Ο πιο γελοίος θάνατος για την ποίηση είναι δι’ αποκεφαλισμού της! (Αγνώστου)
(«Αποκεφαλισμός» λέξης = αποκοπή του πρώτου γράμματός της)
Κάποιοι πεπαιδευμένοι δείχνουν να αγνοούν τη βασική διαφορά ανάμεσα σε έναν δημόσιο λειτουργό και έναν οποιονδήποτε άλλο υπάλληλο ή επαγγελματία. Ο δεύτερος υποχρεούται να εκτελεί συγκεκριμένα καθήκοντα μέσα σε καθορισμένα ωράρια, πέραν των οποίων ουδείς δύναται να τον υποχρεώσει να ασκεί τις όποιες δεξιότητες για τις οποίες αμείβεται. Αντίθετα, ο πρώτος επιτελεί κοινωνικό έργο ύψιστης σημασίας, η άσκηση του οποίου δεν περιορίζεται μέσα σε στενά καθορισμένα χρονικά πλαίσια. Για παράδειγμα, ο γιατρός μπορεί να κληθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του ανά πάσα στιγμή σε οποιονδήποτε συνάνθρωπό του έχει την ανάγκη του, ακόμα κι αν η άσκηση αυτή του λειτουργήματός του θα πρέπει να υπερβεί τα στενά επαγγελματικά ωράρια εργασίας.
Ακόμα πιο ευαίσθητο είναι το λειτούργημα του δασκάλου, αφού κεντρικό του αντικείμενο είναι η διαμόρφωση συνειδήσεων σε νέους ανθρώπους. Και στη διαμόρφωση αυτή σημαντικό ρόλο παίζει το παράδειγμα συμπεριφοράς του ίδιου του δασκάλου. Ένα παράδειγμα που δεν περιορίζεται στο στενό χώρο ενός αμφιθεάτρου ή μιας οποιασδήποτε αίθουσας διδασκαλίας, αλλά εκτείνεται σε όλο το χώρο και το χρόνο. Ο δάσκαλος διδάσκει σε κάθε του δημόσια εμφάνιση, με κάθε του δημόσια τοποθέτηση ή συμπεριφορά. Δάσκαλος με ωράριο λειτουργίας απλά δεν υπάρχει!
Την παραπάνω αρχή φαίνεται να αγνοεί ο αγαπημένος των προγραμμάτων λαϊκής κατανάλωσης της τηλεόρασης, καθηγητής Κ. Ζουράρις. Κάθε του δημόσια εμφάνιση αποτελεί σεμινάριο περισπούδαστης οίησης, υπερφίαλου ακαδημαϊκοφανούς ύφους, και υπερχειλίζουσας ωραιοπάθειας. Οι ατάκτως ερριμμένες, παροιμιώδεις αρχαιοελληνικές ατάκες του αποσκοπούν στον εντυπωσιασμό (αν όχι και την πνευματική τρομοκρατία) του ακροατή, και όχι στην επί ίσοις όροις ανταλλαγή ιδεών και απόψεων. Εξάλλου, ο καισαρικός θρόνος στον οποίο μονίμως βρίσκεται καθήμενος δεν του επιτρέπει να θεωρεί εαυτόν ισότιμο με οιονδήποτε κοινό θνητό! Ούτε καν με τον Σωκράτη, που στο αποκορύφωμα της σοφίας του έφτασε στο ταπεινόφρον συμπέρασμα πως η υπέρτατη πνευματική κατάκτηση είναι η συνειδητότητα της άγνοιάς μας!
Σε μια πρόσφατη περιδιάβαση στο YouTube, έπεσα πάνω σε ένα χρονολογούμενο απόσπασμα από τηλεοπτική εκπομπή με θέμα το Μακεδονικό και την αναζήτηση ονομασίας για την ΠΓΔΜ. Μεταξύ των καλεσμένων ήταν ο λαλίστατος καθηγητής πολιτικών επιστημών. Κάποια στιγμή, ο παρουσιαστής ζήτησε από τον έγκριτο επιστήμονα να καταθέσει τη δική του πρόταση για την ονομασία του γειτονικού κράτους. Για να εισπράξει ως απάντηση την κοινότυπη πεζοδρομιακή αναφορά στις ανατομικές λεπτομέρειες που επικυρώνουν περήφανα το φύλο του «μάτσο» ακαδημαϊκού! Με δεδομένη την παντελή απουσία επιστημοσύνης από την απάντηση, το μόνο που μπορώ να συμπεράνω είναι πως ο κ. καθηγητής άρπαξε απλά την ευκαιρία να επαναβεβαιώσει ακόμα και τους τελευταίους εναπομείναντες αμφισβητίες ότι... «τα διαθέτει»!
Μπορώ μόνο να υποθέσω πώς αισθάνθηκε ένας σοβαρός φοιτητής του εν λόγω πανεπιστημιακού, ακούγοντας αυτή την τοποθέτηση του δασκάλου. Πώς ένιωσε μια νεανική συνειδητότητα που διψάει για θετικά μοντέλα συμπεριφοράς ώστε να χτίσει τον αυριανό πνευματικό άνθρωπο. Και αναρωτιέμαι τι χρειάζονται άραγε οι περίβλεπτοι ακαδημαϊκοί τίτλοι αν τα επιστημονικά πορίσματα ελάχιστα διαφέρουν από τις ευτελείς ρητορείες του πεζοδρομίου! Εκτός αν η επιστημονική ιδιότητα και η αναλόγως προσήκουσα ακαδημαϊκή συμπεριφορά παύουν ισχύουσες εκτός των στενών γεωγραφικών ορίων ενός πανεπιστημιακού αμφιθεάτρου...
ΥΓ: Ως Αθηναίος, και σεβόμενος απόλυτα την ιστορία και την εθνική σπουδαιότητα της Ελληνικής Μακεδονίας, επιστρέφω στον (κατά τα άλλα εθνικόφρονα...) κ. καθηγητή τις εθνικά διχαστικές εκφράσεις περί «χωματερής των Αθηνών» ή «ψευδοκράτους των Αθηνών». Το να απορρίπτεις ως εθνικά μη σύμφορες τις ονομασίες του τύπου «άνω και κάτω Μακεδονία», ενώ την ίδια στιγμή ηγείσαι μιας ρητορείας που θέλει την ύπαρξη μιας «άνω και κάτω Ελλάδας», αποτελεί δείγμα ασυνέπειας λόγου και επιστημονικής επιπολαιότητας. Μήπως ήρθε η ώρα να αναδείξουμε και τις «πνευματικές χωματερές» του «ψευδοκράτους» των «έγκριτων» ακαδημαϊκών;
