Να τα πούμε;

Καθώς πλησιάζουν οι γιορτές, και δεδομένης της οικονομικής κρίσης, σκέφτηκα να βγω από τώρα στη γύρα μοιράζοντας ευχές και λέγοντας τα κάλαντα, και… ό,τι προκύψει! Εξάλλου, εδώ που φτάσαμε, και τα φραγκο-δίφραγκα δεν είναι πια να τα περιφρονεί κανείς!

Ευτυχείς(;) αποδέκτες ευχών και καλάντων είναι, φέτος, όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονται σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της χρονιάς που πέρασε: Το δικαίωμα που εκχωρήθηκε στον γράφοντα να ταλαιπωρεί το εκλεκτό αναγνωστικό κοινό της «Αιχμής» με κείμενα ανυπόφορης φλυαρίας και απύθμενης κενολογίας! Με αγάπη και γιορτινή συγκίνηση, λοιπόν, απευθύνω τα φετινά κάλαντα στους παρακάτω:

* Στον Χρήστο Παναγιωτόπουλο, που πήρε το ρίσκο ν’ αφήσει ανοιχτή την κερκόπορτα του site σε έναν ξενέρωτο αρθρογράφο ο οποίος, σε χρόνο μηδέν, κατάφερε να γίνει η αντιπαθέστερη παρουσία στο Aixmi.gr…

* Στη Βίκυ Κατεχάκη, που με μεγάλο επαγγελματισμό και απίστευτη υπομονή διαχειρίστηκε τον ορυμαγδό των κειμένων με τα οποία την «βομβάρδιζα» μέσω e-mail κάθε τρεις και λίγο…

* Στον φίλο μου Αλέξη Πολίτη, εκλεκτό μέλος της κοινωνίας των ιατρών και των «γαύρων», που με εισήγαγε στον υπέροχο κόσμο της «Αιχμής» και – πράγμα για το οποίο σίγουρα έχει μετανιώσει – έκανε το τελικό «προξενιό»…

* Στη Θάλεια, σκιώδη μα σημαντικότατη παρουσία πίσω από τα κείμενα, που περνούσε κάθε άρθρο από ψιλό κόσκινο πριν μου «επιτρέψει» να το υποβάλω για δημοσίευση, και που πολλάκις με γλίτωσε από κακοτοπιές που θα με εξέθεταν ανεπανόρθωτα…

* Στον φίλο μου και επιστημονικό συνεργάτη, τον Αριστείδη, λάτρη του «βάζελου» και του… Σοστακόβιτς, που με προσγείωνε πάντα στην πραγματικότητα, λέγοντας: «Αρκετή ήταν η πρώτη παράγραφος. Τι το ’θελες το υπόλοιπο;»

* Στους φίλους και τους συναδέλφους που, με απαράμιλλο τακτ, αντιστάθηκαν στον (απόλυτα κατανοητό) πειρασμό να πετάξουν τις ενημερώσεις που έστελνα, για τα νέα άρθρα μου, στον λάκκο των spam του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου τους, και πάντα είχαν μια καλή και ουσιαστική κουβέντα να πουν…

* Στους πολλούς μαθητές μου – παλιούς και νέους – που έγιναν φίλοι στο «φατσοβιβλίο» μόνο και μόνο για να πληροφορούνται τι καινούργιες «σοφίες» (lol) κατέβαζε, κάθε φορά, η εν απολύτω συγχύσει τελούσα κεφαλή του δασκάλου τους…

* Στον ηρωικό (μα εμφανώς διακατεχόμενο από μαζοχιστικά ένστικτα) αναγνώστη του Aixmi.gr που, σαν σύγχρονος Σίσυφος, έλεγε κάθε φορά: «ας του δώσω άλλη μια ευκαιρία»… Και πατούσε στο σχετικό link του άρθρου μου στην κεντρική σελίδα, για να βιώσει και πάλι εκείνο το γνώριμο αίσθημα της ματαιότητας που συνοδεύει την επίγνωση του χαμένου χρόνου!

Τέλος, τα κάλαντα και τις ευχές μου στέλνω σε όλους εκείνους που δοκιμάζονται – άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο – από τα δεινά της εποχής. Με την πεποίθηση πως δεν είναι μακριά η μέρα όπου η εικόνα ανθρώπων που ψάχνουν στα σκουπίδια, ή κοιμούνται στα πεζοδρόμια, θα αποτελεί αντικείμενο ρετρό φωτογραφίας και ξεθωριασμένη ανάμνηση αλλοτινών, βασανισμένων καιρών…

Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες του Aixmi.gr, ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!

Aixmi.gr

Οι «Άριοι» και οι καταραμένοι…

Ένα πρόσφατο ρεπορτάζ της Βίκυς Κατεχάκη στο MEGA με έκανε, για μια ακόμα φορά, να συνειδητοποιήσω την αξία κάποιων αγαθών που (ντρέπομαι που το ομολογώ) θεωρώ ως δεδομένα. Όπως, για παράδειγμα, την στοιχειωδώς «αυτονόητη» δυνατότητά μου να φωτίζω τον χώρο του σπιτιού μου, να ζεσταίνω το φαγητό ή να ανάβω το θερμοσίφωνο, με το απλό πάτημα ενός κουμπιού. Προνόμια που η φοβερή κρίση που κατατρώει τη χώρα, έχει αφαιρέσει από δεκάδες χιλιάδων συνανθρώπων μου. Εκείνων που ζουν «Με το ρεύμα κομμένο», όπως είναι ο τίτλος του ρεπορτάζ της καλής δημοσιογράφου…

Το δικό μας μερίδιο ευθύνης γι’ αυτή την εθνική συμφορά, είμαι ο τελευταίος που θα το αρνηθεί. Ναι, τα ανακλαστικά αυτοσυντήρησης του – κατώτερου των περιστάσεων – πολιτικού συστήματος οδήγησαν στη δημιουργία ενός κράτους-τέρατος. Ναι, αφεθήκαμε να μας παρασύρει η απατηλή γοητεία του νεοπλουτίστικου υπερκαταναλωτισμού. Και, ναι, καλομάθαμε στην υπέρμετρη – συχνά, σκανδαλωδώς καταχρηστική – καλοζωία με δανεικά που (γνωρίζαμε πως) δεν θα μπορούσαν ποτέ να ξεπληρωθούν…

Στο βάθος ακόμα και της πλέον ακραιφνούς αντιμνημονιακής σκέψης είναι, φαντάζομαι, αποδεκτό ότι άλλη διέξοδος για τη συνέχιση της ύπαρξης της χώρας δεν υπήρχε από τη στροφή προς τους Ευρωπαίους «φίλους» μας για βοήθεια. Όμως, όπως επισημαίνει ο Θανάσης Γκότοβος σε πρόσφατο άρθρο του:

«… η Ευρώπη της μεταδιπολικής εποχής, της εποχής της Ενωμένης Γερμανίας, είναι πολύ διαφορετική από εκείνη που ξέραμε και στην οποία πιστέψαμε. Τι άλλο βιώνουμε σήμερα παρά μια Ευρώπη ανίκανη απέναντι στο παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο (…); Μια Ευρώπη που μιλά – χωρίς να μπορεί να πείθει – για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, αλλά που την ίδια στιγμή αφήνει ανυπεράσπιστο τον άνθρωπο απέναντι στις ορέξεις των οργανωμένων κανιβάλων των αγορών. Ζούμε, εν ολίγοις, μια Ευρώπη αξιοθρήνητη και αναξιόπιστη που πολύ δύσκολα μπορείς να συμπαθήσεις.»

Ηγεμονικό ρόλο στον καθορισμό της μοίρας της χώρας – μα, σε μεγάλο βαθμό, και της ίδιας της Ευρώπης, γενικότερα – έχει αναλάβει η πανίσχυρη «νέα» Γερμανία. Για τον βαθμό οικονομικής ιδιοτέλειας των προθέσεών της δεν μπορώ να έχω άποψη (εξάλλου, δεν είμαι ειδικός). Θα σταθώ, όμως, στον ηθικιστικό συμβολισμό που παρεμφαίνει η στάση της χώρας αυτής απέναντι στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα, στην κοινή αντίληψη μιας ξεκάθαρα «τιμωρητικής» πολιτικής που στοχεύει να κάνει τη χώρα μας παράδειγμα προς αποφυγή για τις υπόλοιπες της Ευρώπης. Σαν τον μαθητή που υποχρεώνει ο δάσκαλος να παρακολουθήσει το μάθημα όρθιος και με την πλάτη γυρισμένη στον τοίχο!

Κάτι παραπάνω γνωρίζει, ασφαλώς, η Γερμανία από «τιμωρητικές» πολιτικές. Ή, για να είμαι ακριβής, μη-τιμωρητικές! Στο σημείο αυτό – και με την ελπίδα ότι εξακολουθεί να με αντέχει ο αναγνώστης – θα ήθελα να παραθέσω απόσπασμα από παλιότερο άρθρο μου στο «Βήμα»:

«Βερολίνο, 1945. Οι εξαθλιωμένοι κάτοικοι κάνουν ουρές για λίγο ψωμί, λίγο γάλα, ένα σαπούνι… Η μαύρη αγορά ακμάζει. Οι Αμερικανοί θριαμβευτές εισέρχονται στην αρχή σαν δίκαιοι τιμωροί ενός λαού που ανέδειξε στην εξουσία έναν σφαγέα εκατομμυρίων ανθρώπων. Αφήνουν τους Γερμανούς να λιμοκτονούν (όπως κι εκείνοι είχαν κάνει στις χώρες που κατέκτησαν) και ξεκινούν την υλοποίηση του σχεδίου Morgenthau(*) για εξάλειψη της Γερμανικής βιομηχανίας και μετατροπή της Γερμανίας σε γεωργική χώρα. Ο Αμερικανικός πολιτικός ρεαλισμός, όμως, σύντομα θα αντιληφθεί πως μια κατεστραμμένη και πεινασμένη Γερμανία θα ήταν εύκολη λεία στις εξ ανατολών κομμουνιστικές επιρροές. Από την άλλη, μια ισχυρή, ευημερούσα Γερμανία θα μπορούσε να γίνει ιδανικό παρατηρητήριο των Αμερικανών στην Ευρώπη, στο πλαίσιο της ‘προστασίας’ που της προσέφεραν έναντι της Σοβιετικής απειλής. (Το κατά πόσον η απειλή αυτή λειτούργησε ως πρόσχημα υπερατλαντικής παρουσίας – και, εν τέλει, επικυριαρχίας – στην Ευρώπη, με τη Δυτική Γερμανία στο ρόλο πειθήνιου φερέφωνου, είναι πάντα θέμα προς συζήτηση…)

Κι έτσι συντελέστηκε το μεταπολεμικό ‘Γερμανικό θαύμα’, με σημαντική Αμερικανική οικονομική βοήθεια αλλά και πολιτική υποστήριξη. Όσο για τα εγκλήματα ενός λαού εναντίον πολλών άλλων, τα συμψήφισαν και τα απόσβεσαν οι δίκες λίγων επιφανών Ναζί στη Νυρεμβέργη…»

Πόσο δίκαιη, τελικά, είναι η Ιστορία; Η ερώτηση είναι σαφώς αφελής, σε έναν κόσμο που κυβερνάται από τους νόμους του Δαρβίνου σε εκδοχή Herbert Spencer! Στη λογική του επικυρίαρχου σκληρού πραγματισμού της εποχής, γιατί θα έπρεπε, άραγε, να κρίνουμε ακόμα και τον ίδιο τον ναζισμό στη βάση του ηθικού διπόλου «δίκαιο-άδικο», αντί του ρεαλιστικότερου «ισχύς-αδυναμία»;

Τραβώντας αυτή τη λογική στα άκρα, μπαίνει κανείς στον πειρασμό να αναρωτηθεί: Σε τι διαφέρει, κατ’ ουσία, αυτός ο κόσμος από εκείνον που αιματοκυλίστηκε δύο φορές κατά τον εικοστό αιώνα; Και, πιο συγκεκριμένα, πόσο έχει αλλάξει στ’ αλήθεια (πέρα από τις όποιες φαινομενολογικές αντιρατσιστικές ψευτο-ρητορείες της) η χώρα που, κατά τεκμήριο, ευθύνεται γι’ αυτό το αιματοκύλισμα;

Δεν είμαι σε θέση να το εξηγήσω απόλυτα, μα τούτο το ερώτημα ηχεί στ’ αυτιά μου – που λατρεύουν τον Beethoven, τον Brahms και τον Wagner – σχεδόν ρητορικό…

(*) Henry Morgenthau (1891-1967): Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ επί προεδρίας F.D.Roosevelt. Εισηγήθηκε σκληρά οικονομικά μέτρα για τη μεταπολεμική Γερμανία, έτσι ώστε αυτή να μην απειλήσει ξανά την παγκόσμια ειρήνη.

Aixmi.gr