Όταν το ποδόσφαιρο ξύνει πληγές...

Η ευαισθησία που επέδειξαν πρόσφατα οι φίλοι της ΑΕΚ απέναντι στην φημολογούμενη εμπλοκή Τούρκων επιχειρηματιών στα διοικητικά του συλλόγου, είναι κατανοητή, με βάση τους ιστορικούς συμβολισμούς που ο σύλλογος αυτός φέρει. Βέβαια, αυτή δεν είναι η πρώτη απόπειρα εισόδου ξένων επενδυτών στην ΑΕΚ. Ποιος δεν θυμάται τους Άγγλους της ENIC που ανέλαβαν τα ηνία της ΠΑΕ το 1997 και έμειναν στο τιμόνι –με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- έως την «μεταπολίτευση» του Θεμιστοκλή Νικολαΐδη...

Ακούγεται φυσιολογικό, ίσως, ότι οι περισσότεροι φίλαθλοι της Αθηναϊκής ομάδας αποδέχθηκαν την Αγγλική «κατοχή» με πολύ μεγαλύτερη ευκολία απ’ ό,τι την προοπτική μιας Τουρκικής παρουσίας στη μετοχική σύνθεση της ΑΕΚ. Η διαφορά προφανώς ανάγεται στις ιστορικές προσφυγικές ρίζες του συλλόγου: σύμφωνα με την κρατούσα αντίληψη, δεν είναι διανοητό η Ένωση που γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες μιας εθνικής καταστροφής, να διοικείται από τους απογόνους των ίδιων των «εχθρών» που την προκάλεσαν!

Εν τούτοις, με την προβοκατόρικη νοοτροπία που με διακρίνει, σκέφτηκα να ζητήσω και τη γνώμη ενός παλιού πρόσφυγα επί του θέματος, κάποιου που είχε ζήσει την εθνική τραγωδία από κοντά. Και μάλιστα, ενός ανθρώπου που δεν ασχολήθηκε ποτέ του με το ποδόσφαιρο. Έτσι, η απάντηση που θα έπαιρνα θα ήταν καθαρά ιδεολογική, απαλλαγμένη από τυχόν υστερόβουλες οπαδικές σκοπιμότητες...

Ο εν λόγω πρόσφυγας ήρθε στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, κυνηγημένος από τους Τούρκους που είχαν σφάξει τον πατέρα και την αδελφή του, και είχαν λεηλατήσει και στη συνέχεια πυρπολήσει την οικογενειακή τους επιχείρηση. Κρυβόταν επί μήνες στα βουνά και τρεφόταν με απίστευτα πράγματα, μέχρι να καταφέρει να περάσει με ασφάλεια τα Ελληνοτουρκικά σύνορα...

Είναι απίστευτο, αλλά στα κάπου τριάντα χρόνια που πρόλαβα να τον γνωρίσω, δεν άκουσα μία φορά τον παππού μου να λέει κακή κουβέντα για τους Τούρκους! Τους θεωρούσε φίλους κι αδελφούς, και πίστευε πάντα πως άλλοι μας είχαν βάλει να φαγωθούμε, εξωθώντας την Ελλάδα με πλάνες υποσχέσεις σε πολεμική περιπέτεια και αφήνοντάς την μόνη στο τέλος. Ποιοι ήταν αυτοί οι «άλλοι»; Ίσως το καταλάβετε αν σας πω πως δεν θυμάμαι ποτέ τον παππού μου να λέει σκέτα «η Αγγλία». Πάντα έβαζε και επιθετικό προσδιορισμό: «η (***) η Αγγλία»! Το εύκολο έργο της προφανούς ερμηνείας των αποσιωπητικών –με βάση το αρχαιότερο γνωστό επάγγελμα- αφήνεται στον αναγνώστη...

Αν ζούσε, λοιπόν, ο παππούς μου το 1997, σίγουρα θα είχε επαναστατήσει ακούγοντας πως κάποιοι Άγγλοι επρόκειτο τότε να κάνουν κουμάντο σε μια Ελληνική ομάδα με προσφυγικές ρίζες. Τώρα, όσον αφορά την πιθανή γνώμη του για τους υποψήφιους Τούρκους επενδυτές στην ίδια ομάδα, που ήρθαν πρόσφατα στο φως της επικαιρότητας, τι να σας πω... Δεν είμαι βέβαιος!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΤΟ ΒΗΜΑ - Δημοκρατία: Στο γιατρό ή στο απόσπασμα;

Ένα από τα θύματα της οικονομικής κρίσης που περνά η χώρα φαίνεται πως είναι το ίδιο το δημοκρατικό της πολίτευμα. Το τελευταίο δέχεται ομαδικά πυρά από κύκλους ανήκοντες σε όλες, σχεδόν, τις περιοχές του πολιτικού φάσματος, οι οποίοι δείχνουν να μοιράζονται την κοινή θέση ότι οι αδιαμφισβήτητες παθογένειες του πολιτικού συστήματος είναι επαρκείς λόγοι για την ανατροπή του!

Το πολίτευμα έχει αρνητές ακόμα και εντός του ίδιου του Κοινοβουλίου. Τα κόμματα της Αριστεράς (με προεξάρχον το πλέον παραδοσιακό εξ αυτών) δυσκολεύονται να τηρήσουν τα προσχήματα, όταν ομολογούν σχεδόν ανοικτά πως επενδύουν στη χρεοκοπία (άρα στην καταστροφή) της χώρας, με την προσδοκία ότι η κοινωνική αναταραχή που θα προκύψει θα οδηγήσει σε λαϊκή εξέγερση και τελικά σε ανατροπή του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος!

Στο άλλο άκρο του ιδεολογικού φάσματος, δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής άκρας Δεξιάς, με στενούς (ως φαίνεται) δεσμούς με ακραίων πεποιθήσεων στρατιωτικούς κύκλους, ονειροπολούν πάνω στην ιδέα μιας νέας «εθνοσωτήριας επανάστασης» τύπου 21ης Απριλίου, η οποία θα «σώσει» ξανά την χώρα από την φαυλοκρατία του επάρατου κοινοβουλευτισμού! Το πρόσφατο περιστατικό της 17ης Νοεμβρίου στη Σχολή Ευελπίδων, όπου ένας «ιδεολόγος» νεαρός σπουδαστής εξέφρασε απροσχημάτιστα όσα σιγοψιθυρίζουν αλλά δεν έχουν το θάρρος να πουν ανοικτά κάποιοι εκ των ανωτέρων του, είναι μάλλον η κορυφή του παγόβουνου...

Κάπου στη μέση, μια μεγάλη μάζα πολιτών, ενοποιούμενη κάτω από τον γενικό προσδιορισμό «Αγανακτισμένοι», έχει ήδη εκφράσει έμπρακτα την αντίθεσή της προς το πολίτευμα μέσω απαξιωτικών (ενίοτε και χυδαίων) εκφράσεων στρεφόμενων κατά κορυφαίων θεσμικών συμβόλων του, όπως το Ελληνικό Κοινοβούλιο και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η ιδιαιτερότητα αυτής της πολιτικής προσέγγισης είναι η απουσία οποιασδήποτε σοβαρής εναλλακτικής πρότασης για την επόμενη μέρα...

Χωρίς να αμφισβητούμε a priori την ιδεολογική εντιμότητα όλων των ανωτέρω αρνητών του πολιτικού συστήματος, επισημαίνουμε ότι η μηδενιστική λογική τους μοιάζει με την απαίτηση προς έναν γιατρό να προχωρήσει άμεσα στην ευθανασία του ασθενούς, προτού αναζητήσει τρόπους να τον θεραπεύσει! Με άλλα λόγια, αντί του επίπονου αγώνα για την απαλλαγή του συστήματος από τις (ομολογουμένως πολλές) παθογένειές του, κάποιοι εξ ημών, συνειδητά ή όχι, απεργάζονται –ή έστω απλά επιθυμούν- κατ’ ουσίαν την βίαιη κατάργηση του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος. Έστω κι αν αυτό συντελεστεί δαπάναις του υπερπολύτιμου αγαθού της ελευθερίας, χάριν της οποίας χύθηκε τόσο αίμα στη νεότερη ιστορία μας...

ΤΟ ΒΗΜΑ

ΤΟ ΒΗΜΑ - Τα «Ατίθασα Νιάτα» ή «Το Αυγό του Φιδιού»;

Η αποκάλυψη της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ» (http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=432176) για το περιστατικό που έλαβε χώρα την 17η Νοεμβρίου στο αμφιθέατρο της Σχολής Ευελπίδων, μετά τον επίσημο εορτασμό της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αντιμετωπίστηκε από μερίδα του ακροδεξιού (και κατ’ επίφασιν «δημοκρατικού») Τύπου σαν να επρόκειτο για σύνηθες σκανδαλοθηρικό δημοσίευμα υποκρύπτον πολιτικές υστεροβουλίες. Η -κατάφωρα παραβιάζουσα τους θεσμούς της Σχολής- πρωτοβουλία του Αρχηγού των σπουδαστών, να οργανώσει δική του τελετή στην οποία εξυμνήθηκε η δικτατορία της 21ης Απριλίου, χαρακτηρίστηκε από τα κέντρα αυτά σαν μια «απλή επιπολαιότητα ενός ζωηρού 22χρονου», στην οποία, υποτίθεται, αποδόθηκε υπερβολική σημασία για λόγους εκδοτικού και πολιτικού καιροσκοπισμού!

Επειδή οι διακινούντες τις απόψεις αυτές είναι φανερό ότι διατηρούν στενές σχέσεις με κύκλους στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι η υποβάθμιση του γεγονότος, την οποία επιχειρούν, οφείλεται σε άγνοια της στρατιωτικής πραγματικότητας. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μια στρατιωτική σχολή δεν είναι συνοικιακό λύκειο, όπου μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει κατάληψη ή να οργανωθούν εξωθεσμικές τελετές από μια ομάδα «ζωηρών» νεαρών μαθητών με πρωτοστατούντα τον πρώτο μαθητή του σχολείου! Τον ίδιο, μάλιστα, μαθητή που διανοήθηκε να παρακούσει διαταγές των ανωτέρων του κατά την πρόσφατα ματαιωθείσα παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη...

Όσοι στοιχειωδώς γνωρίζουν την πραγματικότητα των στρατιωτικών σχολών αδυνατούν να πιστέψουν ότι ένας απλός σπουδαστής (ακόμα κι αν είναι ο Αρχηγός της Σχολής) θα μπορούσε ποτέ να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες χωρίς να έχει εξασφαλίσει τουλάχιστον την ανοχή (για να μην μιλήσω για υποστήριξη ή και ενθάρρυνση) ανώτερων στρατιωτικών κύκλων. Το εφιαλτικό ερώτημα, τώρα, αφορά το κατά πόσον είναι εν δυνάμει ορατό (άρα και αντιμετωπίσιμο) ολόκληρο το παγόβουνο, ή μόνο η κορυφή του...

Αυτό που προκαλεί, πάντως, εντύπωση είναι η ανακολουθία των ακροδεξιών δημοσιογραφικών κύκλων: Από τη μία κραυγάζουν για την χαλάρωση της πειθαρχίας στις Ένοπλες Δυνάμεις, κι από την άλλη χαιρετίζουν ενθουσιωδώς τα επαναλαμβανόμενα κρούσματα απειθαρχίας ενός εκκολαπτόμενου αξιωματικού! Θα θεωρήσουμε την αντίφαση ως απλή παρενέργεια ιδεολογικού ενθουσιασμού. Δεν θα θέλαμε με τίποτα να θυμηθούμε τον στρατευμένο Τύπο που έπαιξε τότε κι αυτός τον ρόλο του στην πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το ποιος ανέλαβε στη συνέχεια τις τύχες της Γερμανίας, είναι σ’ όλους γνωστό...

ΤΟ ΒΗΜΑ