Τούτη τη φορά δεν αναζήτησα καν έναν ευρηματικό τίτλο για το κείμενο που ακολουθεί. Ήθελα απλά να διατυπώσω τις θέσεις μου με τρόπο άμεσο και ξεκάθαρο, χωρίς καταφυγή σε λεκτικές ωραιότητες και φιλολογικά τεχνάσματα. Γιατί, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, στόχος δεν είναι ο εντυπωσιασμός (τι θα εξυπηρετούσε άλλωστε;) αλλά το ξεκαθάρισμα των θέσεων πάνω σε μια υπόθεση που μου κόστισε φίλους και μου χάρισε αντιπάλους και εχθρούς...
Από το ξεκίνημα της πολύκροτης υπόθεσης του Νίκου Ρωμανού, είχα ενστάσεις για τον τρόπο προβολής του θέματος από τα media, κυρίως τα ηλεκτρονικά. Ας συνοψίσω τις κυριότερες από αυτές:
1. Πολλοί παρουσίασαν τον Ρωμανό ως «ένα παιδί που έκανε ένα λάθος και τώρα ζητάει μια δεύτερη ευκαιρία, την οποία η ανάλγητη Πολιτεία τού αρνείται». Ωστόσο, όπως ο ίδιος το έχει καταστήσει σαφές σε όλους τους τόνους, δεν πρόκειται περί λάθους, αφού ουδέποτε το αναγνώρισε ως τέτοιο και ουδέποτε δήλωσε μετανοημένος για τις πράξεις του. Όσο για το περίφημο «δικαίωμα στη μόρφωση», παραπέμπω στην αρχική, ευθεία δήλωσή του ότι αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να κερδίσει «μια ανάσα ελευθερίας», όχι να φοιτήσει σε κάποιο συστημικό ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα!
2. Το περίπου αθωωτικό επιχείρημα: «στο κάτω-κάτω, δεν σκότωσε και κανέναν!», πέραν από αφελές, είναι και επικίνδυνο ως κρατούσα άποψη! Το ότι δεν θρηνήθηκαν νεκροί, υπήρξε αποτέλεσμα ευτυχούς συγκυρίας και μόνο. Όποιος δεν έχει στ’ αλήθεια πρόθεση να σκοτώσει αλλά θέλει απλά να εκφοβίσει, δεν ξεκινά παίρνοντας μαζί ένα γεμάτο όπλο. Ένα άδειο, ή κι ένα ψεύτικο, θα έκαναν μια χαρά τη δουλειά και, επί πλέον, δεν θα άφηναν την παραμικρή αμφιβολία για τις προθέσεις!
3. Τον περιέγραψαν ως ιδεολόγο που απαρνήθηκε τη θαλπωρή μιας στοργικής και ευκατάστατης οικογένειας για να κυνηγήσει το επαναστατικό του όνειρο. Ας αναλογιστούμε, όμως, πόσοι νέοι άνθρωποι βρίσκονται στις φυλακές για ποινικά παρόμοιους λόγους (πολλοί, μάλιστα, έχοντας δείξει μεταμέλεια για τις εγκληματικές πράξεις τους), με επίσης υπαρκτή και αυτονόητη την ανάγκη τους για μια «ανάσα ελευθερίας», ή ακόμα και με αληθινή (όχι προσχηματική) διάθεση για σπουδές. Βέβαια, οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν τρία σοβαρά μειονεκτήματα: Δεν έχουν δηλώσει «ιδεολόγοι επαναστάτες», δεν διαθέτουν την οικονομική δυνατότητα να προσλάβουν τους επιφανέστερους δικηγόρους της χώρας, και δεν αποτελούν ελκυστικά «προϊόντα» για πολιτική εκμετάλλευση ή για προβολή από τα media. Φαντάζεστε πως θα ίδρωνε το αυτί κανενός αν ξεκινούσαν απεργία πείνας μέσα στις φυλακές, με τα ίδια ακριβώς αιτήματα;
4. Θα ήθελα να εκφράσω την αμφισβήτησή μου στο κατά πόσον είναι θεμιτό να επικαλείται κανείς νεανικά τραύματα, προκειμένου να ελαφρύνει το ηθικό και ποινικό βάρος μιας εγκληματικής πράξης. Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι αυτές οι πρώιμες δυσάρεστες εμπειρίες συμβάλλουν στην κατανόηση της διαμόρφωσης της προσωπικότητας ενός ενήλικου, πλέον, ατόμου, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να λειτουργήσουν, ηθικά και νομικά, ως άλλοθι για τυχόν παραβατικές συμπεριφορές του. Εξάλλου, ποιος πιστεύει στ’ αλήθεια ότι κάθε υπέροχος άνθρωπος που συναντά στο δρόμο του, διαμορφώθηκε έτσι επειδή πέρασε ανέφελα και ονειρεμένα παιδικά κι εφηβικά χρόνια; Ο ενήλικος άνθρωπος οφείλει να έχει την απόλυτη ευθύνη των πράξεών του. Διαφορετικά, η κοινωνία θα ήταν μια ζούγκλα όπου η κακή διαχείριση των πρώιμων ψυχικών τραυμάτων θα ήταν επιτρεπτό να κατασπαράσσει την καλή διαχείρισή τους!
Πριν από κάποιες μέρες, έγραψα ένα άρθρο στο Aixmi.gr, με τον τίτλο: «Επιλεκτικές ευαισθησίες...». Όχι για να δηλώσω σύμπλευση με την κυβερνητική γραμμή, ούτε για να προβάλω, δήθεν, την άποψη ότι η Πολιτεία θα έπρεπε να αρνηθεί στον Ρωμανό τη μόρφωση (διάβαζε, ελευθερία) που ζητούσε. Ήθελα απλά να επισημάνω την ευνοϊκή μεταχείριση της περίπτωσης του Ρωμανού από μερίδα της κοινής γνώμης και των media, σε σύγκριση με την αδιαφορία που σχεδόν όλοι μας, δυστυχώς, έχουμε διαχρονικά επιδείξει, ή επιδεικνύουμε ακόμα, σε πλείστες άλλες κοινωνικές υποθέσεις στερούμενες επαναστατικού «αρώματος».
Και, αλήθεια, ποιος βγήκε να υπερασπιστεί το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία, αυτών που έχασαν το σπίτι τους και βρέθηκαν στο δρόμο; Αυτών που έμειναν χωρίς δουλειά ή καταστράφηκαν, με αποτέλεσμα κάποιοι να οδηγηθούν ακόμα και στην αυτοκτονία – αθόρυβα κι ανώνυμα, δίχως να εκβιάσουν κανέναν για τη σωτηρία τους; Ή μήπως ένας κακός οικονομικός υπολογισμός, μια απερίσκεπτη επένδυση, μια υπερκαταναλωτική επιπολαιότητα, εν τέλει, είναι βαρύτερα «εγκλήματα» από μια ένοπλη ληστεία; Ποιος φωνάζει ή γράφει για τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, των αρρώστων που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα μιας ανθρώπινης μεταχείρισης από το θλιβερό δημόσιο σύστημα υγείας; (Σ’ εσένα απευθύνομαι, αριστερέ, που έκανες τον Ρωμανό σύμβολο και παντιέρα σου!)
Για την ιστορία – και προς έκπληξή μου – το Aixmi.gr έσπευσε να κρατήσει αποστάσεις από τις θέσεις μου (κάτι που ουδέποτε κατέγραψα να έχει συμβεί με οποιονδήποτε αρθρογράφο αυτού του, κατά γενική ομολογία, δημοκρατικού site). Προσοχή: δεν μιλώ για απλή ιδεολογική αντιπαράθεση, με την παρουσίαση επιχειρημάτων που θα αντέκρουαν τα δικά μου. Μιλώ για την ανάγκη που ένιωσε το site να πάρει άμεσα αποστάσεις από έναν αρθρογράφο του, λες και αυτός είχε εκφράσει απόψεις που θα μπορούσαν να κριθούν ως κοινωνικά προκλητικές ή ηθικά απαράδεκτες!
Το γιατί το Aixmi.gr έδρασε με τόση σπουδή στην περίπτωση αυτή, είναι ανεξήγητο σ’ εμένα. Όπως ακατανόητη είναι, γενικά, η όλη εμμονική και σχεδόν μονόπλευρη αντιμετώπιση της υπόθεσης Ρωμανού από τη διεύθυνση του site. Οφείλω να ομολογήσω, εν τούτοις, ότι σε καμία περίπτωση οι όποιες αντίθετες φωνές (της δικής μου συμπεριλαμβανομένης) δεν φιμώθηκαν! Δεν είναι η δημοκρατικότητα του Aixmi που τίθεται σε αμφισβήτηση, είναι κάποιες πρόσφατες εμμονές του που γεννούν απορίες...
Από το ξεκίνημα της πολύκροτης υπόθεσης του Νίκου Ρωμανού, είχα ενστάσεις για τον τρόπο προβολής του θέματος από τα media, κυρίως τα ηλεκτρονικά. Ας συνοψίσω τις κυριότερες από αυτές:
1. Πολλοί παρουσίασαν τον Ρωμανό ως «ένα παιδί που έκανε ένα λάθος και τώρα ζητάει μια δεύτερη ευκαιρία, την οποία η ανάλγητη Πολιτεία τού αρνείται». Ωστόσο, όπως ο ίδιος το έχει καταστήσει σαφές σε όλους τους τόνους, δεν πρόκειται περί λάθους, αφού ουδέποτε το αναγνώρισε ως τέτοιο και ουδέποτε δήλωσε μετανοημένος για τις πράξεις του. Όσο για το περίφημο «δικαίωμα στη μόρφωση», παραπέμπω στην αρχική, ευθεία δήλωσή του ότι αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να κερδίσει «μια ανάσα ελευθερίας», όχι να φοιτήσει σε κάποιο συστημικό ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα!
2. Το περίπου αθωωτικό επιχείρημα: «στο κάτω-κάτω, δεν σκότωσε και κανέναν!», πέραν από αφελές, είναι και επικίνδυνο ως κρατούσα άποψη! Το ότι δεν θρηνήθηκαν νεκροί, υπήρξε αποτέλεσμα ευτυχούς συγκυρίας και μόνο. Όποιος δεν έχει στ’ αλήθεια πρόθεση να σκοτώσει αλλά θέλει απλά να εκφοβίσει, δεν ξεκινά παίρνοντας μαζί ένα γεμάτο όπλο. Ένα άδειο, ή κι ένα ψεύτικο, θα έκαναν μια χαρά τη δουλειά και, επί πλέον, δεν θα άφηναν την παραμικρή αμφιβολία για τις προθέσεις!
3. Τον περιέγραψαν ως ιδεολόγο που απαρνήθηκε τη θαλπωρή μιας στοργικής και ευκατάστατης οικογένειας για να κυνηγήσει το επαναστατικό του όνειρο. Ας αναλογιστούμε, όμως, πόσοι νέοι άνθρωποι βρίσκονται στις φυλακές για ποινικά παρόμοιους λόγους (πολλοί, μάλιστα, έχοντας δείξει μεταμέλεια για τις εγκληματικές πράξεις τους), με επίσης υπαρκτή και αυτονόητη την ανάγκη τους για μια «ανάσα ελευθερίας», ή ακόμα και με αληθινή (όχι προσχηματική) διάθεση για σπουδές. Βέβαια, οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν τρία σοβαρά μειονεκτήματα: Δεν έχουν δηλώσει «ιδεολόγοι επαναστάτες», δεν διαθέτουν την οικονομική δυνατότητα να προσλάβουν τους επιφανέστερους δικηγόρους της χώρας, και δεν αποτελούν ελκυστικά «προϊόντα» για πολιτική εκμετάλλευση ή για προβολή από τα media. Φαντάζεστε πως θα ίδρωνε το αυτί κανενός αν ξεκινούσαν απεργία πείνας μέσα στις φυλακές, με τα ίδια ακριβώς αιτήματα;
4. Θα ήθελα να εκφράσω την αμφισβήτησή μου στο κατά πόσον είναι θεμιτό να επικαλείται κανείς νεανικά τραύματα, προκειμένου να ελαφρύνει το ηθικό και ποινικό βάρος μιας εγκληματικής πράξης. Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι αυτές οι πρώιμες δυσάρεστες εμπειρίες συμβάλλουν στην κατανόηση της διαμόρφωσης της προσωπικότητας ενός ενήλικου, πλέον, ατόμου, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να λειτουργήσουν, ηθικά και νομικά, ως άλλοθι για τυχόν παραβατικές συμπεριφορές του. Εξάλλου, ποιος πιστεύει στ’ αλήθεια ότι κάθε υπέροχος άνθρωπος που συναντά στο δρόμο του, διαμορφώθηκε έτσι επειδή πέρασε ανέφελα και ονειρεμένα παιδικά κι εφηβικά χρόνια; Ο ενήλικος άνθρωπος οφείλει να έχει την απόλυτη ευθύνη των πράξεών του. Διαφορετικά, η κοινωνία θα ήταν μια ζούγκλα όπου η κακή διαχείριση των πρώιμων ψυχικών τραυμάτων θα ήταν επιτρεπτό να κατασπαράσσει την καλή διαχείρισή τους!
Πριν από κάποιες μέρες, έγραψα ένα άρθρο στο Aixmi.gr, με τον τίτλο: «Επιλεκτικές ευαισθησίες...». Όχι για να δηλώσω σύμπλευση με την κυβερνητική γραμμή, ούτε για να προβάλω, δήθεν, την άποψη ότι η Πολιτεία θα έπρεπε να αρνηθεί στον Ρωμανό τη μόρφωση (διάβαζε, ελευθερία) που ζητούσε. Ήθελα απλά να επισημάνω την ευνοϊκή μεταχείριση της περίπτωσης του Ρωμανού από μερίδα της κοινής γνώμης και των media, σε σύγκριση με την αδιαφορία που σχεδόν όλοι μας, δυστυχώς, έχουμε διαχρονικά επιδείξει, ή επιδεικνύουμε ακόμα, σε πλείστες άλλες κοινωνικές υποθέσεις στερούμενες επαναστατικού «αρώματος».
Και, αλήθεια, ποιος βγήκε να υπερασπιστεί το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία, αυτών που έχασαν το σπίτι τους και βρέθηκαν στο δρόμο; Αυτών που έμειναν χωρίς δουλειά ή καταστράφηκαν, με αποτέλεσμα κάποιοι να οδηγηθούν ακόμα και στην αυτοκτονία – αθόρυβα κι ανώνυμα, δίχως να εκβιάσουν κανέναν για τη σωτηρία τους; Ή μήπως ένας κακός οικονομικός υπολογισμός, μια απερίσκεπτη επένδυση, μια υπερκαταναλωτική επιπολαιότητα, εν τέλει, είναι βαρύτερα «εγκλήματα» από μια ένοπλη ληστεία; Ποιος φωνάζει ή γράφει για τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, των αρρώστων που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα μιας ανθρώπινης μεταχείρισης από το θλιβερό δημόσιο σύστημα υγείας; (Σ’ εσένα απευθύνομαι, αριστερέ, που έκανες τον Ρωμανό σύμβολο και παντιέρα σου!)
Για την ιστορία – και προς έκπληξή μου – το Aixmi.gr έσπευσε να κρατήσει αποστάσεις από τις θέσεις μου (κάτι που ουδέποτε κατέγραψα να έχει συμβεί με οποιονδήποτε αρθρογράφο αυτού του, κατά γενική ομολογία, δημοκρατικού site). Προσοχή: δεν μιλώ για απλή ιδεολογική αντιπαράθεση, με την παρουσίαση επιχειρημάτων που θα αντέκρουαν τα δικά μου. Μιλώ για την ανάγκη που ένιωσε το site να πάρει άμεσα αποστάσεις από έναν αρθρογράφο του, λες και αυτός είχε εκφράσει απόψεις που θα μπορούσαν να κριθούν ως κοινωνικά προκλητικές ή ηθικά απαράδεκτες!
Το γιατί το Aixmi.gr έδρασε με τόση σπουδή στην περίπτωση αυτή, είναι ανεξήγητο σ’ εμένα. Όπως ακατανόητη είναι, γενικά, η όλη εμμονική και σχεδόν μονόπλευρη αντιμετώπιση της υπόθεσης Ρωμανού από τη διεύθυνση του site. Οφείλω να ομολογήσω, εν τούτοις, ότι σε καμία περίπτωση οι όποιες αντίθετες φωνές (της δικής μου συμπεριλαμβανομένης) δεν φιμώθηκαν! Δεν είναι η δημοκρατικότητα του Aixmi που τίθεται σε αμφισβήτηση, είναι κάποιες πρόσφατες εμμονές του που γεννούν απορίες...
