Συνειδητός σεξισμός ή αυτοκαταστροφική επιπολαιότητα;

Από την Ελένη, αναγνώστρια του blog, έλαβα το σχόλιο που ακολουθεί για το άρθρο Φτηνή «μάτσο» μαγκιά και «προοδευτισμός» του κ...! Αν και γυναίκα, είναι εμφανώς πιο επιεικής από μένα απέναντι στην απίστευτη έκφραση χυδαίου σεξισμού εκ μέρους ενός κατά δήλωσιν "προοδευτικού" διανοούμενου! Εν τούτοις, αν μη τι άλλο, η Ελένη λέει όσα όφειλαν να είχαν πει - αλλά ποτέ δεν είπαν - η (κατά τα άλλα συμπαθής και αξιόλογη) κ. Ρένα Δούρου και η (λαλίστατη αλλά ελάχιστα έως καθόλου συμπαθής) κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου... 

Δυστυχώς, ο σεξισμός "ευδοκιμεί" παντού! Σ' όλους τους χώρους (δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα) και σε πολλούς ανθρώπους, προοδευτικούς ή οπισθοδρομικούς, καλλιεργημένους ή όχι, εφόσον αποτελεί μια ασφαλή και υπολογίσιμη μέθοδο ανδρικής επιβεβαίωσης. Δεν αποτελεί "προτέρημα" προοδευτικών, διανοούμενων μόνο ατόμων, εκδηλώνεται σε ανασφαλείς ανθρώπους με έλλειψη αυτογνωσίας και σεμνότητας.

Οι δηλώσεις Τατσόπουλου περί ανδρισμού προκαλούν γενική θυμηδία και αγανάκτηση, γιατί απαντώντας στην πρόκληση της Χ.Α., υποτίμησε τον εαυτό του και τη συζήτηση για το ρατσισμό και τη βία στα σχολεία. Έτσι, στη συνείδηση του κόσμου έμειναν μόνο οι ανδρικές του... "επιδόσεις" κι όχι η ουσιαστική, σημαντική κι επίκαιρη ερώτησή του για τη συμμετοχή της Χ.Α. στην ανάπτυξη του ρατσισμού στα σχολεία. Πλήρως αυτοκαταστροφικός!

Στα ΝΕΑ του Σαββάτου (σ.σ.: 24-11-2012) υπάρχει ένα ενδιαφέρον άρθρο του Π. Αγιαννίδη με τίτλο Για μια φουστανέλα αδειανή..., που αναφέρεται σ' αυτό το θέμα. Αξίζει να διαβαστεί!

Φτηνή «μάτσο» μαγκιά και «προοδευτισμός» του κ...!

Είναι πλέον ελαφρώς ανεπίκαιρο, ήταν όμως πολύ πιο επίκαιρο πριν λίγες μέρες, όταν το υπέβαλα στο "Βήμα". Για λόγους άγνωστους σ' εμένα, η καλή εφημερίδα (με την οποία συνεργάζομαι τακτικά) αρνήθηκε να το δημοσιεύσει. Τηρώντας την δεοντολογία, απέφυγα να το αναρτήσω πρώτα στα blogs. Εξ ου και η καθυστέρηση...

Σε μια προσπάθεια να καταδείξει τον "ανδρισμό" του με την αιτιολογία ότι αμφισβητείται από ακροδεξιό πολιτικό χώρο, γνωστός συγγραφεύς και σημαίνον μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας "προοδευτικού αριστερού" κόμματος προέβη πρόσφατα στην κατωτέρω δημόσια δήλωση:

«Έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα και αυτοί της Χ. Α. συνεχίζουν να με αποκαλούν αδερφή!» 

Έχει και συνέχεια: 

«(...) να βγάζω φωτογραφίες με τα παιδιά μου ή με τις συζύγους μου, για ν’ αποδείξω ότι δεν είμαι "αδερφή" στους φασίστες που τους βολεύει, γιατί όταν είσαι κακός στην Ελλάδα πρέπει να είσαι σε όλα κακός. Δηλαδή, να είσαι και ηλίθιος και "αδερφή" και τραμπούκος και μοχθηρός και όλα.»

Δεν δήλωσα ποτέ "προοδευτικός", ούτε προστάτης των σεξουαλικών ελευθεριών, δικαιούμαι όμως να διατυπώσω δύο απορίες:

1. Από πότε ο "αριστερός προοδευτισμός" επιτρέπει την κομπορρημοσύνη και την μάτσο μαγκιά του κατά συρροήν επιβήτορα ως μέρος της πολιτικής του κουλτούρας; Από πότε το ευτελώς ενεργητικό ρήμα "πηδάω" προτιμάται στο λεξιλόγιό του ως πιο δόκιμο από το ρήμα "σχετίζομαι"; Από πότε οι "αριστεροί προοδευτικοί" θεωρούν τη γυναίκα ως μέσο επιβεβαίωσης (αμφίβολου) "ανδρισμού";

2. Θα πρέπει μήπως να υποθέσουμε ότι ο "αριστερός προοδευτισμός" αποκήρυξε πλέον τις αντιρατσιστικές και αντι-σεξιστικές του ιδεολογίες και αποφάσισε να εκφράζεται δημοσίως με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες, περιγράφοντάς τες ως όνειδος και τοποθετώντας τες δίπλα στην απόλυτη κακία, τη μοχθηρία, τον τραμπουκισμό και την ηλιθιότητα;

Αυτά μόνο... Όσο για τα αποσιωπητικά στον τίτλο, τα έβαλα από σεβασμό στη στοιχειώδη κομψότητα του λόγου. Στη συνείδησή μου τα έχω αφαιρέσει προ πολλού. Για τον εν λόγω "κύριο" και για την "πολιτική" νοοτροπία που εκπροσωπεί...

ΤΟ ΒΗΜΑ - «Προπηλακισμοί» ή τραμπουκισμοί;

Ακούμε συχνά από τα μέσα ενημέρωσης για ανθρώπους που «προπηλακίστηκαν» από το πλήθος. Πολλές φορές η λέξη αποδίδει την πραγματικότητα. Άλλες πάλι, η χρήση της υποδηλώνει άγνοια της σημασίας της: Προπηλακίζω σημαίνει χλευάζω, εξευτελίζω, καθυβρίζω (ιδιαίτερα, δημοσίως). Όπως είναι φανερό, το εν λόγω ρήμα δεν παρεμφαίνει (για την ακρίβεια, αποκλείει) τη χρήση φυσικής βίας μέσω φυσικής επαφής (άμεσης ή έμμεσης, με ρίψη αντικειμένων) του υβριστή με τον εξυβριζόμενο. Για τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει το ρήμα «βιαιοπραγώ». Όπως και το ουσιαστικό «τραμπουκισμός»!

Συχνά καταγγέλλεται η βίαιη συμπεριφορά της Αστυνομίας κατά τη διάρκεια εκδηλώσεων κοινωνικής διαμαρτυρίας. Θεμιτές, όμως, είναι οι καταγγελίες εκείνων μόνο που αρνούνται την ίδια τη βία. Απ’ όπου κι αν προέρχεται. Ακόμα και απ’ αυτούς που (δικαίως) αγανακτούν για την εκφυλιστική πορεία της χώρας και τη δραματική συρρίκνωση των δικών τους προοπτικών επιβίωσης.

Η απουσία φυσικής βίας ήταν αυτή που μας έκανε, αρχικά, να ξεχωρίσουμε τους «καλούς» αγανακτούντες πολίτες που διαδήλωναν ειρηνικά για τα σκληρά μέτρα που τους επιβάλλονταν, από τους «κακούς» μηχανισμούς καταστολής που χρησιμοποιούν τη βία σαν μέσο επιβολής άδικων πολιτικών εκ μέρους του συστήματος εξουσίας. Φοβάμαι πως ουδείς σήμερα δικαιούται να φορά τη μάσκα του «καλού»!

Τα μέσα ενημέρωσης συνηθίζουν να αναφέρονται σε «προπηλακισμούς» πολιτικών (κυρίως) προσώπων, ενώ ταυτόχρονα περιγράφουν σκηνές ωμής φυσικής βίας συνοδευόμενης συχνά από ποταμούς ηθικών εξευτελισμών. Αυτά, εν τούτοις, δεν κωδικοποιούνται με το σχετικά «αθώο» ρήμα «προπηλακίζω». Γιατί, η αγανάκτηση ενός πλήθους ατόμων στερούμενων δημοκρατικών αρχών, όταν διολισθαίνει στη βία, μετασχηματίζει αυτόματα τον προπηλακισμό σε τραμπουκισμό!

Με έκπληξη διαβάσαμε στο «Βήμα» ότι συνελήφθησαν τρία άτομα για τον «προπηλακισμό» του γερμανού προξένου στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο ένας γρονθοκόπησε τον ξένο διπλωμάτη, ο δεύτερος του πέταξε ποτήρι με καφέ, ενώ ο τρίτος κινήθηκε απειλητικά εναντίον του. Αν η ελληνική δικαιοσύνη, με την σύμφωνη γνώμη της εγχώριας δημοσιογραφίας, θεωρούν τις πράξεις αυτές ως «απλό» προπηλακισμό (και μάλιστα, εναντίον ανυπεράσπιστου ανθρώπου), τότε μάλλον θα πρέπει να ρίξουν μια κλεφτή ματιά στα λεξικά τους...

Όσο για την παιδαριώδη, λαϊκιστική, πολιτικά καιροσκοπική ανακοίνωση-αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία βαφτίζει τον τραμπουκισμό σε «υπεράσπιση στοιχειωδών δικαιωμάτων» και χαρακτηρίζει την στοιχειώδη εφαρμογή των νόμων «προκλητική», δεν θα πούμε παρά μόνο τούτο: Ο φασισμός είναι χαμαιλέων. Και καμιά φορά το δήθεν δημοκρατικό χρώμα του σε ξεγελά...

ΤΟ ΒΗΜΑ

ΤΟ ΒΗΜΑ - Επιταγές ηρωισμού που (δεν) εξαργυρώθηκαν...

Υπάρχουν άνθρωποι που, σε κάποια φωτεινή στιγμή της ζωής τους, έκαναν μια ηρωική πράξη αυτοθυσίας στο όνομα υψηλών ιδανικών που στόχευαν στο γενικό καλό. Και στη συνέχεια εξαργύρωσαν την επιταγή του ηρωισμού τους. Καλοδέχτηκαν τις συνεχείς επευφημίες, ενώ κάθονταν πάντα «αυτονόητα» στην τιμητική καρέκλα κάθε δημόσιας εκδήλωσης. Αρκετοί δέχθηκαν με ευχαρίστηση τιμητικές συντάξεις από την πολιτεία, που τους εξασφάλισαν αξιοπρεπή διαβίωση χωρίς την επιτακτική ανάγκη συμμετοχής στον αφανή ηρωισμό της καθημερινής βιοπάλης...

Κάποιοι προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα: Διεκδίκησαν και «αυτονόητα» κατέλαβαν υψηλές πολιτικές θέσεις και ηγετικούς ρόλους σε κομματικούς σχηματισμούς (το αν συμμετείχαν ή όχι σε σχήματα εξουσίας δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα). Για να καταντήσουν πολιτικά απολιθώματα, φθαρμένες παντιέρες και κομματικοί κράχτες...

Κάποιοι άλλοι, πάλι, έκαναν ηρωικές πράξεις χωρίς ποτέ να τις ονομάσουν «ηρωικές». Γι’ αυτούς δεν ήταν παρά αυτονόητες (χωρίς εισαγωγικά εδώ) δράσεις μιας ζωής που ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Μιας ζωής που σ’ εμάς τους κοινούς θνητούς φαντάζει ηρωική!

Οι μελαγχολικές αυτές σκέψεις έρχονται στο μυαλό καθώς πλησιάζει η 17η του Νοέμβρη. Τις ίδιες ακριβώς σκέψεις κάναμε και πριν λίγες μέρες, στις 28 του Οκτώβρη... Όμως μη ζητάς, αγαπητέ αναγνώστη, να πω περισσότερα. Όπως πάντα, έχω απόλυτη πίστη στη νοημοσύνη σου. Έτσι, θα αφήσω σ’ εσένα το καθήκον να συμπληρώσεις τα κενά...

Κλείνω αισιόδοξα, με μια φράση του Λάκη Σάντα που διάβασα στο «Βήμα» της 30-4-2011 (http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=398262), λίγο μετά τον θάνατο του σεμνού αυτού συμβόλου της εθνικής αντίστασης:

«Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα, γιατί θεωρώ ότι έχει εξευτελιστεί το ζήτημα πάρα πολύ. Την αντίσταση δεν την κάναμε μόνο εμείς, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες, 'ανώνυμοι'.»

ΤΟ ΒΗΜΑ

ΤΟ ΒΗΜΑ - Έχω κάρτα διαρκείας στα ΜΜΜ. Μήπως είμαι ηλίθιος;

Καταρχήν, μια προσωπική εξομολόγηση: Η ακροτελεύτια λέξη του τίτλου είναι προϊόν εσωτερικού συμβιβασμού του γράφοντος, προκειμένου να μην «κοπεί» το άρθρο από τους λογοκριτικούς μηχανισμούς του «Βήματος» λόγω χρήσης... άσεμνων όρων!

Προχωρούμε στο θέμα μας. Οι πολίτες αυτής της δύσμοιρης, ατάκτως καταβυθιζόμενης χώρας, εκτός από την αγωνία για την ίδια τους την επιβίωση, έχουν να αντιμετωπίσουν και την αναλγησία των συντεχνιών του δημοσίου, οι οποίες χρόνια τώρα χρησιμοποιούν την ταλαιπωρία των (μη-προνομιούχων, κυρίως) πολιτών ως διαπραγματευτικό μέσο είτε για την επαύξηση (παλιότερα), είτε για την διατήρηση (τώρα) των κεκτημένων τους. Ιδιαίτερα σκληρές, λόγω της κοινωνικής ιδιαιτερότητας της φύσης της εργασίας τους, είναι οι συντεχνίες που σχετίζονται με τα μέσα μαζικής μεταφοράς (ΜΜΜ), την υγεία, την δημοτική καθαριότητα, και την παροχή της ηλεκτρικής ενέργειας.

Αναρωτιόμαστε συχνά γιατί ο κρατικός Οργανισμός των ΜΜΜ (ΟΑΣΑ) αντιμετωπίζει με τόσο εκνευριστική απάθεια την ταλαιπωρία των Αθηναίων από τις συνεχόμενες απεργίες στα μέσα μεταφοράς. Την απορία μού έλυσε μια πρωινή εκπομπή που άκουσα πέρυσι στο ραδιόφωνο, στην οποία είχε αναφερθεί, μεταξύ άλλων, και μια πολύ λογική κίνηση του «Συνηγόρου του Καταναλωτή»: Είχε ζητήσει από τον ΟΑΣΑ να παρατείνει την ισχύ των καρτών απεριορίστων διαδρομών για χρονική διάρκεια ίση με εκείνη των απεργιών, ή εναλλακτικά, να χορηγεί αντίστοιχη έκπτωση στην επόμενη ανανέωση της κάρτας.

Το πιο σημαντικό κομμάτι της ραδιοφωνικής επιμόρφωσής μου, όμως, συνίστατο στο εξής: Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι ο ΟΑΣΑ έχει σημαντικές απώλειες από τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Τα έσοδα του Οργανισμού προέρχονται κατά κύριο λόγο από τις ήδη προπληρωμένες κάρτες (μηνιαίες ή ετήσιες). Τις μέρες των απεργιών, όπως είναι φυσικό, δεν πληρώνονται οι εργαζόμενοι, ενώ μηδενίζεται και το κόστος κατανάλωσης καυσίμων. Έτσι, για να το πούμε απλά, είναι θεωρητικά δυνατό ο Οργανισμός να έχει ακόμα και κέρδος από τις απεργίες! Δεν πρέπει, λοιπόν, να μας φαίνεται περίεργη η εκνευριστικά –επαναλαμβάνω- παθητική στάση του απέναντι στην ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού.

Οι πολίτες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αντιλαμβάνονται την δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας και υφίστανται αιματηρές θυσίες προκειμένου να συμβάλουν στην υπέρβασή της, ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του. Αυτό όμως πόρρω απέχει από το να δέχονται να τους ληστεύει το ίδιο το κράτος! Θυμάμαι ένα παλιό ανέκδοτο, όπου ένας φαντάρος παραπονέθηκε πως βρήκε χώμα μέσα στο συσσίτιό του. Στην παρατήρηση του λοχία ότι αποστολή του φαντάρου ήταν να υπηρετεί την πατρίδα του και όχι να γκρινιάζει, ο φαντάρος απάντησε πως δέχεται μεν να την υπηρετεί, όχι όμως και να την τρώει!

Θα θέλαμε, λοιπόν, να επαναφέρουμε στο τραπέζι των συζητήσεων την άκρως ορθολογική περσινή πρωτοβουλία του «Συνηγόρου του Καταναλωτή». Αν μη τι άλλο, θα έδινε μια κάποια ψυχολογική, τουλάχιστον, ανακούφιση σε όσους –όπως ο γράφων- θεωρούν το ερώτημα που θέτει ο τίτλος του άρθρου ως ρητορικό!

**Το άρθρο το είχα δημοσιεύσει στην «Ελευθεροτυπία» πριν ένα χρόνο. Μια και παραμένει επίκαιρο, σκέφτηκα να το παρουσιάσω (με μικρές επικαιροποιήσεις) στους αναγνώστες του «Βήματος». Στο αγωνιώδες ερώτημα του τίτλου, εν τω μεταξύ, έχω ήδη δώσει καταφατική –δυστυχώς- απάντηση...

ΤΟ ΒΗΜΑ