Η σημασία των λέξεων

- Πολύ απαισιόδοξο σε βλέπω, Βαγγέλη.
- Κάθε άλλο! Είμαι ένας αισιόδοξος καλά ενημερωμένος.

Σε αργό θάνατο η οικονομία, εκτιμά ο Αλ. Παπαδόπουλος και προτείνει μέτρα-σοκ!

Αθήνα

Με ζοφερά χρώματα περιέγραψε ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος τόσο την πολυεπίπεδη κρίση που διέρχεται η χώρα μας, όσο και τις προοπτικές εξόδου από αυτήν σε ομιλία του στο ΕΛΙΑΜΕΠ. Ο πρώην υπουργός εκτιμά ότι απαιτούνται μεταρρυθμίσεις-σοκ για την επιβίωση της χώρας -μεταξύ άλλων με μείωση κατά 30% του σημερινού κράτους- και ότι οι ιθύνουσες δυνάμεις του τόπου έχουν φτάσει στα όρια των δυνατοτήτων τους να διαχειριστούν την κρίση. Ο ίδιος προτείνει μία ανεξάρτητη επιτροπή να επεξεργαστεί ένα πενταετές «σχέδιο αναγέννησης» που θα κριθεί από το λαό με εκλογές.

Στο πολιτικό πεδίο, ο κ. Παπαδόπουλος εκτιμά ότι «το 2011 θα διαφανεί η αδυναμία του πολιτικού συστήματος -εκ κατασκευής λαϊκιστικού, φοβικού και εξουσιαστικού- να χαράξει γραμμές στρατηγικού βάθους για την ανόρθωση της οικονομίας», ενώ θα ενεργοποιηθεί «το φοβικό σύνδρομο της απώλειας επιρροής και δύναμης στο εκλογικό σώμα». Ήδη, προσθέτει, «έχουμε τα πρώτα σημάδια, όπως η συζήτηση για αναθεώρηση του μνημονίου, η χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής κ.λπ.»

«Φαίνεται ότι εξαντλούνται τα ψυχικά αποθέματα της πολιτικής ελίτ της χώρας και των πέριξ αυτής δυνάμεων επιρροής. Σε λίγο θα αδυνατούν πλήρως να υποστηρίξουν σταθερά και με συνέπεια το επιβληθέν από τον διεθνή οικονομικό έλεγχο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και να συγκροτήσουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης. Φοβάμαι δηλαδή ότι εκπνέουν οι ψυχικές αντοχές και ότι το ψυχολογικό φορτίο υποστήριξης ρεαλιστικών πολιτικών από τις ιθύνουσες δυνάμεις της χώρας έχει φτάσει στα όριά του» προσθέτει.

Στο κοινωνικό πεδίο, ο Αλέκος Παπαδόπουλος κατηγορεί τις ιθύνουσες δυνάμεις της χώρας ότι δεν έχουν καλλιεργήσει στο λαό «εθνική αυτογνωσία». Έτσι, αποκρύφτηκε από το λαό η «φοβερή αλήθεια ότι τελούμε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Αντίθετα, του μιλάνε και διαπληκτίζονται για ένα κάποιο 'χαρτί', το 'μνημόνιο'». «Ένα ψεύδος που επίσης καλλιεργείται στο λαό είναι αν η χώρα μας θα χρεοκοπήσει ή όχι. Αρνείται ο παραπλανητικός λαϊκισμός να αποδεχθεί ότι τέτοιο δίλημμα ουσιαστικά δεν υπάρχει, γιατί η χώρα ήδη τελεί 'υπό χρεοστάσιο' από τον περασμένο Μάιο».

Το δίλημμα, κατά τον πρώην υπουργό, είναι «αν θα καταρρεύσουμε πλήρως ή όχι, και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τις εθνικών διαστάσεων αποφάσεις που θα λάβουμε». Κατά τον κ. Παπαδόπουλο, το 2011 θα φανεί «με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο ότι η χώρα βιώνει, πέρα απ' όλα τ' άλλα, τον θανατηφόρο συνδυασμό υψηλού κόστους δανεισμού και ύφεσης». Γι΄αυτό, θα πρέπει να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις.

Προτάσεις

Η αποκλιμάκωση του ελλείμματος της χώρας τα επόμενα χρόνια, εκτιμά ο Αλέκος Παπαδόπουλος, κάτω από τις σημερινές συνθήκες διαχείρισης της οικονομίας είναι ανέφικτη. «Για να το πετύχουμε πρέπει να καλυφθούν μεγάλα κομμάτια πληρωμής τόκων. Και για να γίνει αυτό πρέπει να διασφαλίσουμε μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή πολύ περισσότερα έσοδα από τις δαπάνες. Επειδή όμως, λόγω ύφεσης, δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε έσοδα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το ν’ απαλλαγεί η ελληνική οικονομία από μεγάλα τμήματα του δημόσιου τομέα και κρατικές δραστηριότητες που την επιβαρύνουν.

«Σύμφωνα με μελέτες, το 30% περίπου του σημερινού κράτους είναι περιττό. Γι’ αυτό πέρα από τις καθολικές αποκρατικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων προτείνω όλως ενδεικτικά την άμεση κατάργηση τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ, δημοτικών επιχειρήσεων, ατροφικών νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, άεργων διπλωματικών αντιπροσωπειών, στρατοπέδων, συγχώνευση μητροπόλεων, κατάργηση απολιθωμένων κρατικών υπηρεσιών, αποκεντρωμένων υπηρεσιών και γενικών γραμματειών διαφόρων υπουργείων. Περιορισμό του μεγάλου αριθμού στρατηγών, ναυάρχων, πτεράρχων και ταξιάρχων των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, περιορισμό του πολυάριθμου διδακτικού προσωπικού με αύξηση των ωρών διδασκαλίας, δραστική περικοπή κατά 70% τουλάχιστον των πολυάριθμων Γενικών Διευθυντών και Διευθυντών υπουργείων και οργανισμών, δραστική μείωση του μεγάλου αριθμού των αντιπροέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων και τέλος εξορθολογισμό ή κατάργηση και άλλων πολυάριθμων αφανών δημοσίων καταλυμάτων, τα οποία περιθάλπουν χρόνια τώρα τον κρατικό ανορθολογισμό».

Εθνική συναίνεση

Ο ίδιος υπογραμμίζει ότι «επειδή στόχος είναι η διάσωση της χώρας, δεν ισχύουν τα διάφορα 'δεν', τα όρια, οι 'κόκκινες γραμμές' και κάθε είδους αυτοδεσμεύσεις» και τονίζει την ανάγκη για ένα μεγάλο εθνικό consensus, μία μεγάλη εθνική συναίνεση. «Η συναίνεση όμως μεταξύ των σημερινών κομμάτων της χώρας είναι ανέφικτη και άνευ αξίας. Ο λαϊκισμός δεν παράγει consensus, παρά μόνο εξουσιασμό και υποκρισίες. Απαιτείται μια 'νέα συμφωνία της ελληνικής κοινωνίας', κυρίως με τον εαυτό της, για το που θέλει να πάει η χώρα. Θα ζήσουμε για πολλά χρόνια υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Δεν πρέπει η χώρα ν’ αφεθεί να σέρνεται και ο λαός να βαυκαλίζεται με αυταπάτες και ψεύδη που του καλλιεργούν καθημερινά οι κατεστημένοι της χώρας».

Τέλος, προτείνει μέσα στο 2011 η Βουλή να εγκρίνει τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης επιτροπής κύρους, η οποία θα συντάξει ένα θαρραλέο και ριζοσπαστικό «πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης», στην ουσία δηλαδή ένα σχέδιο αναγέννησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα, πειθαρχημένα και χρονοστοχευμένα στην έξοδο από την κρίση. Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να κριθεί από το λαό με εκλογές «για ν’ αναλάβουν όλοι την ευθύνη τους για το μέλλον της χώρας, και πολύ περισσότερο ο λαός».

(Πηγή: in.gr)

Μια ρηξικέλευθη πρόταση για το Δημόσιο!

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, το ΔΝΤ "έριξε στο τραπέζι" μια άκρως επαναστατική ιδέα που θα μπορούσε να απαλλάξει οριστικά την Ελληνική οικονομία από τα βάρη του Δημόσιου τομέα. Συγκεκριμένα, πρότεινε να απολυθούν όλοι οι νυν υπηρετούντες δημόσιοι υπάλληλοι και στη θέση τους να προσληφθούν άλλοι που δεν θα αξιώνουν μισθούς και συντάξεις! Στους εμβρόντητους υπουργούς της κυβέρνησης, το ΔΝΤ επεσήμανε ότι υπάρχει μια δεξαμενή τέτοιων εν δυνάμει νέων υπαλλήλων που δεν έχει ακόμα αξιοποιηθεί από το Ελληνικό κράτος. Αδιάψευστος μάρτυς η φωτογραφία:

Το βαθύτερο νόημα της πορείας του Πάρσιφαλ

Η αρχετυπική ιστορία του νεαρού ιππότη Πάρσιφαλ, ορφανού από πατέρα, που ξεκινά τα πρώτα βήματα αναγνώρισης και αντιμετώπισης της ζωής με οδηγό και βοήθεια μόνο τη θηλυκή φιγούρα (μητέρα), είναι ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του λεγόμενου αρθουριανού κύκλου των ιπποτών της στρογγυλής τραπέζης. Με την δραματική όπερα του Ρίχαρντ Βάγκνερ περνά στην αθανασία.

Πολλοί μελετητές το χαρακτήρισαν ‘ρομάντζο προσωπικής κατάρτισης’, δηλαδή την εμπειρία που συσσωρεύει ένας νέος στην πορεία της ζωής και την μεταμόρφωσή του στο χρόνο με βιώματα γεμάτα από περιπέτειες και αντιξοότητες.

Ουσιαστικά, όλοι ξεκινάμε μικροί, συνοδευόμενοι από την αμάθεια, για να καταλήξουμε στο θεωρητικά ζητούμενο που είναι η σοφία. Βέβαια, ο δρόμος είναι μακρύς και επώδυνος όπως αυτός του νεαρού μας φίλου. Στην πορεία αυτού του δύσκολου δρόμου, έρχονται σιγά-σιγά να μας επισκεφτούν, κατά σειρά, η εμπειρία, η γνώση (που πολλές φορές προκαλεί πόνο όταν καταλάβουμε την πραγματική διάσταση των πραγμάτων), η συνείδηση, η ολοκλήρωση, και  στο τέλος, για τους πραγματικά δυνατούς, η ίδια η σοφία. Η κλήση του πεπρωμένου αποτελεί για τον άνθρωπο το ‘ξύπνημα’ για να πάρει την απόφαση να υπερβεί τα δικά του στενά προσωπικά όρια και αυτά τα ΤΕΧΝΗΤΑ, που χρόνια τώρα στήνονται από κοινωνίες κυβερνώντων ανθρώπων που φτιάχνουν ‘πρωτότυπα’ με νόμους, θρησκείες, έτοιμους ηθικούς κανόνες, εντολές, υποδείξεις, και, δια τους μη συμμορφούμενους, φυλακές, εξορίες, ψυχιατρεία, διακωμωδήσεις, αποπομπές  και αποκλεισμό που συνοδεύεται πάντα με ένα σφραγισμένο επίσημο πιστοποιητικό. 

Η πεμπτουσία της αναζήτησης του κάθε Πάρσιφαλ είναι η γνώση μέσα από τον πιο δύσκολο δρόμο που ακούει στο όνομα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Μόνο εκεί συναντάμε το φως, είναι ο φωτεινός μας δρόμος. Αν ακολουθήσουμε άλλον δρόμο δεν θα φτάσουμε ποτέ στο πολυπόθητο αποτέλεσμα, θα πέσουμε θύματα του σκότους μη βρίσκοντας ποτέ την πορεία. Η αυτογνωσία περνά αναγκαστικά από την επιλογή της ελευθερίας. Με την αυτογνωσία που να είναι ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ:  "ποιος είμαι εγώ; πώς συνδιαλέγομαι με τη Φύση και τα υπάρχοντα όντα; πώς συμπορεύομαι με τους άλλους συνανθρώπους μου; τι είναι το απώτερο αγαθό αυτής της ζωής;", θα μπορούμε να πούμε ότι ναι, έχουμε βάλει τις βάσεις για ένα καλύτερο κόσμο που να διέπεται από αγάπη και αρμονία. Τότε ναι, ο κάθε Πάρσιφαλ θα έχει κερδίσει το προσωπικό του έπαθλο!

(Πηγή: aekscript)

Σύγχρονες φιλοσοφικές σκέψεις

Το νόημα (?) των εκλογών

Καθώς πλησιάζει η Κυριακή της Κρίσεως, έντρομος συνειδητοποιώ την εγκληματική μου άγνοια σε στοιχειώδη θέματα αγωγής του πολίτη. Τι ακριβώς είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση; Με ποια κριτήρια (πρέπει να) εκλέγονται οι άρχοντές της; Ποιος είναι ο ρόλος των πολιτικών κομμάτων; Αν ο ρόλος αυτός είναι πρωτεύων και διαμορφώνει κριτήρια εκλογής, σε τι διαφέρουν οι Δημοτικές από τις Βουλευτικές εκλογές;

Το φαινόμενο δεν είναι Ελληνικό: το συναντούμε και σε δημοκρατίες πολύ παλιότερες απ' τη δική μας, π.χ. στην Αμερικανική (μα την αλήθεια, το άκουσα κι αυτό εκεί πέρα!). Ο κομματισμός, υπεράνω και της ίδιας της Δημοκρατίας που νομιμοποιεί την ύπαρξή του, επιχειρεί να αυτοσυντηρηθεί τρώγοντας από τις σάρκες της κοινωνίας την οποία (υποτίθεται πως) έχει ταχθεί να υπηρετεί. Διαβρώνει τις συνειδήσεις των πολιτών ώστε να υποκαταστήσει την ευθυκρισία τους με τη λογική της πόλωσης, το αίσθημα δικαιοσύνης τους με την κοντόφθαλμη σκοπιμότητα. Οι ατομικές αξίες θυσιάζονται στο βωμό της κομματικής ιδεολογίας ("μην ψηφίσετε τον τάδε υποψήφιο Δήμαρχο, έστω κι αν ξέρετε ότι μόνο αυτός ενδιαφέρεται πραγματικά για το Δήμο, επειδή τον στηρίζει το τάδε κόμμα που είναι υπέρ ή κατά της Χ πολιτικής άποψης"). Με συγχωρείτε αν σας σοκάρω, αυτό με παραπέμπει στα χαρακτηριστικότερα γνωρίσματα του ολοκληρωτισμού!

Βέβαια, το πρόβλημα ανάγεται σ' αυτή καθαυτή τη θεσμοθετημένη πολιτική "στήριξη", που προσδίδει έναν de facto κομματικό χαρακτήρα στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Θα υπάρξουν άραγε ποτέ άνθρωποι με ισχυρή προσωπικότητα και κοινωνική απήχηση που θα βρουν τη δύναμη να αποτινάξουν το ζυγό της εξάρτησης των τοπικών κοινωνιών από τα πολιτικά κόμματα; Στην Αμερική (και αλλού) θα τους εξαφάνιζαν εν μία νυκτί χωρίς ν' αφήσουν ίχνη τους. Η δική μας Δημοκρατία (που, ιστορικά, κατέχει την πατέντα της αυθεντικότητας) αντέχει τέτοιες ανατρεπτικές καινοτομίες;