Ανομία στα πανεπιστήμια: Μια μικρή ιστορία και μία μεγάλη διάψευση

 Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Η μικρή ιστορία που παρατίθεται πιο κάτω, βασισμένη σε προσωπική εμπειρία, είχε δημοσιευθεί στο "ΒΗΜΑ" τον Αύγουστο του 2019. Ήταν η εποχή των μεγάλων προσδοκιών (και, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, των μεγάλων ψευδαισθήσεων) σχετικά με την οριστική αντιμετώπιση της κατάστασης απόλυτης ανομίας που επικρατούσε στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Παρά τα φιλόδοξα νομοθετήματα που τύποις ψηφίστηκαν στη Βουλή, η εικόνα στα πανεπιστήμια παραμένει το ίδιο θλιβερή. Έτσι, ο πεσιμιστικός επίλογος του παλιού εκείνου κειμένου ίσως και να μοιάζει σήμερα προφητικός. Εν τούτοις, δεν είναι προϊόν προφητικής ικανότητας αλλά απλής γνώσης των διαχρονικών και δύσκολα θεραπεύσιμων παθογενειών του δημόσιου συστήματος ανώτατης εκπαίδευσης στη χώρα. Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν κάθε απόπειρα αποφασιστικής αντιμετώπισής τους προσκρούει στον κίνδυνο (ή μάλλον, στη βεβαιότητα) του πολιτικού κόστους προς όφελος του ριζοσπαστικού «προοδευτισμού».

Παραθέτω το κείμενο, γνωρίζοντας ότι θα προκαλέσει μελαγχολικά αισθήματα στον αναγνώστη. Και η μελαγχολία αυτή ίσως δώσει κάποτε τη θέση της στην αφύπνιση. Κυρίως σε ό,τι αφορά την φοβική πολιτεία, που διστάζει να επιβάλει στην πράξη (και όχι μόνο μέσω διακηρύξεων) τους νόμους που αυτή η ίδια ψηφίζει...

------------------------------------------------

Το περιστατικό που θα αφηγηθώ είναι απολύτως αληθινό. Συνέβη κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και υπήρξα αυτόπτης μάρτυς του.

Είχε πάρει να βραδιάζει όταν τέλειωσε το καθιερωμένο βδομαδιάτικο σεμινάριο για μεταπτυχιακούς φοιτητές της Φυσικομαθηματικής Σχολής, σε ένα Πανεπιστήμιο κάπου στα δυτικά των ΗΠΑ. Για λόγους ασφαλείας, ο φύλακας είχε κλειδώσει μερικές δευτερεύουσες εισόδους του κτιρίου, αφήνοντας μόνο την κεντρική και κάποιες πλαϊνές εισόδους ανοιχτές.

Ως γνήσιοι Έλληνες που πάντα αναζητούν το ανορθόδοξο, επιλέξαμε τις δευτερεύουσες εξόδους μη γνωρίζοντας πως ήταν κλειδωμένες. Βλέποντας τον φύλακα να περνά από εκεί, μία φοιτήτρια τον πλησίασε βιαστικά και με σπαστά αγγλικά, δυνατή φωνή και έντονες, «μεσογειακές» κινήσεις, άρχισε να τον ρωτά γιατί η πόρτα ήταν κλειδωμένη.

Ο φύλακας την διέκοψε, ρίχνοντάς της ταυτόχρονα ένα αγριεμένο βλέμμα. Με τόνο αυστηρό που δεν σήκωνε συζήτηση, της είπε:

– Αυτό που μόλις έκανες, να μην το ξανακάνεις! Θα πρέπει να προσέχεις πώς απευθύνεσαι σε άνθρωπο που είναι οπλισμένος και έχει εκπαιδευτεί να βάζει το χέρι στο πιστόλι όταν νιώσει τον παραμικρό κίνδυνο. Κι εσύ ήρθες ξαφνικά από πίσω μου και με αιφνιδίασες μιλώντας έντονα και κάνοντας απότομες κινήσεις. Το ξέρεις ότι θα μπορούσα ακόμα και να σε είχα πυροβολήσει;

Ο φιλότιμος φύλακας, πάντως, ξεκλείδωσε πρόθυμα την πόρτα για να μην ταλαιπωρηθούμε κάνοντας τον γύρο του κτιρίου...

Πιθανή απορία «πολιτικοποιημένου» φοιτητή που σπουδάζει σε πανεπιστήμιο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης:

– Μα, καλά, πώς ανέχονται οι φοιτητικοί σύλλογοι εκεί στην Αμερική την παρουσία οπλισμένων μπάτσων στα πανεπιστήμια;

Η απάντηση είναι απλή και προκαλεί μελαγχολία σε συσχετισμό με όσα θλιβερά συμβαίνουν εδώ και χρόνια στη χώρα μας. Σε ένα αμερικανικό πανεπιστήμιο, οι φοιτητές δεν εισέρχονται με πρωταρχικό (συχνά αποκλειστικό) σκοπό να ενταχθούν σε κομματικά ελεγχόμενους φοιτητικούς συλλόγους. Δεν χρησιμοποιούν τον πανεπιστημιακό χώρο σαν «επαναστατικό» ορμητήριο και εργαστήριο παρασκευής αυτοσχέδιων εκρηκτικών. Δεν διανοούνται να ακουμπήσουν τους διδάσκοντες – πόσο μάλλον να χειροδικήσουν πάνω τους – ούτε να εισβάλουν στα γραφεία τους καταστρέφοντας συγγράμματα, υπολογιστές και ό,τι άλλο βρουν μπροστά τους, επειδή και μόνο δεν συμφωνούν με τις πολιτικές απόψεις τους. Η ιδέα της «κατάληψης» πανεπιστημιακού χώρου είναι άγνωστη, και μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να επιχειρήσει κάτι τέτοιο (ή, κάποιος που έχει την διαστροφική διάθεση να καταλήξει στη φυλακή)...

Στα αμερικανικά πανεπιστήμια υπάρχει σαφής και απόλυτος διαχωρισμός ρόλων. Ο φοιτητής είναι φοιτητής και ο δάσκαλος είναι δάσκαλος. Είναι αδιανόητο να αξιώνουν οι φοιτητές πάγια και θεσμικά κατοχυρωμένη εκπροσώπηση στα όργανα διοίκησης του πανεπιστημίου. Οι καθηγητές συναποφασίζουν για τις λεπτομέρειες του προγράμματος σπουδών, και οι φοιτητές υποχρεούνται να σεβαστούν τις αποφάσεις τους. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι οι καθηγητές κωφεύουν στις απόψεις, τις τυχόν ενστάσεις και τα αιτήματα των φοιτητών – κάτι τέτοιο δεν θα ήταν συμβατό με ένα δημοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα σαν αυτό των ΗΠΑ. Η τελική ευθύνη των αποφάσεων, όμως, βαρύνει αποκλειστικά τους διδάσκοντες.

Ο οπλισμένος φύλακας ενός αμερικανικού πανεπιστημίου τυγχάνει απόλυτου σεβασμού από τους φοιτητές, αφού υπάρχει εκεί για τη δική τους ασφάλεια. Ακόμα και η αμερικανική Αριστερά καλοδέχεται τις υπηρεσίες που προσφέρει και δεν τον αντιμετωπίζει με βάση το γνώριμό μας, συμπλεγματικό μετεμφυλιοπολεμικό δόγμα, «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Τυχόν απουσία φύλακα προκαλεί αίσθημα ανασφάλειας, όχι ανακούφισης, στους φοιτητές!

Οι οποίοι φοιτητές – περιττό που το επισημαίνω – βρίσκονται εκεί με μοναδικό σκοπό να μορφωθούν και να πάρουν εφόδια για τη ζωή τους. Πολλοί μάλιστα εργάζονται στον ελεύθερο χρόνο τους ώστε να καλύψουν τα έξοδα των σπουδών τους. Για κακή τους τύχη, από το πρόγραμμα σπουδών απουσιάζει το μάθημα του «επαναστατικού» χαβαλέ. Το οποίο θα πρέπει να είναι αρκετά ενδιαφέρον, αν κρίνω από το γεγονός ότι είναι το μόνο στο οποίο πολλοί (ευτυχώς όχι οι περισσότεροι) Έλληνες συμφοιτητές τους κατά κανόνα αριστεύουν. Ενίοτε, μάλιστα, φτάνουν να κατακτήσουν ως και υψηλά αξιώματα στην ελληνική πολιτεία!

Έχει αυτή η πολιτεία την θέληση και την δυνατότητα να προστατέψει εκείνους τους πολλούς που μπαίνουν στα πανεπιστήμια της χώρας με αληθινό σκοπό να μορφωθούν; Ή, για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θα εφαρμόσει αποφασιστικά στην πράξη τον πρόσφατο θεσμικό εξορθολογισμό του «πανεπιστημιακού ασύλου», το οποίο είχε μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε πολιτικές χωματερές (για να μην χρησιμοποιήσω κάποια άλλη, λιγότερο πολιτικά ορθή έκφραση);

Δύσκολο το βλέπω... Φοβούμαι πως τα γνωστά κουκουλοφόρα τάγματα του «προοδευτικού» χώρου δεν πρόκειται να αφήσουν πεζοδρόμιο αξήλωτο σ’ ολόκληρη την πόλη! Εκτός αν οι (άμεσοι ή έμμεσοι) ιδεολογικοί καθοδηγητές τους έχουν λάβει, πλέον, τα μηνύματα της κοινωνίας. Κι έχουν αποφασίσει να ωριμάσουν πολιτικά...

(Αύγουστος 2019)

KLIK

Πεθαίνει ο έρωτας μέσα στον γάμο; Ή μήπως αυτοκτονεί;

 Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Ακούμε συχνά να λέγεται πως «ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα». Προσωπικά, βρίσκω τη φράση το ίδιο παράλογη με εκείνη που λέει πως «το αλκοόλ σκοτώνει»! Το αλκοόλ δεν είναι αφ’ εαυτού του ένα κακό πράγμα: το χρησιμοποιούμε για αντισηψία στις πληγές, ενώ ένα-δύο ποτηράκια κρασί με το φαγητό λέγεται πως κάνουν καλό στην υγεία. Από την άλλη, η οδήγηση υπό την επήρεια της ουσίας μπορεί να αποβεί μοιραία. Το αν το οινόπνευμα είναι «καλό» ή «κακό» εξαρτάται από το πώς το χρησιμοποιούμε.

Με την ίδια ακριβώς λογική, πριν σπεύσουμε να ενοχοποιήσουμε τον γάμο ως «φονέα» του έρωτα, θα πρέπει να εξετάσουμε τον τρόπο διαχείρισης του θεσμού από τα ίδια τα συμβαλλόμενα μέρη. Ίσως τότε διαπιστώσουμε ότι η πραγματική παθογένεια του γάμου κρύβεται κάτω από μία θετική του πλευρά, της οποίας όμως γίνεται κακή χρήση: το αίσθημα της σιγουριάς.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός του έρωτα από την ψευδαίσθηση του δεδομένου ως αυτονόητου. Την αντίληψη, δηλαδή, πως μόλις η πρώτη σπίθα γίνει φωτιά, όλα παίρνουν νομοτελειακά τον δρόμο τους και, με κάποιον μαγικό τρόπο, η σχέση  αυτοσυντηρείται χωρίς να απαιτεί να «ρίχνουμε ξύλα στο τζάκι». Έτσι, θεωρώντας καθένας εκ των δύο εραστών τον άλλον ως «αυτονόητα» δεδομένο, παύει να αποδύεται στον καθημερινό αγώνα να κατακτήσει εξαρχής τον ερωτικό του σύντροφο επιστρατεύοντας τον καλύτερο εαυτό του. Και είναι αυτή η από μέρα σε μέρα ανανέωση του ερωτικού αισθήματος που αναζωογονεί τη σχέση και την καθιστά βιώσιμη στον χρόνο!

Η μεγαλύτερη παγίδα στον γάμο, σε ό,τι αφορά την συναισθηματική του συνέχεια, είναι η σταδιακή μετάλλαξη του «θέλω» σε «πρέπει». Ακούμε συχνά τη φράση – δηλητήριο: «Ο γάμος έχει υποχρεώσεις!» Κι ο ίδιος ο έρωτας, μάλιστα, προβάλλει ως «υποχρέωση» (αναφέρομαι, φυσικά, στη γελοία αντίληψη περί «συζυγικών καθηκόντων»). Έτσι, το αίσθημα της ελεύθερης επιλογής καταπνίγεται προς όφελος του αισθήματος του χρέους. Κι ο έρωτας, ως γνωστόν, δεν ανθεί ποτέ αν του στερήσεις την πιο βασική τροφή του: την ελευθερία!

Ένα από τα πιο αντιερωτικά «πρέπει» είναι εκείνο που αντιλαμβάνεται τον θεσμό ως κοινωνική βιτρίνα που επιβάλλει κοινωνική συμμετοχή:

– Οφείλεις να με ακολουθείς στις κοινωνικές / συγγενικές μου υποχρεώσεις, έστω και αν δεν αισθάνεσαι βολικά. Τι θα πουν αν με δουν να εμφανίζομαι μόνος / μόνη μου;

Όμως, χάριν του γάμου «πρέπει» να θυσιάζονται και μερικά από εκείνα που κάποτε έδιναν στο άτομο ψυχικές ανάσες:

– Καλά είναι τα χόμπι κι ο ελεύθερος χρόνος, όταν δεν έχεις υποχρεώσεις. Τώρα υπάρχουν άλλες προτεραιότητες!

Ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα «πρέπει», σε ό,τι αφορά την βιωσιμότητα του ερωτικού αισθήματος, είναι η αντίληψη της αναγκαιότητας του «αυτοκόλλητου». Η άποψη, δηλαδή, ότι, σε έναν υγιή γάμο οι δύο εταίροι πρέπει να μοιράζονται την κάθε στιγμή. Θα σταθώ ιδιαίτερα σε ένα ζήτημα που θεωρώ σημαντικό, κι ας μην του έχει δοθεί η πρέπουσα σημασία: Ακούμε συχνά πως μία ασφαλής ένδειξη δυσλειτουργικότητας σε έναν γάμο είναι οι χωριστές κρεβατοκάμαρες. Αν το δεχθούμε ως δόγμα, τότε παραβλέπουμε κάποιες πολύ βασικές παραμέτρους στον ερωτικό μηχανισμό.

Ας σκεφτούμε απλά: Γιατί μία ερωτική σχέση στις αρχικές φάσεις της είναι έντονη και κατορθώνει να κρατά τους εραστές σε εγρήγορση; Διότι η προσβασιμότητα του ενός στον άλλο δεν είναι δεδομένη κι αυτονόητη αλλά αποτελεί προνόμιο που πρέπει διαρκώς να ανανεώνεται. Αυτή η μαγεία της ανανέωσης, όμως, εξανεμίζεται κάτω από μονίμως κοινά κλινοσκεπάσματα. Όπως χαρακτηριστικά άκουσα κάπου να λέγεται, μετά από μερικά χρόνια αγγίζεις ένα παραπλεύρως κείμενο σώμα και δεν διαφέρει πολύ από το ν’ αγγίζεις το δικό σου! Έτσι, η εξ ορισμού κοινή κρεβατοκάμαρα στερεί από τους εραστές την συγκίνηση που προσφέρει η προοπτική του μηδενισμού των αποστάσεων, και την γοητεία της προσπάθειας για συνεχή «κατάκτηση» του ερωτικού συντρόφου.

Μία από τις πλέον νοσηρές παρενέργειες του αισθήματος του δεδομένου στον γάμο είναι το «δικαίωμα» στον αλληλοεξευτελισμό. Δεν βλέπω πια τηλεόραση, αλλά μου μετέφεραν το περιστατικό: Σε talk show ιδιωτικού καναλιού, πριν πολύ καιρό, μία φιλοξενούμενη ακούστηκε να περιγράφει - υπό τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα σημαντικού μέρους του γυναικείου ακροατηρίου - την χλευαστική απάντηση που είχε δώσει στον σύζυγό της όταν εκείνος «τόλμησε» να ζητήσει λίγο χρόνο για τον εαυτό του, έξω από τις υποχρεώσεις του σπιτιού. Ομοίως ήρθε εις γνώση μου, παλιότερα, μία σκηνή σε εστιατόριο ξενοδοχείου, όταν ο σύζυγος παρακάλεσε την σύντροφό του να του γεμίσει το πιάτο από τον μπουφέ:

– Πήγαινε φτιάξ' το μόνος σου! Κουλός είσαι;

Δεν λείπουν, βέβαια, και οι συνήθεις χαρακτηρισμοί «άχρηστε», «ανίκανε», «ανώριμε», κλπ., συνοδευόμενοι συχνά από συγκριτικές αναφορές σε άλλα, «αξιότερα» αρσενικά.

Οι άντρες, από τη μεριά τους, έχουν κι εκείνοι τους δικούς τους τρόπους να υποβαθμίζουν τις γυναίκες τους. Για παράδειγμα, δεν παραλείπουν να εκφράσουν ανοιχτά τον θαυμασμό τους για άλλες γυναίκες που, υποτίθεται, πληρούν περισσότερο τα αισθητικά τους κριτήρια, ενώ παράλληλα αποδύονται σε έναν αγώνα διαρκούς επιβεβαίωσης ενός ανδρισμού που μονίμως αναζητά έξωθεν χορηγούμενα «πιστοποιητικά»...

Ατέρμων ο κατάλογος των λαθών που σκοτώνουν το ερωτικό αίσθημα στο πλαίσιο του γάμου. Κορυφαίο όλων, η αντίληψη πως μέσα στον θεσμό ο άλλος αυτοδίκαια γίνεται κτήμα μας. Έτσι, το θεωρούμε φυσικό να απαιτήσουμε να υποκαταστήσει την βούλησή του/της με την δική μας. Ξεχνούμε, εν τούτοις, ότι ο έρωτας απαιτεί δύο ανεξάρτητες, ελεύθερες βουλήσεις για να αναπτυχθεί, ενώ η ύπαρξη μίας μοναδικής βούλησης δεν αντιστοιχεί σε ερωτική σχέση αλλά μάλλον σε αυτοπάθεια.

Τελικά, λοιπόν, αληθεύει ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα; Η άποψή μου είναι πως αυτός τούτος ο θεσμός στερείται… δολοφονικών διαθέσεων και μεθοδεύσεων. Είναι η κακοδιαχείριση των ιδιαιτεροτήτων του θεσμού αυτού από τα συμβαλλόμενα μέρη που ευθύνεται για την σταδιακή άμβλυνση, έως και την ολοκληρωτική εξανέμιση, του ερωτικού αισθήματος. Εις επίρρωση των λεγομένων, θα επικαλεστώ προσωπική μαρτυρία. Έζησα για πολλά χρόνια στην Αμερική κοντά στους Μορμόνους, μία ιδιαίτερα συντηρητική κοινότητα. Οικογένειες με τέσσερα, πέντε ή έξι παιδιά δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο. Εν τούτοις, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, είδα ζευγάρια σε τέτοιες οικογένειες να παραμένουν ερωτευμένα ως τα βαθιά τους γεράματα! Βασικά συστατικά της κοινής ζωής τους, ο αλληλοσεβασμός και η διαρκής ανανέωση της σχέσης με κάθε δημιουργικό τρόπο.

Ο γάμος, λοιπόν, δεν σκοτώνει τον έρωτα αλλά, απλά, ευνοεί συνθήκες αυτοχειρίας του ερωτικού αισθήματος με ευθύνη των ίδιων των εραστών. Και, θα το διατυπώσω σε ωμή αλλά ρεαλιστική γλώσσα: Ένας νεκρός από συναισθήματα γάμος δεν έχει λόγους ύπαρξης. Ένας έντιμος και αξιοπρεπής διαχωρισμός είναι σαφώς προτιμότερος και λιγότερο φθοροποιός από έναν διαρκή αλληλοεξευτελισμό και μία ατέρμονη ηθική αλληλοεξόντωση!

KLIK

Θα είναι γήπεδο ή τάφος για την ΑΕΚ η «Αγιά Σοφιά»;

 Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Μετά από κάθε νέα απογοητευτική εμφάνιση της ποδοσφαιρικής ομάδας της ΑΕΚ, γνωστό δημοσιογραφικό site που απευθύνεται σε οπαδούς της αναρτά εντυπωσιακές εικόνες και συγκινητικά videos από την κατασκευή του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Προβάλλεται, έτσι, το μεγαλείο του γηπέδου ως αντιστάθμισμα για την κατάσταση απόλυτης αγωνιστικής απαξίωσης στην οποία έχει περιέλθει τα τελευταία χρόνια η ομάδα. Μια καθαρή προσπάθεια αποπροσανατολισμού του κόσμου της ΑΕΚ από το πρόβλημα της τραγικής διαχείρισης του ποδοσφαιρικού τμήματος του ιστορικού συλλόγου από ανθρώπους που ήρθαν για να χτίσουν μέγαρα γκρεμίζοντας Ιστορία...

Μετά από μία ανέλπιστη κατάκτηση πρωταθλήματος το 2018 (την οποία ουδόλως είναι βέβαιο ότι οι ιθύνοντες στην ΠΑΕ κατά βάθος επιθυμούσαν…) η ποδοσφαιρική ΑΕΚ μπήκε σε τροχιά ελεύθερης πτώσης. Η πρωταθληματική ομάδα αποδυναμώθηκε σημαντικά, ενώ ο κατά τεκμήριο επιτυχημένος προπονητής απομακρύνθηκε με το πρόσχημα ότι δεν ταίριαζε με τους υψηλότερους, πλέον, στόχους της ομάδας. Επί πλέον, η κάνουλα της χρηματοδότησης του ποδοσφαιρικού τμήματος έδειξε να κλείνει, αφού, ακόμα και από τα μυθικά ποσά που μπήκαν στα ταμεία του συλλόγου από τις συμμετοχές στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, δεν επενδύθηκαν παρά ελάχιστα για μία αληθινά ποιοτική ενίσχυση της ομάδας.

Αλλά, κι όταν αργότερα δαπανήθηκαν κάποια σημαντικά ποσά για μεταγραφές παικτών από το εξωτερικό, πήγαν κι αυτά στον ανύπαρκτο «πάτο του βαρελιού», αφού το ζήτημα της διαχείρισης και της εν γένει αξιοποίησης του ποδοσφαιρικού ταλέντου στην ομάδα μοιάζει να έχει ανατεθεί σε χέρια (επιεικώς) ερασιτεχνών.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το θλιβερό κατάντημα που σήμερα εκπροσωπεί την ποδοσφαιρική ΑΕΚ. Μία ομάδα – σκιά του περασμένου εαυτού της, που κατρακυλά στον κατήφορο της ανυποληψίας δίχως να διαφαίνεται τρόπος αναστροφής της πορείας της και, κυρίως, χωρίς να δείχνει να «ιδρώνει το αυτί» των υπευθύνων γι' αυτή την εικόνα απόλυτης παρακμής. Από τα χείλη των οποίων υπευθύνων δεν ακούστηκε ούτε μία λέξη αυτοκριτικής για τον φετινό, ντροπιαστικό αποκλεισμό της ΑΕΚ από όλες τις ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές διοργανώσεις.

Εν τω μεταξύ, οι οπαδοί της ΑΕΚ έχουν αρχίσει να κυριεύονται από αισθήματα ηττοπάθειας και μοιρολατρικού συμβιβασμού, που οδηγούν σε μία (ιδιαίτερα βολική για την διοίκηση) παθητική αποδοχή της κατάστασης. Το 2013 τους είπαν ότι η αναγέννηση του συλλόγου «σε δυνατά χέρια» θα έπρεπε να περάσει μέσα από το όνειδος της χρεοκοπίας και τον εξευτελισμό του υποβιβασμού κατά δύο κατηγορίες, έτσι ώστε τα «δυνατά χέρια» να αναλάβουν τον σύλλογο καθαρό από χρέη. Το δέχθηκαν με σκυμμένο το κεφάλι αλλά και με ένα διττό όραμα: να ξαναδούν την ΑΕΚ να γίνεται μεγάλη και να αξιωθούν, επιτέλους, να δουν το πολυπόθητο γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Όπως φάνηκε, όμως, στην πράξη, τα δύο σκέλη του οράματος είναι αμοιβαία αποκλειόμενα, αφού αδυνατούν να συνυπάρξουν. Σαν τα δύο κεφάλια του αετού που κοιτούν σε αντίθετες κατευθύνσεις...

Από τη μεριά τους, οι άνθρωποι της ΠΑΕ είχαν εξαρχής καταστήσει σαφείς τις προθέσεις τους, ομολογώντας σχεδόν κυνικά ότι όσα χρήματα δεν θα επενδύονταν στην ουσιαστική ενίσχυση της ομάδας επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν σαν «μαξιλαράκι» για την κατασκευή του γηπέδου. (Βέβαια, είδαμε τι τόπο έπιασαν τα ποσά που εξ ανάγκης επενδύθηκαν αργότερα...) Έτσι, σαν της Άρτας το γεφύρι που απαίτησε ανθρωποθυσία για να χτιστεί, το γήπεδο στη Φιλαδέλφεια οδηγεί νομοτελειακά στη θυσία της ποδοσφαιρικής ομάδας. Και, στο ποδόσφαιρο, κάτι που πεθαίνει, δύσκολα ανασταίνεται ξανά.

Μένουμε, λοιπόν, να αναρωτιόμαστε αν η ΑΕΚ κατασκευάζει γήπεδο για να στεγάσει τις αθλητικές δραστηριότητες μίας μεγάλης ομάδας ή, αντίθετα, χτίζει τάφο για να φιλοξενήσει το πτώμα μιας ομάδας ανυπόληπτης και απαξιωμένης στις συνειδήσεις των Ελλήνων φιλάθλων. Για τον γράφοντα, το παραπάνω ερώτημα τείνει να γίνει ανησυχητικά ρητορικό και εκ των πραγμάτων απαντημένο. Μακάρι, φυσικά, η συνέχεια να μας διαψεύσει. Γιατί, ο κόσμος της ΑΕΚ έχει ανεχτεί πολλά. Και, όσο κι αν σήμερα υπομένει σιωπηλός, το ποτήρι θέλει λίγες μόνο σταγόνες για να ξεχειλίσει...

KLIK