Ο θείος μου ο Νικήτας (έφυγε πριν 5 χρόνια, πλήρης ημερών) καταγόταν από τη Λευκάδα. Ως την τελευταία του στιγμή δεν έπαψε να εκφράζει την απόλυτη βεβαιότητά του πως το νησί του ήταν στ’ αλήθεια η Ομηρική Ιθάκη, και όχι αυτό που σήμερα φέρει το σχετικό όνομα. Δεν το έλεγε τυχαία: βασιζόταν σε πολύχρονες μελέτες του Γερμανού αρχαιολόγου Βίλχελμ Δαίρπφελντ (Wilhelm Dörpfeld, 1853–1940), ο οποίος αφιέρωσε τη ζωή του στην αναζήτηση της (αληθινής) Ιθάκης.
Ο θείος Νικήτας, λοιπόν, θα είχε σοβαρές ενστάσεις για την συμβολική επιλογή τής κατά κόσμον Ιθάκης ως τόπου εκφώνησης του οιονεί πρωθυπουργικού (διάβαζε: θλιβερά μικροκομματικού) «διαγγέλματος» για το «τέλος των μνημονίων». Ενός λαϊκιστικού και βαθιά διχαστικού λόγου, απευθυνόμενου όχι προς ολόκληρο τον Ελληνικό λαό αλλά προς ένα εναπομένον σκληρό κομματικό ακροατήριο.
Είμαι βέβαιος ότι ο θείος θα είχε ενστάσεις και για το ίδιο το περιεχόμενο της ομιλίας. Καθώς, όμως, αδυνατώ εκ των πραγμάτων να εκφραστώ εκ μέρους του, θα περιοριστώ στις δικές μου σκέψεις και τα δικά μου ερωτήματα. Προς διευκόλυνση της συζήτησης, επιλέγω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τον πρωθυπουργικό λόγο και σχολιάζω το καθένα χωριστά...
--------------------------------
1. «Τα μνημόνια της λιτότητας, της ύφεσης, και της κοινωνικής ερήμωσης, επιτέλους τελείωσαν. Η χώρα μας ανακτά το δικαίωμά της να ορίζει αυτή τις τύχες και το μέλλον της. (...) Χωρίς εξωτερικούς καταναγκασμούς. Χωρίς άλλους εκβιασμούς. Χωρίς άλλες θυσίες του λαού μας.»
– Προκύπτουν εδώ διάφορα ερωτήματα. Τα παραθέτω επιγραμματικά: (α) Ποια ακριβώς μέτρα λιτότητας έχουν ήδη αρθεί αυτομάτως, ή πρόκειται να αρθούν σύντομα, τώρα που τελείωσαν τα «μνημόνια της λιτότητας»; (β) Σε τι συνίσταται αυτή η «κοινωνική ερήμωση», και με ποιους τρόπους θα λάβει τέλος; Θα επιστρέψουν, π.χ., οι νέοι που έφυγαν ζητώντας καλύτερη τύχη σε άλλες πολιτείες; (γ) Έχουμε όντως επανακτήσει το απολύτως αυτεξούσιο ως χώρα; Γιατί, άλλα ακούω... (δ) Ώστε, η χώρα βρισκόταν ως τώρα υπό το κράτος εξωτερικών εκβιαστών; Και η κυβέρνηση της χώρας δέχθηκε να χρηματίζεται από αυτούς; Μήπως έχουμε εδώ να κάνουμε με εθνική μειοδοσία; (ε) Ποιες από τις μέχρι τώρα θυσίες του λαού μας αποτελούν οριστικά παρελθόν και δεν θα τις ξαναβρούμε μπροστά μας;
2. «Η βία και η καταστολή, έγιναν κομμάτι της καθημερινότητας. Η δημοκρατία ευτελίστηκε. Τραπεζίτες έγιναν πρωθυπουργοί και υπουργοί έγιναν τραπεζίτες. Φασιστικές συμμορίες βγήκαν από τις κρυψώνες τους μετά από 60 χρόνια.»
– Έχουμε και λέμε: (α) Η βία που είχε γίνει «κομμάτι της καθημερινότητας» προερχόταν στο μεγαλύτερο μέρος της από τους παρατρεχάμενους του πεινασμένου για εξουσία κόμματος που σήμερα κυβερνά. Όχι από τα κρατικά μέσα καταστολής (βέβαια, τίποτα δεν είναι αγγελικά πλασμένο...). Σήμερα, τη βία μονοπωλούν κάτι «φιλαράκια» του κυβερνώντος κόμματος που de facto απολαμβάνουν το ακαταδίωκτο... (β) Η δημοκρατία όντως ευτελίστηκε από την παρουσία ναζιστικού κόμματος στο Κοινοβούλιο. Ευτελίζεται όμως εξίσου από αισχρούς, χυδαίους, ύπουλους συγκερασμούς που επιχειρούν να βάλουν στο «ίδιο τσουβάλι» με τους νεο-ναζί κάποιους ανθρώπους που το μόνο αμάρτημα που έχουν να επιδείξουν είναι η (ασύμβατη με τα συμπλέγματα της Αριστεράς) ιδιότητα του τραπεζίτη! Ένας εξ αυτών, μάλιστα, υπήρξε θύμα τρομοκρατικής δολοφονικής απόπειρας, την οποία είδαν μάλλον ως πράξη «δικαιοσύνης» οι διάφοροι κυβερνητικοί «παπαγάλοι» του Διαδικτύου...
3. «Μια χώρα σε διαρκή κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Κι ένας λαός, όμως, που ποτέ δεν αποδέχτηκε τη μοίρα που του επιφύλασσαν οι ισχυροί. Και έγραψε νέες σελίδες αντίστασης. Αυτός ο λαός, πριν από τριάμισι χρόνια πήρε μια ιστορική απόφαση. Να πάρει το τιμόνι της χώρας από αυτούς που την οδήγησαν στα βράχια. Και να το δώσει σε νέους καπετάνιους.»
– Εν συντομία: (α) Αν κάποτε η χώρα βρέθηκε στ’ αλήθεια σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, τούτο συνέβη το καλοκαίρι του 2015, εξαιτίας της τυχοδιωκτικής πολιτικής ενός ναρκισσευόμενου υπουργού που κορυφώθηκε στο παρανοϊκό δημοψήφισμα και τις κλειστές τράπεζες. Κι ένας λαός, σε κατάσταση απόλυτης απόγνωσης μπροστά στο φάσμα κατοχικών συσσιτίων και ολικής εξαθλίωσης, έβλεπε πράγματι τη χώρα να οδηγείται στα βράχια. Με αίσθημα τρόμου όμοιο με εκείνο ενός επιβάτη λεωφορείου που κάποιοι τρομοκράτες ετοιμάζονται να ρίξουν στο γκρεμό... (β) Αν οι περίφημες «νέες σελίδες αντίστασης» του λαού αναφέρονται (και) στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, είναι μάλλον περιττό να θυμίσουμε ποιοι και πώς το σεβάστηκαν. Ή, για να είμαι πιο δίκαιος, ποιοι ορθώς και ευτυχώς ΔΕΝ το σεβάστηκαν!
4. «Δεν θα αφήσουμε τη λήθη να μας παρασύρει. (...) Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα πρόσωπα που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια.»
– Ο ορισμός της πολιτικής μνησικακίας και του κομματικού ρεβανσισμού! Λόγος διχαστικός, άξιος επαρχιώτη μικρο-κομματάρχη και όχι ηγέτη που αναγγέλλει εθνική επανεκκίνηση. Γιατί, αυτό το τελευταίο απαιτεί ιδεολογικές υπερβάσεις, συναινέσεις, συνθέσεις και πολιτική μεγαλοσύνη που ο πρωθυπουργός της χώρας προφανώς δεν διαθέτει. Και ας μην ξεχνούμε ότι τη χώρα δεν οδήγησαν στα μνημόνια αποκλειστικά και μόνο «οι άλλοι». Ούτε εκείνοι είναι που ευθύνονται για το σκληρότερο και πλέον αχρείαστο όλων! Τέλος (μια και θίγουμε ζητήματα μνήμης), στη χρεοκοπία της χώρας – που κατέστησε τα μνημόνια αναγκαία – συνέβαλαν τα μέγιστα οι συνεχείς «κοινωνικοί αγώνες» (διάβαζε: εκβιαστικές διεκδικήσεις) των συντεχνιών του δημοσίου. Και γνωρίζουμε καλά ποιες πολιτικές δυνάμεις τις υποστήριζαν σθεναρά...
5. «Οι σύγχρονοι μνηστήρες είναι εδώ και στέκονται ακόμα απέναντι. (...) Όσοι έφτιαξαν κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή τους την Ελλάδα της διαφθοράς, της διαπλοκής και της εξουσίας των λίγων.»
– Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω και «αυτογκόλ» του επικοινωνιακού επιτελείου του πρωθυπουργού! Η Ελλάδα δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, δεν είναι κάτι απρόσωπο. Η Ελλάδα είναι ο λαός της. Και, στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού συστήματος, αυτός με την ψήφο του είναι που νομιμοποιεί την (υποτιθέμενη) «εξουσία των λίγων». Όταν, λοιπόν, μιλούμε για την «Ελλάδα της διαφθοράς και της διαπλοκής», κατ’ ουσίαν προσβάλλουμε τον ίδιο το λαό. Ξεχνούμε, εν τούτοις, ότι ο λαός αυτός ανέδειξε στην εξουσία και τους σημερινούς κυβερνώντες. Είτε, λοιπόν, και η εξουσία αυτή είναι προϊόν διαφθοράς και διαπλοκής, είτε ο λαός δια μαγείας εξαγνίστηκε και έκανε, επιτέλους, την μόνη «καθαγιασμένη» επιλογή! Βέβαια, υπάρχει και μια τρίτη, πιο πρακτική υπόθεση: Ο λαός πείστηκε για την αποκατάσταση μισθών και συντάξεων, την εξαφάνιση του μισητού ΕΝΦΙΑ, και, γενικά, την επιστροφή στον παλιό, καλό κι ανέμελο τρόπο ζωής που κάποιοι του υποσχέθηκαν...
--------------------------------
Αυτά εν ολίγοις. Είμαι βέβαιος ότι κι ο θείος Νικήτας θα συμφωνεί μαζί μου από εκεί που βρίσκεται. Αν και τον ακούω να λέει, στο τέλος της ανάγνωσης, το κλασικό:
«Τώρα, τι τα θέλεις βρε Κώστα και τα γράφεις όλα αυτά;»
Το ίδιο, νομίζω, λένε και οι αναγνώστες!
 |
| Ο θείος Νικήτας... |
Aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου