Τα τέρατα δεν είναι η λύση!

Τα σφάλματα της Δημοκρατίας δεν είναι δυνατό να τα διορθώσουν εκείνοι που την αρνούνται...

Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Θα μιλήσω δίχως περιστροφές και έξω από τα δόντια, ακόμα κι αν γνωρίζω ότι κάποιοι φίλοι ίσως δυσαρεστηθούν. Δεν μου είναι, όμως, δυνατό να υποκρίνομαι...

Μερικά πράγματα που ενοχλούν κάποιους "παραπλανημένους" (κατά Α. Τσίπρα) ψηφοφόρους, ενοχλούν κι εμένα τον ίδιο. Για παράδειγμα:

– Δεν βλέπω με ιδιαίτερη συμπάθεια τους πάσης φύσεως "δικαιωματισμούς", που θέτουν τα "δικαιώματα" κάποιων μειονοτήτων υπεράνω των δικαιωμάτων της κοινωνίας [1]. (Πρόσφατο είναι, π.χ., το παράδειγμα των αντιεμβολιαστών και των άλλων αρνητών των μέτρων κατά της πανδημίας. Για να μην αναφερθώ στο υποτιθέμενο "δικαίωμα" των καπνιστών να ασκούν ελεύθερα τη συνήθειά τους σε δημόσιους χώρους.)

– Τα "παίρνω" όταν ακούω συμπολίτες "ανθρωπιστές" να ζητούν ανοιχτά σύνορα και ελεύθερη διέλευση για κάθε τυχοδιωκτικό στοιχείο που δηλώνει "πρόσφυγας" χωρίς να διώκεται από κανέναν, ή "μετανάστης" χωρίς να έχει άδεια νόμιμης μετανάστευσης από τις αρχές της χώρας μου. Και τα "παίρνω", επίσης, όταν ακούω να με αποκαλούν "ρατσιστή" και "ξενοφοβικό" για την θέση μου αυτή.

– Ενοχλούμαι από τα trendy χαϊδολογήματα της πολιτείας στους ΛΟΑΤΚΙ, λες και ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι κριτήριο προνομιακής μεταχείρισης του πολίτη. Και ενοχλούμαι, επίσης, όταν ακούω να λένε ότι λέξεις όπως "πατέρας" ή "μητέρα" θα πρέπει να καταργηθούν επίσημα ως "πολιτικά μη ορθές" και ως παραβιάζουσες το "δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό" σε ό,τι αφορά το φύλο.

– Αγανακτώ όταν βλέπω την πολιτεία να αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη ανθρωπιά τον εγκληματία, απ' ό,τι το ίδιο το θύμα του. Ιδιαίτερα αν ο πρώτος ανήκει σε "ευαίσθητη" κοινωνική (ή μάλλον, αντικοινωνική) ομάδα...

– Και, γενικά, ενοχλούμαι, κι αγανακτώ, και τα "παίρνω" (κλπ) με τόσα και τόσα άλλα πράγματα που συμβαίνουν σ' αυτό τον τόπο και βρίσκονται έξω από το αξιακό μου σύστημα.

ΟΜΩΣ...

Ανεξάρτητα απ' όλα τα παραπάνω, νιώθω περήφανος που ο τόπος αυτός είναι εκείνος που δίδαξε στην ανθρωπότητα την ιδέα και τις αξίες της Δημοκρατίας. Και οι αξίες αυτές είναι ασύμβατες με κάθε μορφή βαρβαρότητας, προεξάρχουσα θέση στο πάνθεον της οποίας κατέχει ο Ναζισμός του Άουσβιτς, του Δίστομου, των Καλαβρύτων...

Μου είναι αδύνατο, λοιπόν, να διανοηθώ καν ότι τις λύσεις στα προβλήματα που προανέφερα θα τις δώσουν κάποιοι που συνδέονται ευθέως με συμπαθούντες τον Ναζισμό και, ως εκ τούτου, είναι κατ' ουσίαν αρνητές των θεμελιωδών αρχών του πολιτεύματος. Το οποίο πολίτευμα, εν τούτοις, παρέχει ακόμα και σε εκείνους - πλην των καταδικασμένων εγκληματιών μεντόρων τους - το δικαίωμα να συμμετέχουν στις δημοκρατικές λειτουργίες εντός του Κοινοβουλίου.

Έτσι, όταν ακούω να λέγεται ότι είναι "OK" να δώσουμε μια ευκαιρία σε ένα νεοναζιστικό (ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας) κόμμα να δείξει τι μπορεί να "προσφέρει" στην πατρίδα, κουμπώνομαι ως τον λαιμό. Γιατί, οι δικαιολογίες της αθωότητας και της "παραπλάνησης" των ψηφοφόρων και των υποστηρικτών έχουν πάψει προ πολλού να υφίστανται. Τώρα πια πρόκειται για συνειδητή συμπόρευση με τα τέρατα!

[1] Γ. Πανούσης, Ο δικαιωματισμός και η τυραννία της μειοψηφίας