Ο ρατσισμός του δολοφόνου

Το κατά πόσον μία πράξη ή μία συμπεριφορά είναι ρατσιστική, είναι άμεσα εξαρτώμενο από το πώς ορίζει κάποιος αυτή τούτη την έννοια του ρατσισμού. Τον δικό μας ορισμό είχαμε καταθέσει σε παλιότερα κείμενα [1,2] και με βάση αυτόν θα αναπτύξουμε τις ιδέες μας στο παρόν.

Σε συμφωνία με τον γενικό ορισμό που έχουμε προτείνει, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως ρατσιστική συμπεριφορά την αυθαίρετη τάση κάποιου να κατωτεροποιεί λόγω ή/και έργω κάποιον άλλον με βάση μία ιδιότητα την οποία ο δεύτερος φέρει ακούσια και η οποία δεν συνιστά ανασταλτικό υπαρξιακό παράγοντα (π.χ., απειλή) για τον πρώτο.

Κλασικό παράδειγμα ρατσιστικής πολιτικής ήταν οι διώξεις των Εβραίων από τους Ναζί, δεδομένου ότι η εβραϊκή ιδιότητα δεν αποτελεί επιλεγμένο (εκούσιο) χαρακτηριστικό, όπως επίσης και δεν συνιστά καθ’ οιονδήποτε τρόπο απειλή για μία κοινωνία. Από την άλλη, τα προληπτικά περιοριστικά μέτρα για άτομα που φέρουν επικίνδυνη επιδημική νόσο δεν συνιστούν ρατσιστική πολιτική αφού μία συγκεκριμένη ιδιότητα των ατόμων αυτών, αν και μη επιλεγμένη, αποτελεί παράγοντα κινδύνου για ολόκληρη την κοινωνία.

Όπως οδυνηρά μας δίδαξε η Ιστορία, ο ρατσισμός ενίοτε οδηγεί σε μαζικά εγκλήματα. Το ναζιστικό Ολοκαύτωμα των 6 εκατομμυρίων είναι, ασφαλώς, κορυφαίο παράδειγμα. Το ίδιο και η προηγηθείσα εξόντωση ατόμων με σωματικές ή διανοητικές αναπηρίες. Και, πίσω από το καταρχήν ιδεολογικό υπόβαθρο των εγκλημάτων διακρίνει κανείς συχνά την κυνική όψη της ιδιοτελούς σκοπιμότητας, αφού σε πολλές περιπτώσεις οι Ναζί έσπευσαν να υφαρπάξουν τις περιουσίες και τις δουλειές εκείνων που στάλθηκαν στα στρατόπεδα του θανάτου. Ακόμα και τα μαλλιά και τα χρυσά δόντια των δολοφονημένων στο Άουσβιτς αξιοποιήθηκαν προς όφελος της γερμανικής οικονομίας!

Σήμερα, στο άκουσμα της λέξης «ρατσισμός» τείνουμε να παραπεμπόμαστε όλο και λιγότερο στα γεγονότα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Και αυτή την ιστορική αμνησία έχει ήδη αρχίσει να πληρώνει η Ευρώπη με την ανησυχητική άνοδο του νεοναζισμού. Σε αυτό έχει συμβάλει τα μέγιστα η εννοιολογική σύγχυση που επικρατεί πάνω στον ρατσισμό, τον οποίο πολλοί (ακόμα και έγκριτοι κοινωνικοί αναλυτές) συγχέουν με την ξενοφοβία [3]. Η τελευταία, εν τούτοις, είναι μία εντελώς διακριτή έννοια που σχετίζεται κυρίως με τις αντιδράσεις τοπικών κοινωνιών για τις παρενέργειες που έχει επιφέρει η ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Αν και ενίοτε συνυπάρχει στην πράξη με τον ρατσισμό, η ξενοφοβία δεν θα πρέπει να θεωρείται ταυτόσημη με αυτόν!

Οι Ναζί, λοιπόν, κινούμενοι ιδεολογικά κάπου ανάμεσα στον Δαρβίνο και τον Νίτσε (όπως τουλάχιστον εκείνοι τον ερμήνευσαν) αποπειράθηκαν να εξοντώσουν όσους αυθαίρετα θεώρησαν ως «κατώτερους» και, σε πολλές περιπτώσεις, χρησιμοποίησαν αυτή την υποτιθέμενη «κατωτερότητα» των θυμάτων τους ως ηθικό άλλοθι για να εκμεταλλευτούν την εργασία τους και να ιδιοποιηθούν τα υπάρχοντά τους. Σύμφωνα με την διαστροφική λογική τους, ο δυνατότερος στην άσκηση βίας – ο παντοδύναμος «Άριος» – έχει δικαίωμα ζωής, θανάτου, εκμετάλλευσης και υπεξαίρεσης πάνω στον αδύνατο!

Σήμερα, σε μία «προοδευτική» κοινωνία που δηλώνει αντιρατσιστική και οραματίζεται μια χώρα χωρίς μέσα καταστολής και δίχως κελιά φυλακών – ίσως ακόμα και χωρίς νόμους (το σλόγκαν «νόμος και τάξη» ακούγεται σχεδόν πάντα με ειρωνική διάθεση) – τείνουμε να εμφανίσουμε ηθική και ψυχική απάθεια (θα έλεγα, ανοσία) απέναντι στο ολοένα κλιμακούμενο φαινόμενο της εγκληματικότητας. Και δεν αναφέρομαι καν σε μικροκλοπές ή, έστω, αναίμακτες μικρο-διαρρήξεις αλλά σε φρικιαστικά εγκλήματα απερίγραπτης αγριότητας απέναντι, κυρίως, σε ανήμπορους ανθρώπους, συνήθως ηλικιωμένους. Μία τέτοια περίπτωση είχαμε εξιστορήσει σε παλιότερο κείμενο [4], αποτελεί όμως σταγόνα στον ωκεανό της καθημερινής βίας.

Αν, εν τούτοις, αναλύσει κάποιος την ηθική βάση του δολοφονικού ρατσισμού, η οποία συνοψίζεται στο δόγμα «ο αδύναμος είναι άξιος να αφανιστεί προς όφελος του ισχυρού», θα διαπιστώσει ότι ελάχιστα διαφέρει η βία των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου ενάντια σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους, από εκείνη μιας συμμορίας σκληρών κακοποιών που εισβάλλουν στο σπίτι ενός ηλικιωμένου και, δίχως την παραμικρή ηθική αναστολή, τον βασανίζουν απάνθρωπα, έως και τον δολοφονούν με τρόπο κτηνώδη, για να του αποσπάσουν λίγα χρήματα που πιθανώς έχει φυλαγμένα.

Οδηγούμαστε, έτσι, στο παρακάτω οξύμωρο: Εκείνοι που – θεωρητικά τουλάχιστον – αντιμάχονται τη ρατσιστική βία του νεοναζισμού, ταυτόχρονα επιδεικνύουν ευαισθησία και κατανόηση για όλους αδιακρίτως τους εκτίοντες ποινές για εγκλήματα που έχουν διαπράξει, ανεξάρτητα από τη βαρύτητά τους, και ζητούν τη μέγιστη δυνατή επιείκεια της πολιτείας απέναντί τους. Τούτο, ασφαλώς, έχει τις αφετηρίες του στην καθολική και αδιάκριτη δαιμονοποίηση των κρατικών μηχανισμών προστασίας του πολίτη, σύμφωνα με το ιδεοληπτικό δόγμα ότι χειρότερη κι απ’ το χειρότερο έγκλημα είναι η επιβολή του νόμου από τα όργανα της τάξης!

Διάβασα πρόσφατα σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης μία πολύ εύστοχη επισήμανση της φίλης νομικού Μ.Τ. εκ Θεσσαλονίκης, και την μεταφέρω επειδή αξίζει να μας προβληματίσει:

«Όσο υποτιμούμε τον φόβο των ανθρώπων και την ανάγκη τους για ασφάλεια, τόσο κερδίζουν αυτοί που όλοι φοβόμαστε!»

Όσο και αν μεμφόμαστε τον άνθρωπο της γειτονιάς που με την ψήφο του συνέβαλε στην κοινοβουλευτική «κανονικοποίηση» των νεοφασιστών, θα πρέπει να αναλογιστούμε κατά πόσον η δημοκρατική πολιτεία, αλλά και όλοι όσοι ομνύουμε στα δημοκρατικά ιδεώδη, έχουμε επιδείξει την δέουσα κατανόηση στην ανάγκη του ανθρώπου αυτού να ξαναβρεί το αίσθημα ασφάλειας που εδώ και χρόνια έχει απολέσει λόγω της ολοένα αυξανόμενης εγκληματικότητας. Οι «προοδευτικές» ρητορείες που κατανοούν έως και δικαιολογούν τον θύτη – ιδίως αν πρόκειται για φιλοξενούμενο στη χώρα – το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να προσφέρουν πεδίο δόξης λαμπρό σε κάθε είδους αντιδημοκρατικές και ρατσιστικές δυνάμεις που με κάθε ευκαιρία εμφανίζονται πρόθυμες να υποκαταστήσουν την επίσημη πολιτεία στο θέμα της ασφάλειας των πολιτών. Μια πολιτεία που καταγγέλλεται ως «απάνθρωπη» και «αντιδημοκρατική» όταν απλά επιχειρεί να εφαρμόσει τον νόμο απέναντι στο έγκλημα αλλά και την αναρχία (αν και αυτό το δεύτερο ζήτημα είναι ξέχωρο από την παρούσα συζήτηση).

Και, πηγαίνοντας πιο μακριά και πιο πίσω στον χρόνο, ας μην ξεχνούμε ποτέ το ιστορικό δίδαγμα ότι ο συνδυασμός οικονομικής καταστροφής και εθνικής ταπείνωσης με γενικευμένη βία κι ανομία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος για τις ανθρώπινες αξίες. Εκτός των άλλων, έφερε κάποτε στην εξουσία έναν δικτάτορα που εφάρμοσε τον ρατσισμό στην πιο αδιανόητη κι απάνθρωπη εκδοχή του...

Αναφορές:

[1] https://www.aixmi.gr/index.php/ratsismosmhpwsprepei/

[2] https://www.tovima.gr/2014/03/07/international/a-conceptual-approach-to-racism/

[3] https://www.tovima.gr/2013/05/08/opinions/i-ksenofobia-sto-mikroskopio-tis-koinis-logikis/

[4] https://www.aixmi.gr/index.php/dolofonounalogaotangeras/

Aixmi.gr

Οι αλά καρτ "ανθρωπιστικές" ευαισθησίες μας...

Αν αντέχει κάποιος να το ψάξει στο Google, θα βρει αμέτρητες (κυριολεκτικά!) περιπτώσεις δολοφονιών ηλικιωμένων ατόμων μέσα στα ίδια τους τα σπίτια, με τρόπους τόσο απάνθρωπους και κτηνώδεις που ξεπερνούν τη δυνατότητα του ανθρώπινου μυαλού να τους χωρέσει!

Στις περισσότερες από τις περιπτώσεις που έγινε δυνατό να εξιχνιαστούν, θύτες ήταν παράνομοι "μετανάστες" ή τοξικομανείς. Κάποιοι από αυτούς κυκλοφορούν ήδη ελεύθεροι στους δρόμους, έχοντας εκτίσει ποινές δυσανάλογα μικρές σε σχέση με τα εγκλήματα που διέπραξαν. Σε άλλες περιπτώσεις, που δεν εξιχνιάστηκαν, υπάρχουν μόνο βάσιμες υποψίες...

Τα ονόματα των θυμάτων δεν τα συγκρατήσαμε και δεν τα θυμόμαστε. Ίσως δεν αναφέρθηκαν καν στα δελτία ειδήσεων. Ήταν μόνο κάποιοι άτυχοι "ασήμαντοι" άνθρωποι που την κακιά ώρα βρέθηκαν άθελά τους μπροστά σε κακούς ανθρώπους. Και - κακό του κεφαλιού τους - δεν είχαν ποτέ φροντίσει να καταγραφούν στην προοδευτική μας συνείδηση ως "ακτιβιστές". Ο ακτιβισμός τους ήταν απλά ο αγώνας μιας ζωής ολόκληρης για να στήσουν μια οικογένεια, να κρατήσουν ένα σπίτι, να μεγαλώσουν παιδιά, να στηρίξουν εγγόνια. Συχνά το πλήρωσαν στο τέλος με εγκατάλειψη και μοναξιά. Και ήταν έτσι εύκολα θύματα για τα τέρατα...

Εδώ και μέρες, τα δελτία των ειδήσεων σε ραδιόφωνο και τηλεόραση, τα κορυφαία ειδησεογραφικά sites, οι εφημερίδες, όλος ο καλός ο κόσμος, τέλος πάντων, αναφέρονται εμμονικά σε ένα πολύ συγκεκριμένο έγκλημα. Το θύμα τείνει να πάρει διαστάσεις εθνικού συμβόλου, ενώ κάποιοι έφτασαν στο σημείο να ενοχοποιήσουν για τον φόνο ολόκληρη, σχεδόν, την ελληνική κοινωνία!

Τελικά, θα πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι υπάρχουν εγκλήματα δύο ταχυτήτων. Κάποιοι γίνονται μάρτυρες. Και κάποιοι απλά στατιστικές...

Το παρακάτω κείμενο αναφέρεται σε αληθινό περιστατικό που συνέβη στο Παγκράτι το 2012. Ομολογώ με μία δόση ντροπής ότι δεν θυμάμαι το όνομα του ηλικιωμένου θύματος, που θα μπορούσε να ήταν ο πατέρας ή η μητέρα του καθενός μας. Όπως δεν έχω συγκρατήσει και πολλά άλλα ονόματα στην ατέλειωτη λίστα τού αλά καρτ "ανθρωπισμού" μας...

Περί μοναξιάς (ή, τι είναι τελικά ρατσισμός;)

Σκέψεις μετά το ολοκαύτωμα μιας γειτονιάς της Αθήνας

Βλέποντας ανήμερα του «Πολυτεχνείου» την πόλη μου για μία ακόμα φορά να καίγεται από τα χαϊδεμένα παιδιά του πολιτικού συστήματος, βίωσα συναισθήματα και έκανα γενικότερες σκέψεις που με προβλημάτισαν. Μπήκα, τότε, σε μία επώδυνη διαδικασία αυτοαμφισβήτησης και επανεξέτασης σε ό,τι αφορά τα ίδια τα δημοκρατικά μου φρονήματα. Και, καθώς δεν κατέληξα σε οριστικά συμπεράσματα, σκέφτηκα να ζητήσω τη βοήθεια του αναγνώστη του site, μήπως και βρω κάποια άκρη.

Προς διευκόλυνση των κριτών, παραθέτω επιλεκτικά και επιγραμματικά μερικές προσωπικές θέσεις πάνω σε διαχρονικά ζητήματα. Θέσεις που θα μπορούσαν ακόμα και να οδηγήσουν κάποιους στο συμπέρασμα ότι διακατέχομαι από υπολανθάνον «φασίζον» σύνδρομο! Τις θέτω στην κρίση σας:

1. Αγαπώ (ή, σε κάθε περίπτωση, δεν απεχθάνομαι) την τάξη και την ασφάλεια. Αισθάνομαι πιο βολικά στη θέα ενός αστυνομικού απ’ ό,τι σε εκείνη ενός ατόμου που με κοιτάζει με τρόπο ύποπτο. Και θα ήθελα, αν ήταν δυνατό, να υπάρχουν κάμερες με 24ωρη καθημερινή λειτουργία σε κάθε γωνιά της πόλης...

2. Θέλω να ελέγχονται αυστηρά όσοι περνούν τα σύνορα της χώρας μου ζητώντας φιλοξενία. Και όσοι δεν την τιμούν, να τα περνούν άμεσα από την ανάποδη...

3. Γενικότερα, δεν θεωρώ τον φόβο ηθικό παράπτωμα. Γι’ αυτό, δεν καταδικάζω a priori στη συνείδησή μου την ξενοφοβία, ταυτίζοντάς την με το αποκρουστικό φαινόμενο του ρατσισμού...

4. Πιστεύω ότι το κάψιμο της ελληνικής σημαίας θα πρέπει να τιμωρείται με αφαίρεση ιθαγένειας ή απέλαση, ανάλογα με την περίπτωση...

5. Θέλω να καταργηθεί... χθες το λεγόμενο «πανεπιστημιακό άσυλο» της ανομίας και της αλητείας...

6. Δεν θεωρώ την αυτοκαταστροφή μέσω «εξαρτήσεων» ως πράξη ηρωισμού, και δεν δέχομαι το παραμικρό ελαφρυντικό για όσους παρανομούν εις βάρος της κοινωνίας προκειμένου να συντηρήσουν το θλιβερό πάθος τους...

7. Πιστεύω ότι τον Δεκέμβρη του ’08 η πόλη μου πλήρωσε ακριβά ένα τίμημα που δεν της αναλογούσε...

8. Πιστεύω επίσης ότι η Marfin ήταν δολοφονία με πολιτικό υπόβαθρο, η οποία αντί να τιμωρηθεί (συν τοις άλλοις και) πολιτικά, ανταμείφθηκε με εξουσία...

9. Θέλω να ξαναδώ τα Εξάρχεια να γίνονται γνωστά μόνο για τις γραφικές γειτονιές τους, τα παραδοσιακά θερινά σινεμά τους, τα φιλικά καφέ τους, τα σουβλάκια του «Αχιλλέα» και τις νοστιμιές της «Ροζαλίας»...

10. Θέλω, τέλος, την ομάδα μου, την ΑΕΚ, κατευθείαν στη Β΄ Εθνική αν επιτρέψει ξανά την είσοδο στο γήπεδο σε αλήτες και περιθωριακά στοιχεία που βρίσκονται εκεί μόνο και μόνο για να σπάσουν, να κάψουν και να βιαιοπραγήσουν καθ’ οιωνδήποτε. Το τι θα κάνουν οι υπόλοιπες ομάδες ελάχιστα με αφορά...

Ο αναγνώστης μπορεί τώρα να με κρίνει. Και κάθε άποψη σχετικά με την απουσία ή όχι δημοκρατικού φρονήματος από την μηδαμινότητά μου, καλοδεχούμενη. Για να γνωρίζω, επιτέλους, κι εγώ!

Aixmi.gr

Θλίψη για το Μετρό που παρακμάζει...

Το Μετρό της Αθήνας μπήκε δυναμικά στη ζωή μας ένα Σαββατοκύριακο στο τέλος Ιανουαρίου του 2000. Αυτό που εντυπωσίασε ιδιαίτερα ήταν πως δεν θύμιζε σε τίποτα τη μιζέρια και την παρακμή των υπόλοιπων μέσων μαζικής μεταφοράς. Η καθαριότητα στους σταθμούς ήταν υποδειγματική, ενώ η φρούρηση στους χώρους, η οποία δεν είχε (κυριολεκτικά) το παραμικρό να ζηλέψει από την αντίστοιχη στο Προεδρικό Μέγαρο, έδινε στο επιβατικό κοινό ένα μοναδικό αίσθημα ασφάλειας.

Ύστερα ήρθε η κρίση. Και μαζί με αυτή – ή μάλλον, εξαιτίας της – ήρθαν στο προσκήνιο πολιτικές δυνάμεις που υπόσχονταν ζωή εναρμονισμένη με το σύνθημα «δεν πληρώνω», ενώ παράλληλα θώπευαν τα αυτιά εκείνων που θα βολεύονταν καλύτερα σε μία κοινωνία δίχως νόμο και τάξη.

Βαθμιαία, το Μετρό της Αθήνας άρχισε κι εκείνο να υφίσταται τις συνέπειες της νέας φιλοσοφίας της ελληνικής Πολιτείας. Ο έλεγχος των εισερχομένων και η εν γένει φρούρηση των χώρων χαλάρωναν συνεχώς, με διπλά αρνητικό αποτέλεσμα. Πρώτον, η πληρωμή του κομίστρου κατέληξε να επαφίεται ουσιαστικά στον πατριωτισμό (δηλαδή, το φιλότιμο) του επιβατικού κοινού, και το σύστημα έμειναν τελικά να συντηρούν τα αμετανόητα «κορόιδα» που πλήρωναν κανονικά και πάντοτε εισιτήριο. Δεύτερον (και σπουδαιότερο, κατά τη γνώμη μου), στο σύστημα του Μετρό άρχισαν να έχουν εύκολη πρόσβαση διάφορα περιθωριακά στοιχεία – μερικά, μάλιστα, υπό εμφανή επήρεια ουσιών – τα οποία συχνά τρομοκρατούσαν τους επιβάτες ζητώντας χρήματα με τρόπους ευθέως ή υπαινικτικά απειλητικούς.

Με την τοποθέτηση των αυτόματων θυρών στους σταθμούς, δημιουργήθηκε η προσδοκία ότι τα δυσάρεστα αυτά φαινόμενα θα έπαυαν οριστικά να υφίστανται στο Μετρό. Όμως και το σύστημα των θυρών αποδείχθηκε διάτρητο στην πράξη, αφού το κάθε άνοιγμα μιας θύρας επιτρέπει την είσοδο σε δύο (αν όχι τρία) άτομα. Έτσι, το μόνο που καταρχήν εξασφαλίστηκε είναι ότι, αν μη τι άλλο, θα πληρώνει εισιτήριο ο ένας στους δύο επιβάτες κατά μέσον όρο. Από την άλλη, τίποτα απολύτως δεν άλλαξε σε ό,τι αφορά την προσβασιμότητα επικίνδυνων περιθωριακών στοιχείων στους συρμούς. Θα λέγαμε μάλιστα ότι το φαινόμενο κλιμακώνεται με ρυθμό που προκαλεί ανησυχία!

Με την ευκαιρία της συζήτησης θα ήθελα να παραθέσω μία πρόσφατη προσωπική εμπειρία, ενδεικτική όχι μόνο της χαλαρότητας των μέσων περιφρούρησης στο Μετρό αλλά και της αδιαφορίας που επιδεικνύουν κάποιοι (ευτυχώς όχι πολλοί) στους οποίους έχει ανατεθεί η ασφάλεια των σταθμών και του επιβατικού κοινού.

Κινούμαι στη Γραμμή 2, με κατεύθυνση από Κέντρο προς Ελληνικό. Κάποια στιγμή αισθάνομαι ένα χέρι να μου χτυπά το κεφάλι από πίσω. Ο δράστης, ένα άτομο με ογκώδη σωματότυπο και εμφανή σημάδια ψυχικής διαταραχής, αφού κάθεται απέναντί μου μού ζητά επιτακτικά και χωρίς περιστροφές να του δώσω χρήματα. Στην άρνησή μου να ανταποκριθώ αρχίζει να με κλωτσά στα πόδια. Σε λίγο το σκηνικό επαναλαμβάνεται με θύματα άλλους επιβάτες που κι αυτοί αποφεύγουν να αντιπαρατεθούν με ένα άτομο που δείχνει απρόβλεπτο και επικίνδυνο.

Κατεβαίνω Συγγρού-Φιξ και χτυπώ την πόρτα στο δωματιάκι του υπεύθυνου του σταθμού. Μου ανοίγει ο ένστολος φρουρός που ήταν μέσα, και του περιγράφω το περιστατικό διαμαρτυρόμενος, παράλληλα, για την έλλειψη ουσιαστικού ελέγχου στο Μετρό με αποτέλεσμα την ολοένα αυξανόμενη παρουσία περιθωριακών στοιχείων στα βαγόνια. Μου απαντά – παίζοντας εμφανώς προκλητικά με την νοημοσύνη μου – ότι αυτές είναι καθαρά επινοήσεις του δικού μου μυαλού και ότι, σε κάθε περίπτωση, τα άτομα στα οποία αναφέρομαι ως «περιθωριακά» είναι ίσως τα μόνα που πληρώνουν πάντα εισιτήριο! Συμπλήρωσε μάλιστα ότι όλα αυτά τα λέω γιατί είμαι «προκατειλημμένος»! Υπερνικώντας μία αυθόρμητη αντίδραση για την οποία σίγουρα θα μετάνιωνα κατόπιν, βρήκα την ψυχραιμία να πω απλά ότι δεν είχε νόημα να συνεχίσω τη συζήτηση με κάποιον που μου καταλογίζει προκατάληψη...

Έφυγα από τον σταθμό με το αίσθημα που γεννά η επίγνωση της ματαιότητας μπροστά στην παντοδυναμία ενός βαθιά διαβρωμένου μηχανισμού. Τελικά, το πολιτικό σύστημα δεν χρεοκόπησε απλά την Ελλάδα. Ακόμα περισσότερο, χρεοκόπησε την ίδια τη συνείδηση του Έλληνα που έφτασε το τερατώδες να το θεωρεί σαν «φυσικό». Και, ως γνωστόν, όταν συνηθίσεις στη θέα του τέρατος έχεις αρχίσει πια να του μοιάζεις!

Εις μνήμην, λοιπόν, του παλιού-καλού αθηναϊκού Μετρό...

Aixmi.gr

Κροκοδείλια δάκρυα για το MEGA

Ας είμαστε ξεκάθαροι: Τον ταύρο τον σκοτώνει ο ταυρομάχος μέσα στην αρένα, όχι το κοινό στις εξέδρες που διψάει για αίμα φωνάζοντας «Όλε!». Από την άλλη, θα ήταν υποκριτικό – έως γελοίο – αυτό το ίδιο κοινό να θρηνεί κατόπιν πάνω από το πτώμα του ταύρου!

Κατ’ ανάλογο τρόπο, το MEGA το σκότωσε η άφρων και αλαζονική πολιτική των μετόχων του, όχι τα πλήθη των «αντιμνημονιακών» φανατικών που κραύγαζαν – συχνά με χυδαίους τρόπους – μέσα από social media, πολιτικούς σχηματισμούς, ακόμα και κυβερνήσεις. Προκαλεί, λοιπόν, τουλάχιστον ειρωνικά χαμόγελα η όψιμη «στενοχώρια» κάποιων για τους εργαζόμενους του καναλιού που έχασαν τη δουλειά τους. Μια δουλειά που, απλά, δεν θα είχε χαθεί αν δεν είχε κλείσει το κανάλι το οποίο εκείνοι οι «κάποιοι» τόσο πολύ εμίσησαν!

Γιατί το μίσησαν; Διότι δεν δέχθηκε να συμπλεύσει με την «αντιμνημονιακή» υστερία και τον εθνικά αυτοκαταστροφικό λαϊκισμό της εποχής. Εν τούτοις, παρέλαση έκαναν κάθε βράδυ στα φιλόξενα «παράθυρά» του οι κάθε λογής κραυγάζοντες εκπρόσωποι του «αντισυστημικού» αγώνα, που σαν ήρθαν αργότερα στην εξουσία αναδείχθηκαν σε μετρ του χειρισμού και της αξιοποίησης του συστήματος! Για να μην πω τι απέγινε και το υπερχειλίζον «αντιμνημονιακό» τους μένος...

Αυτοί που πραγματικά το πάλεψαν για τους εργαζόμενους ήταν άνθρωποι μέσα στο κανάλι, όπως ο τότε διευθυντής ενημέρωσης Χρήστος Παναγιωτόπουλος, ο οποίος κατέβαλε προσπάθειες να σώσει θέσεις εργασίας κόντρα στην κυνική πολιτική των μετόχων. Δεν ήταν, όμως, μικρότερος ο κυνισμός του ίδιου του Πρωθυπουργού όταν, σε συνέντευξη Τύπου στην ΔΕΘ το 2016, και σε αγωνιώδη ερώτηση δημοσιογράφου για το μέλλον των εργαζομένων που θα έχαναν τις δουλειές τους, απάντησε ότι «δεν σας είδα να κάνετε έτσι για τους απολυμένους της ΕΡΤ». Σαν να λέμε, δικαίωμα στην εργασία έχουν μόνο εκείνοι τους οποίους μπορεί να ελέγχει η εξουσία (του). Όσοι εργάζονταν για τα συμφέροντα ιδιωτών εργοδοτών, ας πρόσεχαν!

Ας μην υποκρίνονται, έτσι, κάποιοι (ανάμεσα σε αυτούς και μερικοί προσωπικοί φίλοι) ότι στενοχωρούνται πολύ για τους εργαζόμενους του MEGA. Στην πραγματικότητα, τους θεωρούν παράπλευρες απώλειες ενός (και) δικού τους θριάμβου. Και, εν τέλει, ο ταύρος δικαιούται, αν μη τι άλλο, να πεθάνει με κάποιο αίσθημα αξιοπρέπειας, δίχως την αίσθηση ότι τον «δουλεύουν» εκείνοι που φώναζαν «Όλε» όταν ψυχορραγούσε...

Κλείνω το σύντομο σημείωμα με μία σχετικά εύθυμη νότα. Σε άρθρο της στις 13-3-2016 (προσέξτε τη χρονολογία!) φιλοκυβερνητική εφημερίδα κατηγορούσε το MEGA ότι, τον καιρό των απαξιωτικά λεγόμενων «σαμαρο-βενιζέλων», το κανάλι προειδοποιούσε ότι η χώρα κινδύνευε με εκδίωξη από το ευρώ, καθώς και ότι υπαρκτός ήταν πάντα ο κίνδυνος να κλείσουν οι τράπεζες. Ίσως λόγω πολιτικής (διάβαζε: κομματικής) αμνησίας, από το μυαλό του συντάκτη είχαν ήδη διαγραφεί τα γεγονότα του καλοκαιριού του 2015. Τα είχαμε εξιστορήσει παλιότερα σε άρθρο μας στο Aixmi.gr, και δύσκολα ποτέ θα τα ξεχάσουμε...

https://www.aixmi.gr/index.php/ta-capital-controls-kai-ta-koroida/

Aixmi.gr