά στις υποχρεώσεις της έναντι των δανειστών της: να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού από 4% του ΑΕΠ που ήταν το 2009 σε… 3,8% του ΑΕΠ το 2010. Τίποτα δηλαδή.
Παρόλα αυτά, οι δυνάστες της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. απαιτούν από την ουγγρική κυβέρνηση να περικόψει τις ήδη γλίσχρες συντάξεις, να μεταρρυθμίσει επί τα χείρω το εθνικό σύστημα υγείας περικόπτοντας μισθούς και θέσεις γιατρών και νοσοκόμων και μειώνοντας τα κρατικά κονδύλια για την υγεία, να κλείσει τεράστιες ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις απολύοντας εκατοντάδες χιλιάδες Ούγγρων.
Απαιτούνται περικοπές τουλάχιστον ενός δισ. ευρώ για να μπορέσετε να μειώσετε το έλλειμμα φέτος σε 3,8% και του χρόνου σε 3% είπαν οι εμπειρογνώμονες της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. στους Ούγγρους.
Άρα, απαιτούνται πρόσθετα μέτρα λιτότητας, διαπίστωσαν εμβριθώς. Εκεί τους έκανε ρολάνς και τους τρέλανε η ουγγρική κυβέρνηση! Ένα δισ. πρόσθετα έσοδα σε δύο χρόνια θέλατε;» τους απάντησαν.
«Εμείς θα μαζέψουμε περισσότερα. Όχι όμως με νέα λιτότητα για τον κοσμάκη. Απλούστατα, θα φορολογήσουμε τις τράπεζες!».
Αμ’ έπος αμ’ έργον! Η κυβέρνηση Όρμπαν ανακοίνωσε έκτακτη εισφορά για τρία χρόνια των τραπεζών, ύψους 0,45% όχι όμως επί των κερδών, αφού φυσικά όλες θα φρόντιζαν να εμφανίσουν ζημιές, αλλά επί των ακαθάριστων εσόδων! Έριξε και μια έκτακτη φορολογία 5,2% στο ύψος των συναφθέντων συμβολαίων των ασφαλιστικών εταιριών και μια έκτακτη φορολογία μέχρι 6% στις χρηματιστηριακές εταιρίες και σε όλες τις υπόλοιπες χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες!
Κόντεψαν να πάνε από εγκεφαλικό όλοι μαζί – η Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ., οι τραπεζίτες και όλα τα παράσιτα και τα «λαμόγια» του χρηματοπιστωτικού συστήματος! Μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου, πρέπει να πληρώσουν την πρώτη δόση, μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου τη δεύτερη – με βάση τα έσοδα του 2009, τα οποία έχουν ήδη δηλώσει.
Περιχαρής ο υπουργός Οικονομικών της Ουγγαρίας έκανε δημοσίως τους λογαριασμούς του: οι τράπεζες θα «σκάσουν» 450 εκατομμύρια, οι ασφάλειες άλλα 135 και οι υπόλοιπες χρηματοπιστωτικές εταιρίες ακόμη 110 εκατομμύρια – να ‘τα τα 700 εκατομμύρια ευρώ αμέσως – αμέσως μόνο για φέτος!
«Γνωρίζουμε ότι αυτή είναι μια σημαντική έκτακτη επιβάρυνση, αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο του ελλείμματος τους 3,8%» δήλωσε σαρκαστικά στην τηλεόραση ο Γκιέργκι Μάτολσι, ο Ούγγρος υπουργός Οικονομικών.
Με τα χρήματα αυτά όχι μόνο θα μειώσουμε το έλλειμμα στο 3,8% αλλά και θα δώσουμε κίνητρα για ανάπτυξη της οικονομίας, πρόσθεσε. Θα μειώσουμε στο μισό – δηλαδή στο 10% – τον συντελεστή φορολόγησης όλων των επιχειρήσεων που έχουν μικτά κέρδη μέχρι 1,8 εκατομμύρια ευρώ, ένα μέτρο που αφορά 250.000 επιχειρήσεις μικρές και μεσαίες, οι οποίες αποτελούν τα τρία τέταρτα του συνόλου των ουγγρικών επιχειρήσεων.
Επίσης, με τα λεφτά που θα πάρει η ουγγρική κυβέρνηση από τις τράπεζες, θα μπορέσει να μειώσει τον συντελεστή φορολογικού εισοδήματος φυσικών προσώπων στο ενιαίο ύψος του 16%, καλύπτοντας τις απώλειες φορολογικών εσόδων με ένα τμήμα των χρημάτων των τραπεζών!
Πανικός επικράτησε στους κύκλους της Ε.Ε. Η Κομισιόν έσπευσε να προσάψει στην ουγγρική κυβέρνηση ότι… δεν εκτίμησε σωστά τις επιπτώσεις αυτής της έκτακτης φορολογίας στις τράπεζες, η οποία «ενδέχεται να έχει αρνητικές συνέπειες στην οικονομική ανάπτυξη» και να «αποθαρρύνει τους ξένους επενδυτές».
Ανοησίες και προσχήματα. Ο πραγματικός λόγος που πανικόβαλε την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. ήταν μήπως αυτή η εθνικά επωφελής ουγγρική στάση βρει μιμητές και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και δημιουργήσει «σχολή» παρακινώντας και άλλες κυβερνήσεις κρατών – μελών των «27» να φορολογούν τις τράπεζες αντί να υποβάλλουν τους λαούς τους σε εξοντωτικά μέτρα λιτότητας.
«Η Ουγγαρία θα γίνει η πρώτη χώρα στην Ευρώπη με μια αντίστοιχη απόφαση τέτοιων διαστάσεων» έγραψε η γερμανική «Φράνκφουρτ Αλγκεμάινε» την παραμονή της ψήφισης του νόμου για την έκτακτη φορολόγηση των τραπεζών από το ουγγρικό κοινοβούλιο, η οποία έλαβε ήδη χώρα από την περασμένη εβδομάδα.
Υπάρχει όμως ένα ακόμη «μυστικό» όπου καθιστά πραγματικά εξαιρετική αυτή την απόφαση της ουγγρικής κυβέρνησης.
Το 80% του ουγγρικού τραπεζικού συστήματος ελέγχεται από… ξένες τράπεζες – πρωτίστως αυστριακές και γερμανικές, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές!
Πρακτικά, λοιπόν, από τα 700 εκατομμύρια ευρώ ένα τεράστιο τμήμα θα το πληρώσουν όχι οι Ούγγροι τραπεζίτες και παράγοντες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά οι… Ευρωπαίοι!
Όσον αφορά δε στην έλλειψη ρευστότητας που ενδέχεται να παρουσιάσουν κάποιες τράπεζες στην Ουγγαρία εξαιτίας της έκτακτης φορολογίας, αυτή θα καλυφθεί μέσω προσφυγής στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οπότε πάλι οι Ευρωπαίοι θα πληρώσουν!
Ομολογουμένως διπλά αριστουργηματική η κίνηση της ουγγρικής κυβέρνησης…
ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΞΗΛΩΜΑ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ
Η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., πέρα από τις φραστικές διαμαρτυρίες, προσπάθησαν να υπονομεύσουν και στην πράξη την πολιτική της δεξιάς ουγγρικής κυβέρνησης. Κύριο όργανό τους ο διοικητής της Τράπεζας της Ουγγαρίας.
Η κυβέρνηση απαιτούσε να μειώσει τα επιτόκια χορηγήσεων, ώστε να διοχετευθούν χρήματα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και στους χρεωμένους καταναλωτές και νοικοκυριά για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και να κινηθεί η οικονομία. Αυτός όμως αρνείται πεισματικά, με πρόσχημα τον κίνδυνο… πληθωρισμού. Αρνείται επίσης να σηκωθεί να φύγει, παρόλο που η κυβέρνηση ακόμη και με δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού εκφράζει την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης της προς το πρόσωπό του και τον καλεί δημοσίως να παραιτηθεί.
Η κυβέρνηση Όρμπαν αποφάσισε λοιπόν να τον χτυπήσει εκεί που πονούν όλα τα «λαμόγια» του φυράματος αυτού: στην τσέπη! Του περιέκοψε τον μισθό κατά… 75% από 30.000 ευρώ το μήνα (ποσό αστρονομικό για την Ουγγαρία) του τον έκανε 7.500 ευρώ. Ξεσηκώθηκε αμέσως αυτή τη φορά η… Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία δεν αντέχει να βλέπει τραπεζίτες να υφίστανται τέτοια «μαρτύρια» και κατάγγειλε την ουγγρική κυβέρνηση για «καταχρηστικά μέτρα».
Μέσα σε ένα γενικό κλίμα κατάληψης ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού από τη Δεξιά και μάλιστα εξ εφόδου με σαφώς αντιδημοκρατικές μεθόδους, η κυβέρνηση Όρμπαν ξηλώνει με αστραπιαία ταχύτητα και τους μηχανισμούς των «Κουίσλινγκ» που υπηρετούν την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.
Ήδη «αποκεφαλίστηκαν» οι άνθρωποι που είχαν τοποθετηθεί επικεφαλής της Ουγγρικής Υπηρεσίας Ανάπτυξης που διαχειρίζεται τα κονδύλια της Ε.Ε., της Ουγγρικής Τράπεζας Ανάπτυξης, της Γενικής Διεύθυνσης Φόρων, της Αρχής Ελέγχου Χρηματοοικονομικών Θεσμών, του Εθνικού Γραφείου Στατιστικής κ.λπ., πέρα φυσικά από τον επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων, της αστυνομίας και κρίσιμων υπηρεσιών της δημόσιας διοίκησης…
Παράλληλα, μέχρι σήμερα πρέπει να παραδώσει το πόρισμά του ο Λάσλο Πάπτσακ στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος αναφορικά με τη ζημιά που προξένησε στο δημόσιο συμφέρον η διακυβέρνηση των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων του Φέρεντς Γκιούρτσαν και του Γκόρντον Μπάιναϊ προκειμένου να αποφασίσει ο Όρμπαν αν θα τους παραπέμψει σε εξεταστική επιτροπή της Βουλής για να τον καταδικάσει.
εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Λάρισας
Τετάρτη, 22 Σεπτεμβρίου 2010
Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010
Τελικά, ποιος θα μας σώσει;
 | ||||
|
| Αφιερωμένο στους πατέρες του Έθνους, με μια απορία: Αφού όλοι έχετε τον κοινό στόχο να μας σώσετε, γιατί τρώγεστε μεταξύ σας; |
Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010
Είμαστε συνυπεύθυνοι... (του Kyriakos-the-Legend)
Από τον καλό μου φίλο Κυριάκο έλαβα ένα ενδιαφέρον κείμενο, το οποίο και αναδημοσιεύω. Αν και ο πρωταρχικός στόχος του σημειώματος ήταν η ανταπόκριση στο άρθρο "Ο λαϊκισμός ως Εθνική πολιτική", το κείμενο του Κυριάκου αποτελεί από μόνο του έναν άκρως αξιόλογο σχολιασμό στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα, και σίγουρα αξίζει να προσεχθεί:
Καταπληκτικό και πολύ εμπνευσμένο άρθρο! Σίγουρα δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί για την κατάντια του τόπου μας. Είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι που τους ψηφίζαμε και τρέχαμε πίσω τους σε όλες τις συγκεντρώσεις τους! Είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι που αναγκαζόμασταν να ζητάμε ρουσφέτια, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε και διαφορετικά! Είχαν φτιάξει το σύστημα στα δικά τους μέτρα! Ήθελαν να είμαστε όλοι εξαρτημένοι απ’ αυτούς! Είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι που με την αδιαφορία μας τους αφήσαμε να ρημάξουν τον τόπο και δεν αντιδράσαμε έγκαιρα! Είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι που προσπαθούσαμε να εξαπατήσουμε το κράτος, είτε φοροδιαφεύγοντας είτε κλέβοντας ο ένας τον άλλο. Είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι που δεν ζητούσαμε αποδείξεις και αφήναμε όλους αυτούς τους “ελεύθερους” (να κλέβουν) επαγγελματίες – από τον υδραυλικό μέχρι τον γιατρό - να ζημιώνουν ασύστολα το κράτος κι εμάς τους ίδιους.
Τώρα την πληρώνουμε όλοι, αλλά κυρίως αυτοί που ήταν τίμιοι, οι μισθωτοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι, που δεν είχαν κανένα τρόπο να φοροδιαφύγουν. Αυτοί εξακολουθούν να είναι και σήμερα τα εύκολα θύματα! Οι πολιτικοί έχουν εξαφανιστεί!...
Καταπληκτικό και πολύ εμπνευσμένο άρθρο! Σίγουρα δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί για την κατάντια του τόπου μας. Είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι που τους ψηφίζαμε και τρέχαμε πίσω τους σε όλες τις συγκεντρώσεις τους! Είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι που αναγκαζόμασταν να ζητάμε ρουσφέτια, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε και διαφορετικά! Είχαν φτιάξει το σύστημα στα δικά τους μέτρα! Ήθελαν να είμαστε όλοι εξαρτημένοι απ’ αυτούς! Είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι που με την αδιαφορία μας τους αφήσαμε να ρημάξουν τον τόπο και δεν αντιδράσαμε έγκαιρα! Είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι που προσπαθούσαμε να εξαπατήσουμε το κράτος, είτε φοροδιαφεύγοντας είτε κλέβοντας ο ένας τον άλλο. Είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι που δεν ζητούσαμε αποδείξεις και αφήναμε όλους αυτούς τους “ελεύθερους” (να κλέβουν) επαγγελματίες – από τον υδραυλικό μέχρι τον γιατρό - να ζημιώνουν ασύστολα το κράτος κι εμάς τους ίδιους.
Τώρα την πληρώνουμε όλοι, αλλά κυρίως αυτοί που ήταν τίμιοι, οι μισθωτοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι, που δεν είχαν κανένα τρόπο να φοροδιαφύγουν. Αυτοί εξακολουθούν να είναι και σήμερα τα εύκολα θύματα! Οι πολιτικοί έχουν εξαφανιστεί!...
Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010
Ο λαϊκισμός ως Εθνική πολιτική
Δεν ξέρω αν φταίει το "Μεσογειακό μας ταμπεραμέντο", ένα είναι όμως σίγουρο: είμαστε λαός που σύρεται απ' το θυμικό του παρακάμπτοντας την (υπαρκτή, πλην λανθάνουσα) λογική του. Είμαστε λαός που αντιδρά πριν δράσει, κι η δράση μας σπανίως αποτελεί παρεπόμενο ψύχραιμης σκέψης. Έτσι, οδηγούμαστε συχνά σε πράξεις εξαλλοσύνης που έχουν σαν σκοπό να αποτρέψουν ένα κακό ενδεχόμενο, μόνο και μόνο για να δούμε να προκύπτει ένα άλλο κατά πολύ χειρότερο! Φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε περίπου ως "εθνικούς μειοδότες" τους πολιτικούς εκείνους που επιλέγουν τον (αναγκαίο για την εποχή μας) πολιτικό ρεαλισμό από τον φτηνό ψευτο-συναισθηματισμό που γοητεύει τις μάζες αλλά ακυρώνει κάθε έννοια πολιτικής σοβαρότητας. Και καταντούμε να θεωρούμε ως έγκυρη πολιτική επιχειρηματολογία εναντίον τους τις όποιες γελοιογραφικές περιγραφές του σωματότυπού τους (ο "ψηλός", ο "κοντός", κλπ), της δερματοστιξίας του προσώπου τους, ή της υποτιθέμενης "κακοτυχίας" που προκαλεί και μόνο η παρουσία τους!
Στις αρχές της δεκαετίας του '90 το κυρίαρχο εθνικό θέμα ήταν η ονομασία του γειτονικού κράτους των Σκοπίων. Υποκινούμενος από εμφανή πολιτικό καιροσκοπισμό εσωτερικής κατανάλωσης, ο τότε Υπουργός μας των Εξωτερικών (και νυν πολιτικός αρχηγός) κατέστησε το "Σκοπιανό" κεντρικό άξονα μιας λαϊκιστικής πολιτικής που έφερε τη χώρα μας στο κατώφλι της απαξίωσης από την υπόλοιπη Ευρώπη, αφήνοντας στο τέλος τον (πολιτικά ρεαλιστή) τότε πρωθυπουργό να βγάλει μόνος του τα "κάστανα απ' τη φωτιά" αντιμέτωπος με την έντονη δυσφορία που είχε προκαλέσει η μονομανής αυτή στάση της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ουδείς εξ ημών αναμάρτητος, όμως, αφού τροφή σ' αυτή την πολιτική έδωσαν και τα υστερικά συλλαλητήρια στην Αθήνα και αλλού, πράξη απίστευτης Εθνικής ηττοπάθειας, λες και τα Σκόπια ήταν κάποια υπερδύναμη τύπου... USA, ικανή να μας απειλήσει! Πού καταλήξαμε σήμερα; Οικονομική σκιά πλέον του τότε εαυτού μας, παρακαλούμε για ένα συμβιβαστικό διακανονισμό με βάση μια κατά το δυνατόν μετριοπαθή ονομασία, κατά πολύ όμως δυσμενέστερη απ' αυτές για τις οποίες τότε βγήκαμε στους δρόμους!
Και πάμε στα εσωτερικά θέματα. Τόσο την τριετία 1990-93, όσο και κατά τη διάρκεια της οκταετίας 1996-2004, έγιναν προσπάθειες συμμαζέματος της εθνικής οικονομίας και ιδιαίτερα του ασφαλιστικού συστήματος, αφού τα "καμπανάκια" είχαν αρχίσει να χτυπούν ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '80. (Την πενταετία 2004-09 την αναλώσαμε σε επίδειξη δεξιότητας στη χρήση της Ελληνικής γλώσσας και σουβλακοφαγίας στου Μπαϊρακτάρη, έτσι δεν υπήρξε χρόνος για ενασχόληση με σοβαρά εθνικά ζητήματα...) Όλες αυτές οι προσπάθειες, όμως, προσέκρουσαν στην ανυποχώρητα σκληρή στάση των συνδικάτων και τελικά εξανεμίστηκαν. Αποτέλεσμα: Φτάσαμε στο χείλος της χρεοκοπίας, και καλούμαστε τώρα να επιβιώσουμε με πολύ λιγότερα απ' αυτά για την αποτροπή των οποίων άλλοτε κατεβαίναμε φωνασκούντες στους δρόμους!
Και ο λαϊκιστικός καιροσκοπισμός δεν έχει τέλος: Πολιτικές δυνάμεις που αρχικά δεν αντιτάχθηκαν στο "μνημόνιο", κατανοώντας ότι είναι θλιβερός μονόδρομος για τη σωτηρία της χώρας (και προφανώς αναγνωρίζοντας και τις παρελθούσες ευθύνες τους), κατέστησαν τώρα την κατάργησή του δαιμονική σημαία ενός προεκλογικού αγώνα στον οποίο καλούν τους ψηφοφόρους να επιλέξουν τους τοπικούς τους άρχοντες με βάση όχι τις αυτοδιοικητικές τους ικανότητες αλλά τον κομματικό τους προσανατολισμό. Γι' ακόμα μια φορά, λοιπόν, οι "κακοί ξένοι" και οι "ντόπιοι υποτακτικοί τους" δίνουν κάποιο περιεχόμενο στην εγγενή κενότητα της Ελληνικής πολιτικής κουλτούρας...
Στις αρχές της δεκαετίας του '90 το κυρίαρχο εθνικό θέμα ήταν η ονομασία του γειτονικού κράτους των Σκοπίων. Υποκινούμενος από εμφανή πολιτικό καιροσκοπισμό εσωτερικής κατανάλωσης, ο τότε Υπουργός μας των Εξωτερικών (και νυν πολιτικός αρχηγός) κατέστησε το "Σκοπιανό" κεντρικό άξονα μιας λαϊκιστικής πολιτικής που έφερε τη χώρα μας στο κατώφλι της απαξίωσης από την υπόλοιπη Ευρώπη, αφήνοντας στο τέλος τον (πολιτικά ρεαλιστή) τότε πρωθυπουργό να βγάλει μόνος του τα "κάστανα απ' τη φωτιά" αντιμέτωπος με την έντονη δυσφορία που είχε προκαλέσει η μονομανής αυτή στάση της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ουδείς εξ ημών αναμάρτητος, όμως, αφού τροφή σ' αυτή την πολιτική έδωσαν και τα υστερικά συλλαλητήρια στην Αθήνα και αλλού, πράξη απίστευτης Εθνικής ηττοπάθειας, λες και τα Σκόπια ήταν κάποια υπερδύναμη τύπου... USA, ικανή να μας απειλήσει! Πού καταλήξαμε σήμερα; Οικονομική σκιά πλέον του τότε εαυτού μας, παρακαλούμε για ένα συμβιβαστικό διακανονισμό με βάση μια κατά το δυνατόν μετριοπαθή ονομασία, κατά πολύ όμως δυσμενέστερη απ' αυτές για τις οποίες τότε βγήκαμε στους δρόμους!
Και πάμε στα εσωτερικά θέματα. Τόσο την τριετία 1990-93, όσο και κατά τη διάρκεια της οκταετίας 1996-2004, έγιναν προσπάθειες συμμαζέματος της εθνικής οικονομίας και ιδιαίτερα του ασφαλιστικού συστήματος, αφού τα "καμπανάκια" είχαν αρχίσει να χτυπούν ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '80. (Την πενταετία 2004-09 την αναλώσαμε σε επίδειξη δεξιότητας στη χρήση της Ελληνικής γλώσσας και σουβλακοφαγίας στου Μπαϊρακτάρη, έτσι δεν υπήρξε χρόνος για ενασχόληση με σοβαρά εθνικά ζητήματα...) Όλες αυτές οι προσπάθειες, όμως, προσέκρουσαν στην ανυποχώρητα σκληρή στάση των συνδικάτων και τελικά εξανεμίστηκαν. Αποτέλεσμα: Φτάσαμε στο χείλος της χρεοκοπίας, και καλούμαστε τώρα να επιβιώσουμε με πολύ λιγότερα απ' αυτά για την αποτροπή των οποίων άλλοτε κατεβαίναμε φωνασκούντες στους δρόμους!
Και ο λαϊκιστικός καιροσκοπισμός δεν έχει τέλος: Πολιτικές δυνάμεις που αρχικά δεν αντιτάχθηκαν στο "μνημόνιο", κατανοώντας ότι είναι θλιβερός μονόδρομος για τη σωτηρία της χώρας (και προφανώς αναγνωρίζοντας και τις παρελθούσες ευθύνες τους), κατέστησαν τώρα την κατάργησή του δαιμονική σημαία ενός προεκλογικού αγώνα στον οποίο καλούν τους ψηφοφόρους να επιλέξουν τους τοπικούς τους άρχοντες με βάση όχι τις αυτοδιοικητικές τους ικανότητες αλλά τον κομματικό τους προσανατολισμό. Γι' ακόμα μια φορά, λοιπόν, οι "κακοί ξένοι" και οι "ντόπιοι υποτακτικοί τους" δίνουν κάποιο περιεχόμενο στην εγγενή κενότητα της Ελληνικής πολιτικής κουλτούρας...
Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010
Σύνταξη: Μια αρχαία ιστορία!
 |
| - Λοιπόν, δέκα χρονάκια μέχρι να πάρω σύνταξη, άλλα πέντε χρόνια για το εφάπαξ, πρόσθεσε και δυο-τρία ακόμα ώσπου να ξεχρεώσω το σπίτι... Πού θα πάει, θα το πάρω εκείνο το αυτοκινητάκι! |
Ο θείος μου ο Νικήτας (εικονιζόμενος), βέβαια, πρόλαβε και πήρε σύνταξη. Για τις κατοπινές γενιές, όμως, δεν παίρνω όρκο...
Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010
Υπόδειγμα λιτότητας!
Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010
Για να μην ξεχνάμε...
Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010
Online Ταξίμετρο, για να μη σας κλέβουν!
Ο φίλος μου ο Κυριάκος Μάχος και η ομάδα επίλεκτων συνεργατών του έκαναν πάλι το θαύμα τους με μια νέα υπηρεσία του LetsGo! Όλοι εσείς που αισθανθήκατε κάποια στιγμή ότι η χρέωσή σας στο Ταξί ήταν... εξωπραγματική, πατήστε εδώ και διαβάστε τη σχετική ανάρτηση.
Αν δεν γνωρίζετε ήδη το LetsGo, επισκεφθείτε το. Σας υπόσχομαι ότι δεν θα χαθείτε ποτέ ξανά στο δρόμο!
Αν δεν γνωρίζετε ήδη το LetsGo, επισκεφθείτε το. Σας υπόσχομαι ότι δεν θα χαθείτε ποτέ ξανά στο δρόμο!
Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010
Κλείδωσαν οι υποψηφιότητες για τις εκλογές!
Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010
Καλή Αρχή!
Καλημέρα!
Κάθε ξεκίνημα και δύσκολο... Ελπίζω να τα λέμε πού και πού. Η θεματολογία ελεύθερη. Στα προσωπικά μου ενδιαφέροντα (χωρίς αυτά να είναι δεσμευτικά) περιλαμβάνονται η κλασική μουσική, ο καλός κινηματογράφος, η εκπαίδευση, και θέματα που αφορούν την αγαπημένη μου ΑΕΚ (στο "αγαπημένη" δεν χωρούν εκείνοι οι σύνδεσμοι ακραία φανατισμένων οπαδών που χρόνια τώρα την πληγώνουν...).
Κώστας
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)