Επιλεκτικές ευαισθησίες…

Η είδηση (Τρίτη, 2-12-2014): 

Επεισόδια ξέσπασαν στα Εξάρχεια μετά τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας υπέρ του Νίκου Ρωμανού, στην οποία συμμετείχαν χιλιάδες άνθρωποι. Ομάδα νεαρών έβαλε φωτιά σε λεωφορείο την ώρα που εκινείτο, σπάζοντας τζάμια και ρίχνοντας μέσα βόμβες μολότοφ. 

Ευτυχώς δεν υπήρχαν επιβάτες, παρά μόνον ο οδηγός, ο οποίος πρόλαβε να κατέβει. Τελικά, το λεωφορείο κάηκε ολοσχερώς. 

Τα επεισόδια συνεχίζονται στους γύρω δρόμους έως τον λόφο του Στρέφη, όπου έχουν γίνει αρκετές συλλήψεις. 

Πηγή: Aixmi.gr.

(Σημ.: Αυτή ήταν μόνο η αρχή. Ακολούθησαν και άλλες καταστροφές στην πόλη.)

Ειδήσεις σαν κι αυτή δεν αποτελούν, πλέον, έκπληξη. Θα έλεγα, ούτε καν μελαγχολία. Αφού δεν υπήρχαν επιβάτες, κι ο οδηγός πρόλαβε να κατέβει ζωντανός και άκαυτος, το γεγονός θα πρέπει να χαιρετιστεί ως θετική εξέλιξη, αν θυμηθεί κανείς τη Marfin… Βέβαια, κάηκε ολοσχερώς ένα «συστημικό» (κατά τους πυρπολητές) περιουσιακό στοιχείο. Αν το «σύστημα» το χρειάζεται, ας αγοράσει άλλο. Πάντα βρίσκονται κάποιοι ηλίθιοι να πληρώσουν!

Μετά, όμως, σε κυριεύουν δεύτερες σκέψεις, βαθύτερες: Φαντάσου πως κάποια μέρα γίνεται καλά (πράγμα που της ευχόμαστε ολόψυχα!) εκείνη η ξεχασμένη, πια, Μυρτώ, που ένα ανθρωπόμορφο τριτοκοσμικό κτήνος στην Πάρο της έλιωσε το κεφάλι στους βράχους και στη συνέχεια(!) τη βίασε. Και, κάτω από το βάρος της τραυματικής εμπειρίας για τη φρίκη που έζησε, αρπάζει ένα περίστροφο κι αρχίζει να πυροβολεί όποιον της θυμίζει τον βιαστή και παρ’ ολίγον δολοφόνο της. Στη συνέχεια, συλλαμβάνεται, δικάζεται, καταδικάζεται και εγκλείεται. Και, κάποια στιγμή, κάνει μια αποτυχημένη (από νομική άποψη) απόπειρα να επανακτήσει την ελευθερία της στη μορφή εκπαιδευτικής άδειας, ομολογώντας ευθαρσώς ότι το πραγματικό ζητούμενο είναι να κερδίσει «ανάσες ελευθερίας». Τέλος, συνεχίζει να δηλώνει αμετανόητη για τις εγκληματικές πράξεις που την οδήγησαν στη φυλακή!

Ερώτηση κρίσεως, επί ενός καθαρά υποθετικού ζητήματος: Πόσοι «ευαίσθητοι προοδευτικοί ανθρωπιστές» θα βγούμε στους δρόμους να φωνάξουμε για το δίκιο της, ζητώντας να της επιτραπεί να συνεχίσει να κυκλοφορεί ελεύθερη στους δρόμους; Ή μήπως τις τραυματικές εμπειρίες τις αντιλαμβανόμαστε με μια λογική αλά καρτ που, ανάλογα με τις προσωπικές μας πεποιθήσεις, δικαιώνει ή καταδικάζει (νομικά και ηθικά) τις εγκληματικές συμπεριφορές;

Αλήθεια, με ποια λογική η σφαίρα ενός άθλιου, επίορκου αστυνομικού είναι, ως εμπειρία, πιο τραυματική από τις τόσες και τόσες μορφές κακοποίησης που υφίστανται αμέτρητα παιδιά στον κόσμο; Και, άραγε, θα μπορούσε κανείς να διανοηθεί την παράκαμψη ενός νόμου προς χάριν οποιουδήποτε επικίνδυνου κακοποιού, με επίκληση ενός τραυματικού εφηβικού του βιώματος; Αν ναι, ας εφαρμόζεται, τουλάχιστον, η παράκαμψη αυτή χωρίς εξαιρέσεις! Για παράδειγμα, θα έπρεπε, ίσως, να διερευνήσει κάποιος τα παιδικά βιώματα του αδίστακτου εγκληματία Κώστα Πάσσαρη. Ποιος ξέρει, ίσως του αναγνωριστούν, αναδρομικά, κάποια ελαφρυντικά, ίσως και να του οφείλουμε μια συγνώμη που δεν βγήκαμε στους δρόμους ζητώντας μια ιδιαίτερη μεταχείρισή του! Ή μήπως αυτό που κάνει τη διαφορά είναι πως δεν του έκαναν την τιμή να τον θεωρήσουν σύντροφο κάποιοι «αντισυστημικοί επαναστατικοί» χώροι του περιθωρίου, ειδικευόμενοι στο γκρέμισμα όσων δεν θα μπορούσαν ποτέ να χτίσουν;

Αλλά, μια και κάποιοι δικαιολογούν τις έκνομες, μη-πολιτικές πράξεις τους, ισχυριζόμενοι πως είναι θύματα ενός στυγνού πολιτικού συστήματος, το μυαλό μου πάει σε ανθρώπους σαν το Γιάννη Ρίτσο (για να αναφέρω μία, μόνο, χαρακτηριστική περίπτωση από τις τόσες). Γνώρισε τη φρίκη αμέτρητων νησιών-κολαστηρίων, πληρώνοντας το τίμημα της ιδεολογίας του. Είδε δίπλα του κορμιά να λιώνουν από τις κακουχίες και τους βασανισμούς, είδε ψυχές, συνειδήσεις και αξιοπρέπειες να καταρρακώνονται… Και όμως, κάθε φορά που του επέτρεπαν να αναπνέει ελεύθερα, δεν έσπευδε να αρπάξει το όπλο του για να το στρέψει ενάντια στην κοινωνία και το «σύστημα». Άρπαζε μόνο τον κονδυλοφόρο κι έπλαθε αθάνατη ποίηση. Η φρίκη που είχε γνωρίσει έγινε μαγιά για την τέχνη του, όχι άλλοθι για εγκληματική δράση. Κι αυτή η τέχνη ήταν εκατό φορές πιο δυνατή από το τουφέκι!

Και, μια και πιάσαμε τους ποιητές, αξίζει να ακούσει κανείς και τον Ντίνο Χριστιανόπουλο να αφηγείται τα εφιαλτικά παιδικά του βιώματα από την περίοδο της Κατοχής:

Δείτε το video…

Παραδόξως, κι αυτός επέλεξε στη συνέχεια τον κονδυλοφόρο!

Θα ήταν μάλλον τετριμμένο να αναφερθεί κανείς, για μία ακόμα φορά, στα παιδικά χρόνια του Χίτλερ και του Στάλιν, τα οποία στιγματίστηκαν από πράξεις ανείπωτης πατρικής βίας. Όμως, αν αποδεχθούμε την περιρρέουσα, εσχάτως, λογική, οι παιδικές αυτές εμπειρίες θα μπορούσαν ίσως να λειτουργήσουν ως μερικό «άλλοθι» για τη διαμόρφωση της ιδιαίτερα απεχθούς προσωπικότητάς τους. Φυσικά, κανένας σοβαρός ιστορικός αναλυτής δεν θα απέδιδε πρώτιστη, τουλάχιστον, σπουδαιότητα σ’ αυτή την παράμετρο, προκειμένου να ερμηνεύσει τα εγκλήματα των δύο αιμοσταγών δικτατόρων!

Από την άλλη μεριά, υπήρξαν και υπάρχουν αληθινά υπέροχοι άνθρωποι που βίωσαν φρικτές εμπειρίες σε «τρυφερά» χρόνια της ζωής τους, χωρίς ποτέ να τις χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι εγκληματικών (ή, έστω, αντικοινωνικών) συμπεριφορών. Γι’ αυτή τους την αθόρυβη αξιοπρέπεια δεν θα εξεγερθούν και δεν θα κατέβουν στους δρόμους οι «προοδευτικοί ανθρωπιστές», δεν θα γράψουν επικά ποιήματα οι ποιητές, δεν θα συνθέσουν δακρύβρεχτα κείμενα οι συγγραφείς και οι πολιτικοί αναλυτές, δεν θα απαγγείλουν πύρινους λόγους οι επιλεκτικά ευαίσθητοι «επαναστάτες», δεν θα καούν κτίρια, λεωφορεία, ακόμα και άνθρωποι!

Τελικά, είναι ν’ αναρωτιέται κανείς αν έχουμε απολέσει την ικανότητα αντίληψης των εννοιών, ή απλά είμαστε υποκριτές…

Επί του πιεστηρίου: Καθώς ετοιμαζόμουν να στείλω το παραπάνω κείμενο για δημοσίευση, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν αναγνώστρια του Aixmi.gr. Σαν άκουσε το θέμα του άρθρου, μου ζήτησε, με εμφανή τα σημάδια της οργής στον τόνο της φωνής της, να μεταφέρω κάποιες σκέψεις της στους αναγνώστες. Η γυναίκα αυτή (μητέρα ενός παιδιού που το μεγάλωσε κάνοντας μεγάλες προσωπικές θυσίες) επί έναν ολόκληρο χρόνο γνώρισε από κοντά τη δύσκολη πραγματικότητα μιας σοβαρής αρρώστιας, καθώς φρόντιζε και συνόδευε στις θεραπείες του ένα πολύ κοντινό της πρόσωπο που, τελικά, «έφυγε» νωρίς. Μου είπε, λοιπόν, και κατέγραψα τις λέξεις της:

«Είναι τουλάχιστον ιερόσυλο να χρησιμοποιεί κανείς τη ζωή που του δόθηκε σαν μέσο εκβιασμού για τέτοιο λόγο και με τέτοιο τρόπο! Έχουν χαραχθεί στη μνήμη μου (την πιάνουν λυγμοί) εικόνες νέων παιδιών στις μονάδες θεραπείας, πολύ νέων, με τον ορό στο χέρι, να κοιτάζουν με βλέμμα απελπισμένο τους γιατρούς, εκλιπαρώντας για μια απάντηση κάπως ενθαρρυντική για να μπορέσουν να κρατηθούν, παλεύοντας κυριολεκτικά να κερδίσουν μια μέρα ζωής… Και, τι ειρωνεία, δεν τους εκπροσωπούσε κανείς, ήταν στα αζήτητα! Δεν είχαν τους κορυφαίους γιατρούς της χώρας πάνω απ’ το κεφάλι τους, δεν είχαν όλες τις κάμερες και τα μικρόφωνα στραμμένα καταπάνω τους, δεν κινδύνεψε κανένα πολιτικό σύστημα να καταρρεύσει για χάρη τους… Ξέχασαν, βλέπεις, να δηλώσουν επαναστάτες!»

Λίγες στιγμές σιωπής, και συνεχίζει με την ίδια ένταση:

«Ξέρεις, υπάρχει πρόβλημα έλλειψης θέσεων στις εντατικές των νοσοκομείων. Είδα ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα να περιμένουν τη σειρά τους, κι αυτή να μην έρχεται. Όποιος επιλέγει τη μέγιστη ύβρη κατά της ζωής, ας πάρει τουλάχιστον τις ευθύνες του κι ας αποδεσμεύσει τους χώρους, μη στερώντας, έτσι, τη δυνατότητα και την ευκαιρία από κάποιους άλλους που αγωνίζονται να ζήσουν. Αυτό μάλιστα, θα ήταν στάση επαναστάτη!»

Την ευχαρίστησα για την παρέμβαση και την άφησα να ηρεμήσει, υποσχόμενος να μεταφέρω τα λόγια της στους αναγνώστες του Aixmi.gr.

Aixmi.gr