Σχόλιο που δημοσιεύθηκε στο Aixmi.gr

Εδώ και καιρό έχω γίνει στόχος πολύ συγκεκριμένου αναγνώστη του Aixmi.gr. Ο εν λόγω δείχνει ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέσεις και απόψεις που, άμεσα ή έμμεσα, θίγουν τον Σύριζα, μισεί κατάφωρα τους... Φυσικομαθηματικούς (θεωρώντας, εξ ορισμού, πως επιδίδονται συλλήβδην σε δραστηριότητες παραπαιδείας - με απλά λόγια, πλουτίζουν παραδίδοντας "ιδιαίτερα"!), ενώ το ύφος και τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί παραπέμπουν σε οιονεί πολιτικούς χώρους που αυτοπροσδιορίζονται ως "αντιεξουσιαστικοί"...

Πιστεύω απόλυτα στην ελευθερία του λόγου και αντιτίθεμαι σε κάθε μορφή επιλεκτικής δημοσίευσης σχολιασμών που συνοδεύουν ένα άρθρο γνώμης σε κάθε σοβαρό ιστότοπο. Με αυτή την έννοια, δεν θεωρώ το Aixmi.gr ηθικά υπεύθυνο για την δημοσιοποίηση χλευαστικών έως και συκοφαντικών σχολίων εναντίον μου. Από την άλλη, έχω χρέος απέναντι στον εαυτό μου να απαντήσω μια και καλή σε τέτοιες (στρατευμένες και κατευθυνόμενες;;) τοποθετήσεις. Το έπραξα αναρτώντας ένα σχόλιο στο άρθρο μου, Το «ευχαριστώ» που δεν είπαμε…:

Η Θάλεια μού είπε κάποτε: «Τι θέλεις κι εκτίθεσαι στο Internet; Δεν καταλαβαίνεις ότι προσφέρεις τον εαυτό σου βορά στα σκυλιά;» Υποθέτω, έχει κάθε λόγο να χαμογελά σαρκαστικά μ’ εκείνο το θριαμβευτικό αίσθημα της απόλυτης δικαίωσης!

«Μαϊντανός του μνημονίου» με «επίπεδο σκέψης Α΄ Δημοτικού», «ντροπή της επιστήμης», αρθρογράφος επιπέδου περιοδικών λαϊκής κατανάλωσης του παρελθόντος με «αναγνώσματα για απογευματινές συναθροίσεις κυριών»… Για να μην παραλείψω να αναφερθώ και στη γελοιότητα της αστήρικτης κατηγορίας (που θα μπορούσα ακόμα και να καταγγείλω ως συκοφαντική δυσφήμιση!) περί δήθεν «εμπορευματοποίησης» της επιστήμης μου (βρέθηκα ξανά και ξανά στην ανάγκη να βάλω στη θέση τους κάποιους που, υπό μορφή πρόκλησης, μιλούσαν για υποτιθέμενα «ιδιαίτερα»…)!

Αναρωτιέμαι αν, τελικά, αξίζει να μοιράζεται κανείς δημόσια τις σκέψεις του με ένα τέτοιο κοινό. Και μάλιστα δίχως άλλο κέρδος πέρα απ’ την ίδια την ομορφιά της επικοινωνίας με λίγους ωραίους ανθρώπους… Όμως, στην εποχή της κρίσης τέτοιοι ιδεαλισμοί είναι πολυτέλειες! Τώρα ο λόγος πέρασε στα ανθρωποφάγα θηρία που κρύβαμε μέσα μας – μα δεν το ξέραμε. Κι όποιος διαφωνεί μαζί μας δεν είναι πια απλά ιδεολογικός αντίπαλος: είναι εχθρός που απειλεί την ίδια μας την ύπαρξη. Και σαν τέτοιο θα πρέπει να τον κατασπαράξουμε!

Η κρίση δεν μας έκανε, τελικά, κακούς, ανέδειξε μόνο την κακία που υπολάνθανε μέσα μας. Έβγαλε στην επιφάνεια τον αληθινό μας εαυτό. Και, απ’ αυτή τη σκοπιά, δικαιώνομαι να λέω πως την αξίζαμε απόλυτα! Κι ας θυμώνει με τα λόγια μου ο οργίλος «επαναστάτης»-σχολιαστής, ο διαθέτων γλώσσα δυσανάλογη της ωριμότητάς του…

Θυμάμαι τον εαυτό μου πριν δυο καλοκαίρια, στη αυλή κάποιου εξοχικού στην Εύβοια, να γράφει ανέμελα ένα άρθρο σ' αυτό εδώ το blog. Κι αμέσως μετά να καλοδέχεται τα σχόλια - θετικά ή αρνητικά, μα πάντα καλοπροαίρετα - λίγων φίλων αναγνωστών... Μου λείπει η αθωότητα του blogging εκείνου του καιρού! Δίχως πολλά "Like" και κοντέρ αναγνωσιμότητας, μα με μια αίσθηση - θα την χαρακτήριζα - πιο "οικογενειακή" στη διακίνηση και ανταλλαγή των ιδεών στο Διαδίκτυο. Το οποίο παραγέμισε, δυστυχώς, από "άγρια σκυλιά" (όπως θα 'λεγε και η Θάλεια)! Σκέφτομαι, ώρες-ώρες, αν αξίζει τον κόπο να τα ταΐσω κι άλλο με την υπόληψη και την αξιοπρέπειά μου...