Με ποια κριτήρια θα επιλέξουμε αυτούς που θα ψηφίσουμε;
Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου
Καθώς διανύουμε προεκλογική περίοδο, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ κάποιες σκέψεις. Απευθύνομαι κυρίως στους λεγόμενους "αναποφάσιστους". Εκείνους, δηλαδή, των οποίων οι επιλογές δεν υπαγορεύονται από κομματικές συμπάθειες αλλά από αγωνία για το μέλλον του τόπου. Όχι για να επηρεάσω την απόφασή τους μπροστά στην κάλπη (μακριά από εμένα τέτοιες προθέσεις!) αλλά για να καταθέσω, εν είδει εξομολόγησης, μερικούς προσωπικούς προβληματισμούς σε ό,τι αφορά αυτά καθαυτά τα κριτήρια της επιλογής.
Συνέταξα, έτσι, έναν δεκάλογο ελάχιστων χαρακτηριστικών που πρέπει να διαθέτει - και προϋποθέσεων που οφείλει να πληροί - ένας πολιτικός φορέας, προκειμένου να τον τιμήσω με την ψήφο μου. Φυσικά, ο δεκάλογος αυτός αντανακλά απόλυτα προσωπικές προτεραιότητες και δεν αναμένω να γίνει καθολικά αποδεκτός από το αναγνωστικό κοινό. Τον παραθέτω χωρίς φόβο και πάθος...
Ένας πολιτικός φορέας προς ψήφιση από τον γράφοντα, λοιπόν, θα πρέπει να ανταποκρίνεται το λιγότερο στις παρακάτω απαιτήσεις:
1. Να εκφράζει τις πολιτικές του θέσεις με τεκμηριωμένο λόγο και πραγματικά επιχειρήματα, όχι με συνθηματολογικές κοινοτοπίες και ευτελείς ρητορείες. Να προτείνει καινοτόμες και δημιουργικές ιδέες, αντί να ετεροκαθορίζεται ως παράγων αποδόμησης των ιδεών των πολιτικών αντιπάλων του.
2. Να μην καλλιεργεί τον μαζικό θυμό και να μην σπέρνει τον διχασμό στην κοινωνία, προάγοντας τη μανιχαϊκή λογική των "καλών δικών μας παιδιών" και των "κακών παιδιών του αντίπαλου κόμματος". Να σέβεται, δηλαδή, και να αποδέχεται την ύπαρξη διαφορετικότητας στην πολιτική σκέψη, και να μην αντιμετωπίζει (λόγω ή/και έργω) τον πολιτικό αντίπαλο σαν "εχθρό". Να συμβάλλει, έτσι, στην επίτευξη της μέγιστης δυνατής ενότητας στην κοινωνία και, όταν απαιτείται, να αγωνίζεται για την πολιτική συμφιλίωση και την εθνική συνεννόηση.
3. Να θεωρεί τον νόμο και την τάξη ως αυτονόητες και εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεις για την λειτουργία ενός υγιούς δημοκρατικού συστήματος, όχι ως απεχθείς εκφράσεις υποτιθέμενου συντηρητισμού, ή ακόμα και "φασισμού". Να αναγνωρίζει το δικαίωμα του πολίτη στο αίσθημα ασφάλειας ως υπέρτερο των "δικαιωμάτων" όσων στην πράξη απειλούν το αίσθημα αυτό.
4. Ειδικότερα, να μην αποδέχεται την ανομία - κι ακόμα περισσότερο, το έγκλημα - σαν μέσο έκφρασης "ιδεολογίας". Να μην επιδεικνύει ανοχή (πόσο μάλλον συμπάθεια) σε άτομα ή οργανωμένες μειοψηφίες που επιχειρούν να επιβάλουν την "πολιτική" τους άποψη καταστρέφοντας, λεηλατώντας και πυρπολώντας, ή ακόμα και δολοφονώντας. Και, να αντιμετωπίζει τον τρομοκράτη σαν κοινό εγκληματία, όχι σαν (ακραίο, έστω) "ιδεολόγο"!
5. Να μην θεωρεί ότι η χώρα οφείλει να είναι "ξέφραγο αμπέλι" για κάθε τυχοδιώκτη που περνά τα σύνορα με μοναδικό κίνητρο να αρπάξει ό,τι μπορεί, ακόμα κι αν χρειαστεί να καταφύγει στην παρανομία ή το έγκλημα. Και να μην αποκαλεί, ελαφρά τη καρδία, "ρατσιστές" όσους δεν αποδέχονται την ιδέα των ανοιχτών συνόρων.
6. Να αποδίδει την πρέπουσα σημασία στην εκπαίδευση, σε όλες τις βαθμίδες του λειτουργήματος. Να αναγνωρίζει ότι δάσκαλοι και μαθητές δικαιούνται να αισθάνονται ασφαλείς στον χώρο του σχολείου ή του πανεπιστημίου. Ειδικά σε ό,τι αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση, να θεωρεί το (θεσμικά - αλλά όχι στην πράξη - καταργημένο) "πανεπιστημιακό άσυλο" σαν πηγή δεινών για τα πανεπιστήμια, όχι σαν αδιαπραγμάτευτη "δημοκρατική κατάκτηση" γι' αυτά.
7. Να μην αποδέχεται (ακόμα περισσότερο, να μην υποδαυλίζει) την αντικοινωνική συμπεριφορά οργανωμένων επαγγελματικών μειοψηφιών - ταγμένων, υποτίθεται, να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον - οι οποίες χρησιμοποιούν το κοινωνικό τους λειτούργημα ως μέσο εκβιασμού προς ικανοποίηση συντεχνιακών αιτημάτων. Ειδικά, όταν τα θύματα του εκβιασμού είναι οι ίδιοι οι πολίτες που υφίστανται ταλαιπωρίες χωρίς να ευθύνονται.
8. Να αξιώνει από τα μέσα ενημέρωσης να τιμούν στο ακέραιο το λειτούργημα που επιτελούν, προσφέροντας υπεύθυνη πληροφόρηση στον πολίτη και όχι κάνοντας ιδιοτελείς πολιτικές "αβάντες" στα κόμματα. Και, να υποστηρίζει έμπρακτα την πλήρη ανεξαρτησία των κρατικών ραδιοτηλεοπτικών μέσων από το εκάστοτε σύστημα εξουσίας.
9. Να μην αισθάνεται απέχθεια για την ιδέα του κοινωνικού κράτους, και να μην έχει σαν στόχο την κατεδάφισή του. Να θέτει πάντοτε τον Άνθρωπο υπεράνω των αριθμών! (Εντάξει, γνωρίζω την ένσταση: τι γίνεται όταν οι αριθμοί "δεν βγαίνουν"; Αυτό το ζήτημα θα το αφήσω ανοιχτό...)
10. Να αναγνωρίζει το ηθικό πλεονέκτημα της ΑΕΚ έναντι των αντιπάλων της, και να υποστηρίζει σθεναρά το δικαίωμά της για ευνοϊκή μεταχείριση από την διαιτησία και, γενικά, τους αθλητικούς φορείς!
Υ.Γ. Για να μην θεωρηθώ απόλυτα ανελαστικός, θα μπορούσα να συμβιβαστώ και με εννέα μόνο από τις δέκα προϋποθέσεις που παρέθεσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου