Όσοι από τους αναγνώστες έσπευσαν να απογοητευτούν, θεωρώντας ότι τους περιμένει άλλο ένα ανιαρό μάθημα Φυσικής από τον γνωστό ξενέρωτο καθηγητή-αρθρογράφο, μπορούν να ηρεμήσουν! Θα δανειστώ μόνο μια πασίγνωστη αρχή της Μηχανικής: τον «νόμο δράσης-αντίδρασης» ή «Τρίτο Νόμο του Νεύτωνα». Ξέρουμε όλοι τι λέει: σε κάθε ασκούμενη δύναμη (δράση) αντιστοιχεί μια ισόποση αντίθετη δύναμη (αντίδραση). Τέλος με τη Φυσική για σήμερα!
Διάβασα πρόσφατα το εξαιρετικό άρθρο του Θοδωρή Ζαρέτου, Να μιλήσουμε καθαρά (http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=461371), από τις λίγες σφαιρικές και σύμμετρες αναλύσεις των αιτίων της κρίσης στη χώρα! Κυρίως, μια πειστική ερμηνεία της θεαματικής εκλογικής ανόδου της άκρας δεξιάς, ως αντίδραση της κοινωνίας στις ίδιες τις παθογένειες του παραδοσιακού «δημοκρατικού» κοινοβουλευτισμού – ιδιαίτερα, μάλιστα, της αριστερόστροφης πτέρυγάς του.
Όχι τυχαία, και άκρως εύστοχα (κατά την άποψή μου) το άρθρο δείχνει να απευθύνεται, συμβολικά, προς την πεισματωδώς –και συχνάκις προκλητικώς- μαχητική εκπρόσωπο της σύγχρονης ουτοπικής Αριστεράς, κυρία Ρένα Δούρου, παίρνοντας αφορμή από τις δίκαιες διαμαρτυρίες της τελευταίας για τη σκαιή επίθεση που δέχθηκε η ίδια και –κυρίως- η κ. Λιάνα Κανέλλη από εκπρόσωπο της «Χρυσής Αυγής». Υπερθεματίζοντας στο βασικό συμπέρασμα του άρθρου, θα ήθελα κι εγώ να απευθυνθώ στην κυρία Δούρου και να της υπενθυμίσω ότι η απρόσμενη ανάδειξη του ακροδεξιού μορφώματος σε ισχυρή κοινοβουλευτική δύναμη δεν προέκυψε από παρθενογένεση...
Η «Χρυσή Αυγή» αναδείχθηκε μέσα από μια διαλεκτική σύγκρουση ανάμεσα στη θεωρητική (ή ιδεολογική) και την εμπράγματη πολιτική, στο πεδίο όπου η δεύτερη έρχεται να αναδείξει τις ανεπάρκειες της πρώτης. Η αποτυχία της ιδεολογίας να κατανοήσει (πόσο μάλλον να επιλύσει) τα πραγματικά προβλήματα του πολίτη, είναι αυτή που γεννά, ως «Νευτώνεια» αντίδραση, την καταφυγή του πολίτη σε δυνάμεις που «κατανοούν» τις καθημερινές του δυσκολίες και –κυρίως- τον βοηθούν να τις αντιμετωπίσει στην πράξη.
Το κόμμα της άκρας δεξιάς αξιοποίησε αποτελεσματικά την αντίδραση της κοινωνίας απέναντι σε δύο πολύ σοβαρά προβλήματα, τα οποία η προεξάρχουσα δύναμη της αριστεράς είτε αγνόησε (θεωρώντας τα ως μη-προβλήματα), είτε ακόμα και υπερασπίστηκε! Ας τα δούμε σύντομα:
1. Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης και η αδιαμφισβήτητη σχέση του με την κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας στη χώρα. Για το κόμμα της κυρίας Δούρου, ο ίδιος ο όρος «λαθρομετανάστευση» δεν είναι καν δόκιμος και πολιτικά αποδεκτός! Και ο απελπισμένος πολίτης της ελληνικής γειτονιάς, που τολμά να αρθρώσει φωνή διαμαρτυρίας για τη δραματική αλλοίωση της ποιότητας της ζωής του και την απουσία της προστασίας που του οφείλει η πολιτεία, βαφτίζεται ελαφρά τη καρδία σε «ρατσιστή» ή «φασίστα»!
Στον αντίποδα, οι εκπρόσωποι κάποιου –ακραίου, έστω- «πολιτικού» χώρου έρχονται πρόθυμα να πάρουν τον πολίτη (ιδιαίτερα τον ηλικιωμένο) απ’ το χέρι και να τον συνοδεύσουν στις καθημερινές του δραστηριότητες, μέσα σε περιοχές που η λαθρομετανάστευση κατέστησε επικίνδυνα δύσβατες, παρέχοντάς του το αίσθημα ασφάλειας που του αρνείται η ολοένα και περισσότερο απουσιάζουσα κρατική μέριμνα. Στη θέση αυτών των πολιτών, κυρία Δούρου, πόσο σφιχτά θα κρατούσατε στις χούφτες σας την (κατά τα άλλα δημοκρατικά καθαγιασμένη) ιδεολογία σας;
2. Το πρόβλημα της χαοτικής –ενίοτε κι εγκληματικής- αναρχίας στην Αθήνα. Ο πολιτικός χώρος της κυρίας Δούρου (ίσως και για λόγους ψηφοθηρικού καιροσκοπισμού) έχει από ετών αγκαλιάσει στοργικά έναν σκληρό πυρήνα αντικοινωνικών στοιχείων που ως μόνη «ιδεολογία» έχουν την απόλυτη καταστροφή, ενεχόμενοι ακόμα και σε αποτρόπαιη πράξη ομαδικής δολοφονίας (οι νεκροί της Marfin θα στοιχειώνουν για πάντα τις κομματικές μνήμες σας, αγαπητή κυρία...). Την ώρα, λοιπόν, που οι πολίτες της Αθήνας βλέπουν την πόλη τους να καταστρέφεται, τις περιουσίες τους να λεηλατούνται (πράγμα που ελάχιστα συγκινεί, βέβαια, ένα κατά βάση μαρξιστικό κόμμα όπως αυτό της κ. Δούρου...) και τις ζωές τους να απειλούνται από αυτές τις βίαιες κοινωνικές ομάδες, ως μόνο αντίπαλο δέος αυτών των ομάδων (εκτός της πλημμελώς εξοπλισμένης και πανταχόθεν βαλλόμενης αστυνομίας) προβάλλουν τα μέλη μιας κάποιας ακροδεξιάς οργάνωσης.
Εσείς, αγαπητή κυρία, με πόσο χοντρές αλυσίδες θα προσδενόσασταν με τα απαράβατα της ιδεολογίας σας, τη στιγμή που θα καιγόταν το σπίτι σας υπό τη ένοχη σιωπή του κομματικού χώρου που εκπροσωπείτε;
Για να μη μακρηγορεί ο ξενέρωτος καθηγητής: Η κοινοβουλευτική εκτόξευση και η de facto πολιτική νομιμοποίηση της άκρας δεξιάς δεν θα έπρεπε να σας εκπλήσσει, ούτε οι παρενέργειές της να σας εξοργίζουν τόσο, αγαπητή κυρία Δούρου! Αν θέλετε να κατανοήσετε το φαινόμενο, ρίξτε πρώτα μια γενναία ματιά στους κομματικούς καθρέφτες σας. Κι ύστερα, ανοίξτε ένα βιβλίο Μηχανικής για να ξαναθυμηθείτε τον Τρίτο Νόμο του Νεύτωνα.
Αν προτιμάτε, μάλιστα, το δικό μου διατίθεται -τιμής ένεκεν- δωρεάν!
ΤΟ ΒΗΜΑ
Διάβασα πρόσφατα το εξαιρετικό άρθρο του Θοδωρή Ζαρέτου, Να μιλήσουμε καθαρά (http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=461371), από τις λίγες σφαιρικές και σύμμετρες αναλύσεις των αιτίων της κρίσης στη χώρα! Κυρίως, μια πειστική ερμηνεία της θεαματικής εκλογικής ανόδου της άκρας δεξιάς, ως αντίδραση της κοινωνίας στις ίδιες τις παθογένειες του παραδοσιακού «δημοκρατικού» κοινοβουλευτισμού – ιδιαίτερα, μάλιστα, της αριστερόστροφης πτέρυγάς του.
Όχι τυχαία, και άκρως εύστοχα (κατά την άποψή μου) το άρθρο δείχνει να απευθύνεται, συμβολικά, προς την πεισματωδώς –και συχνάκις προκλητικώς- μαχητική εκπρόσωπο της σύγχρονης ουτοπικής Αριστεράς, κυρία Ρένα Δούρου, παίρνοντας αφορμή από τις δίκαιες διαμαρτυρίες της τελευταίας για τη σκαιή επίθεση που δέχθηκε η ίδια και –κυρίως- η κ. Λιάνα Κανέλλη από εκπρόσωπο της «Χρυσής Αυγής». Υπερθεματίζοντας στο βασικό συμπέρασμα του άρθρου, θα ήθελα κι εγώ να απευθυνθώ στην κυρία Δούρου και να της υπενθυμίσω ότι η απρόσμενη ανάδειξη του ακροδεξιού μορφώματος σε ισχυρή κοινοβουλευτική δύναμη δεν προέκυψε από παρθενογένεση...
Η «Χρυσή Αυγή» αναδείχθηκε μέσα από μια διαλεκτική σύγκρουση ανάμεσα στη θεωρητική (ή ιδεολογική) και την εμπράγματη πολιτική, στο πεδίο όπου η δεύτερη έρχεται να αναδείξει τις ανεπάρκειες της πρώτης. Η αποτυχία της ιδεολογίας να κατανοήσει (πόσο μάλλον να επιλύσει) τα πραγματικά προβλήματα του πολίτη, είναι αυτή που γεννά, ως «Νευτώνεια» αντίδραση, την καταφυγή του πολίτη σε δυνάμεις που «κατανοούν» τις καθημερινές του δυσκολίες και –κυρίως- τον βοηθούν να τις αντιμετωπίσει στην πράξη.
Το κόμμα της άκρας δεξιάς αξιοποίησε αποτελεσματικά την αντίδραση της κοινωνίας απέναντι σε δύο πολύ σοβαρά προβλήματα, τα οποία η προεξάρχουσα δύναμη της αριστεράς είτε αγνόησε (θεωρώντας τα ως μη-προβλήματα), είτε ακόμα και υπερασπίστηκε! Ας τα δούμε σύντομα:
1. Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης και η αδιαμφισβήτητη σχέση του με την κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας στη χώρα. Για το κόμμα της κυρίας Δούρου, ο ίδιος ο όρος «λαθρομετανάστευση» δεν είναι καν δόκιμος και πολιτικά αποδεκτός! Και ο απελπισμένος πολίτης της ελληνικής γειτονιάς, που τολμά να αρθρώσει φωνή διαμαρτυρίας για τη δραματική αλλοίωση της ποιότητας της ζωής του και την απουσία της προστασίας που του οφείλει η πολιτεία, βαφτίζεται ελαφρά τη καρδία σε «ρατσιστή» ή «φασίστα»!
Στον αντίποδα, οι εκπρόσωποι κάποιου –ακραίου, έστω- «πολιτικού» χώρου έρχονται πρόθυμα να πάρουν τον πολίτη (ιδιαίτερα τον ηλικιωμένο) απ’ το χέρι και να τον συνοδεύσουν στις καθημερινές του δραστηριότητες, μέσα σε περιοχές που η λαθρομετανάστευση κατέστησε επικίνδυνα δύσβατες, παρέχοντάς του το αίσθημα ασφάλειας που του αρνείται η ολοένα και περισσότερο απουσιάζουσα κρατική μέριμνα. Στη θέση αυτών των πολιτών, κυρία Δούρου, πόσο σφιχτά θα κρατούσατε στις χούφτες σας την (κατά τα άλλα δημοκρατικά καθαγιασμένη) ιδεολογία σας;
2. Το πρόβλημα της χαοτικής –ενίοτε κι εγκληματικής- αναρχίας στην Αθήνα. Ο πολιτικός χώρος της κυρίας Δούρου (ίσως και για λόγους ψηφοθηρικού καιροσκοπισμού) έχει από ετών αγκαλιάσει στοργικά έναν σκληρό πυρήνα αντικοινωνικών στοιχείων που ως μόνη «ιδεολογία» έχουν την απόλυτη καταστροφή, ενεχόμενοι ακόμα και σε αποτρόπαιη πράξη ομαδικής δολοφονίας (οι νεκροί της Marfin θα στοιχειώνουν για πάντα τις κομματικές μνήμες σας, αγαπητή κυρία...). Την ώρα, λοιπόν, που οι πολίτες της Αθήνας βλέπουν την πόλη τους να καταστρέφεται, τις περιουσίες τους να λεηλατούνται (πράγμα που ελάχιστα συγκινεί, βέβαια, ένα κατά βάση μαρξιστικό κόμμα όπως αυτό της κ. Δούρου...) και τις ζωές τους να απειλούνται από αυτές τις βίαιες κοινωνικές ομάδες, ως μόνο αντίπαλο δέος αυτών των ομάδων (εκτός της πλημμελώς εξοπλισμένης και πανταχόθεν βαλλόμενης αστυνομίας) προβάλλουν τα μέλη μιας κάποιας ακροδεξιάς οργάνωσης.
Εσείς, αγαπητή κυρία, με πόσο χοντρές αλυσίδες θα προσδενόσασταν με τα απαράβατα της ιδεολογίας σας, τη στιγμή που θα καιγόταν το σπίτι σας υπό τη ένοχη σιωπή του κομματικού χώρου που εκπροσωπείτε;
Για να μη μακρηγορεί ο ξενέρωτος καθηγητής: Η κοινοβουλευτική εκτόξευση και η de facto πολιτική νομιμοποίηση της άκρας δεξιάς δεν θα έπρεπε να σας εκπλήσσει, ούτε οι παρενέργειές της να σας εξοργίζουν τόσο, αγαπητή κυρία Δούρου! Αν θέλετε να κατανοήσετε το φαινόμενο, ρίξτε πρώτα μια γενναία ματιά στους κομματικούς καθρέφτες σας. Κι ύστερα, ανοίξτε ένα βιβλίο Μηχανικής για να ξαναθυμηθείτε τον Τρίτο Νόμο του Νεύτωνα.
Αν προτιμάτε, μάλιστα, το δικό μου διατίθεται -τιμής ένεκεν- δωρεάν!
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου